Διακοπές!

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

Ακαδημίας 61


Σαββατοκύριακο έρχεται, πολλοί θα κατεβείτε στο κέντρο για διάφορους λόγους, έτσι βρήκα την ευκαιρία να σας παρουσιάσω τα "Μπριζολάκια της Ακαδημίας".
Ο σεφ Αντώνης Καφέτσιος, με σπουδές στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα, λάτρης της ελληνικής κουζίνας, αφού εργάστηκε στο Κάραβελ, την Αθηναϊδα και το Αγιολή στη Γλυφάδα, αποφάσισε να μας βάλει σε πειρασμό με τις γευστικές του προτάσεις, δίπλα στη Λυρική.

Τα σουβλάκια του απλά δεν παίζονται (και οι τιμές του είναι πολύ χαμηλές). Τα μπριζολάκια είναι τρυφερά, οι ιδέες για τα σουβλάκια πρωτότυπες, αλλά όχι εξεζητημένες, οι τηγανητές πατάτες είναι... πατάτες και τα χύμα κρασί εξαιρετικό.
Και να φανταστείτε ότι βρέθηκα χθες εκεί για να μου ετοιμάσει ο Αντώνης νηστίσιμες συνταγές για παιδιά (θα τις διαβάσετε σε κάποιο επόμενο τεύχος του περιοδικού "Παιδί & Νέοι Γονείς").
Έτσι λοιπόν αυτή τη φορά αντιστάθηκα και μέσα στα αρώματα του ψητού κρέατος δοκίμασα τηγανίτες από καρότο και κολοκύθι, σπιτικό σπανακόρυζο και νηστίσιμο... παστίτσιο με λαχανικά!
Αυτά δυστυχώς δεν θα τα βρείτε, αλλά αν είσαστε χορτοφάγοι μπορεί να δοκιμάσετε τις ωραίες σαλάτες αλλά και το σουβλάκι λαχανικών...

Τις φοβερές τηγανίτες λαχανικών δεν θα τις βρείτε, ίσως όμως πείσουμε τον Αντώνη να τις προσθέσει κάποια στιγμή στο μενού...

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Βραβευμένες ταινίες μικρού μήκους στο Χαλάνδρι

Στο Χαλάνδρι δεν έχει μόνο σταθμούς μετρό!
To 31o Φεστιβάλ Βραβευμένων Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας έρχεται στο Χαλάνδρι, στον
Κινηματογράφο "Αίγλη" (λεωφόρος Πεντέλης 98, Χαλάνδρι, τηλ. 210-6841010), Σάββατο 31 Ιανουαρίου & Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009. Ώρα έναρξης: 12:30. Την εκδήλωση διοργανώνει το Αετοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Χαλανδρίου.
(Πληροφορίες στο τηλ. 210 6820464)


Οι ταινίες
"Partners"
της Ιωσηφίνας Μαρκαριάν 19'
1ο Βραβείο Μυθοπλασίας "Prince"

"Οδομαχία" του Χρήστου Κανάκη 13'
Ειδικό Βραβείο του Υπουργείου Μακεδονίας και Θράκης
Τιμητική Διάκριση Φωτογραφίας
Τιμητική Διάκριση Ανδρικής Ερμηνείας στον Γιάννη Βουλγαράκη
"Οδηγίες Χρήσεως" του Κωνσταντίνου Γιαλλουρίδη 26'
Βραβείο «Νέο Ταλέντο fnac»
"Υπέρβαση" του Κώστα Κακογιάννη και Πάμπο Κουζάλη 20'
1ο Βραβείο Ντοκιμαντέρ
"Γάλα" των Αλέξανδρο Σιπσίδη και Κώστα Φραγκούλη 7'
1ο Βραβείο Σπουδαστικής Ταινίας
"I Am Gay" του Νικόλα Κολοβού 15'
1ο Βραβείο για την κατηγορία "Έλληνες του Κόσμου"
"Την Καλύτερη Νύφη" του Νεριτάν Ζιντζιρία 13'
Ειδικό βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη "Ντίνος Κατσουρίδης"
"The Bear And The Rabbit" του Σπύρου Ιακωβίδη 16'
Ειδικό βραβείο για την Αρτιότερη παραγωγή
Τιμητική διάκριση Μοντάζ στον Πάνο Βουτσαρά
"Nebraska" του Αχιλλέα Κυριακίδη 20'
Τιμητική Διάκριση Σεναρίου
"When Fish Fly" της Βίλκα Τζουρά 35'
Τιμητική Διάκριση Γυναικείας Ερμηνείας στην Ελευθερία Γεροφωκά
Εύφημη Μνεία στην Κατερίνα Χέλμη για την ερμηνεία της στην ταινία
"Η Συνάντηση" του Τάσου Γουδέλη 14'
Τιμητική Διάκριση για την πρωτότυπη και σύγχρονη κινηματογράφηση και την νέα ματιά στην κινηματογραφική γλώσσα
"Χήρα Στρατηγού" του Δημήτρη Καννελόπουλου 20'
Εύφημη Μνεία στην Τζένη Ρουσέα για την ερμηνεία της στην ταινία
"Rosmarinus Officinalis ή Δεντρολίβανος Ο Φαρμακευτής" του Ανδρέα Σιαδήμα 21'
Εύφημη Μνεία στον Πέτρο Φυσσούν για την ερμηνεία του στην ταινία

"Αποχαιρετισμός στα Όπλα" της Νάνσυ Σπετσιώτη 5'
Εύφημη Μνεία για την ευρηματική και φρέσκια κινηματογραφική της προσέγγιση

Digi2008
"Τιμή Ευκαιρίας" της Σοφίας Λιαροπούλου
1ο Βραβείο Καλύτερης Ψηφιακής Ταινίας

"Κάνε Παιδί να δεις Καλό" του Χρήστου Κυπαρισσόπουλου
Ειδικό Βραβείο Του Υπουργείου Μακεδονίας Και Θράκης
"Φύγε εσύ, έλα εσύ" της Θεοφανίας Παπαθωμά
Τιμητική Διάκριση
"Bombing" του Άγγελου Αθανασόπουλου και Δημήτρη Νικολόπουλου
Τιμητική Διάκριση
"Χρονοπειρατής" της Μαρίνας Δανέζη
Εύφημη Μνεία

Αναλυτική παρουσάιση των ταινιών και των δημιουργών στο: http://www.dramafilmfestival.gr

Πινακοθήκη ηλιθίων 2 - Η ανίκητη ομάδα!

Μάθαμε χθες πως από τις 14 Φεβρουαρίου η γραμμή 3 του μετρό θα σταματάει στην Εθνική Άμυνα. Αιτία η δημιουργία του σταθμού της "Αγίας Παρασκευής". Η γραμμή μέχρι το αεροδρόμιο θα επαναλειτουργήσει μετά τις 31 Αυγούστου...
Όπως καταλαβαίνετε μας περιμένει αφάνταστη ταλαιπωρία.
Για ακόμη μια φορά οι πολίτες θα πληρώσουν τα λάθη των αρμοδίων.
Διαλέγετε και παίρνετε:
-Φταίνε εκείνοι που δεν πρόβλεψαν το πέρασμα της σήραγγας από την Αγία Παρασκευή και έτσι το κόστος κατασκευής ανεβαίνει υπέρμετρα και η γραμμή κλείνει για έξι μήνες.
-Φταίνε εκείνοι που βαφτίζοντας ως "Σταθμό Μετρό Αγίας Παρασκευής" ένα σταθμό που βρίσκεται στο... Χαλάνδρι (!) και σε απόσταση δέκα λεπτών με τα πόδια από τον σταθμό "Χαλάνδρι" (και οι δυο στο Κοντόπευκο!)προκαλούν ταλαιπωρία εξυπηρετώντας μικροκομματικά και ίσως επιχειρηματικά συμφέροντα.
Οι κερδισμένοι του νέου σταθμού του μετρό θα είναι τα δυο παρακείμενα σουπερμάρκετ (Σκλαβενίτης & Βερρόπουλος), το ACS (Το σχολείο της Αμερικανικής Κοινότητας με το "Κέντρο Τεχνών" του) κ.α.
Ο σταθμός Αγίας Παρασκευής που βρίσκεται στο ...Χαλάνδρι

Από εκεί και πέρα θα ήθελα να ηξερα ποιός (αν)εγκέφαλος σκέφτηκε να κλείσει το μετρό την ίδια στιγμή που γίνονται έργα και στον Ηλεκτρικό, που όπως ήδη γράψαμε έχει κάνει τη ζωή των επιβατών μαρτύριο. Δεν θέλω καν να φανταστώ τι θα συμβεί από την ημέρα του Αγίου Βαλλεντίνου που χιλιάδες επιβάτες θα προσπαθήσουν να εξυπηρετηθούν από τον ήδη προβληματικό Ηλεκτρικό (υποτίθεται ότι τα έργα εκεί ολοκληρώνονται τον Μάρτιο)
Ακόμη θέλω να δω τι θα συμβεί στον Προαστικό που θα έχει μείνει πλέον το μόνο μέσον που θα εξυπηρετεί από το Αεροδρόμιο. Θα προσθέσουν βαγόνια; Θα διπλασιάσουν (τουλάχιστον) τα δρομολόγια;
Σιγά μην κάνουν οτιδήποτε... Μήπως θα ταλαιπωρηθούν οι ίδιοι;

Στο χάρτη φαίνεται καθαρά ότι και ο νέος σταθμός βρίσκεται στο Χαλάνδρι, αλλά και η μικρή του απόσταση από τον επόμενο σταθμό..

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Κινηματογράφος και πραγματικότητα

Είχα την τύχη να γνωρίσω πριν από λίγες μέρες το γνωστό σεναριογράφο Βασίλη Σπηλιόπουλο, "ψυχή" του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ "Κινηματογράφος και Πραγματικότητα" που γίνεται φέτος για 22η χρονιά. Διοργανωτές η Γενική Γραμματεία Διά Βίου Μάθησης του Υπουργείου Παιδείας και το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών.

Έτσι πληροφορήθηκα ότι θα έχουμε για πρώτη φορά την ευκαιρία να δούμε ντοκιμαντέρ του Άδωνι Κύρου. Συγγραφέας του εμβληματικού βιβλίου "Ο σουρεαλισμός στον κιμηματογράφο" που με επηρέασε όσο ελάχιστα βιβλία στη ζωή μου... Στο πλαίσιο του φεστιβάλ θα δούμε τις ταινίες του "Η κατατρόπωση" (1958) (αφιέρωμα "'Αδωνις Κύρου και υπερρεαλισμός"- προβολή Τρίτη 3 Φεβρουαρίου, 21:00) και "Ένας τίμιος άνθρωπος" (1962) -Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου, 19:00. Θα έχουμε ακόμη την ευκαιρία να δούμε το "Ντοκουμέντο- έκπληξη" του Λευτέρη Ξανθόπουλου με το Νάνο Βαλαωρίτη, το "Arthur Rimbaud, Κύπρος, Poste Restante" του Patrick Cazals, το "Νικόλας Κάλας -Δεν γράφω για να διαβαστώ αλλά για να ξαναδιαβαστώ" του Αντώνη Τσάβαλου, "Τα νησιά συναντιούνται" της Λίτσας Μπουδαλίκα και το "Ανδρέας Εμπειρίκος, ο ποιητής μέσα από τις εικόνες του", του Ηλία Γιαννακάκη.

(Από την ταινία "Ο εξολοθρευτής άγγελος" του Μπουνιουέλ, από τις αγαπημένες του Α.Κύρου)
Ο Άδωνις Κύρου είναι σκηνοθέτης της ταινίας "Το μπλόκο" (1965). Μια εκπληκτική προσέγγιση των χρόνων της κατοχής και η μόνη που γύρισε κατά τη σύντομη επιστροφή του στην Ελλάδα. Οι συνεργάτες του ήταν ένας κι ένας:
Σενάριο: Γεράσιμος Σταύρου
Μουσική/μουσική επιμέλεια: Μίκης Θεοδωράκης
Φωτογραφία: Γ. Πανουσόπουλος
Γρηγόρης Δανάλης
Μοντάζ: Πάνος Παπακυριακόπουλος
Σκηνογραφία: Τάσος Ζωγράφος
Ηθοποιοί:Κώστας Καζάκος, Μάνος Κατράκης, Κώστας Μπάκας, Αλεξάνδρα Λαδικού,
Γιάννης Φέρτης, Ξένια Καλογεροπούλου

Το 1972, μετέφερε στον κινηματογράφο τον "Καλόγερο" του Αντονέν Αρτό, σε σενάριο Λουίς Μπονιουέλ και Ζαν Κλοντ Καριέρ, με πρωταγωνιστές τον Φράνκο Νέρο και τη Ναταλί Ντελόν.

Το μότο στο βιβλίο του "Σουρεαλισμός στον κινηματογράφο" (είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις "Κάλβος")είναι χαρακτηριστικό της φιλοσοφίας του:
“Για εμάς ηθικό είναι ό,τι είναι επαναστατικό.
Άρα, ο κινηματογράφος, αληθινή μήτρα εξέγερσης,
δεν γίνεται δεκτός ηθικά,
παρά μονάχα όταν πασχίζει να καταστρέψει κάθετι
το “παραδοσιακά ηθικό”, το αντεπαναστατικό,το αντικοινωνικό,
το αντιερωτικό,το βίαια αντιδραστικό.”

Το πρόγραμμα ακόμη περιλαμβάνει τα πιο κάτω αφιερώματα:
• Αλίντα Δημητρίου
• Γιάννης Λάμπρου
• Ντοκιμαντέρ βραβευμένα στα μεγαλύτερα γαλλικά φεστιβάλ
• Ντοκιμαντέρ για διακεκριμένους μουσικούς
όπως ο Manu Chao και ο Mathieu Chedid (M)

Οι προβολές θα γίνουν στο Auditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών
από 2 έως 7 Φεβρουαρίου 2009.
ΈΝΑΡΞΗ ΠΡΟΒΟΛΩΝ: καθημερινά στις 18.00 - Είσοδος ελεύθερη
Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών: Σινά 31 - τηλ: 2103398600 - www.ifa.gr

Από τη μια μέρα στην άλλη, ταξιδεύοντας σε ένα μαγικό "γαλακτόδασος"


Δευτέρα απόγευμα, βρέθηκα και πάλι στο Παλλάς. Στις 5 σε μια σχεδόν άδεια αίθουσα είδα την εξαιρετική ταινία της Maria Speth, "Από τη μια μέρα στην άλλη". Και στις 7, με λίγο περισσότερο κόσμο, παρουσία του σκηνοθέτη απόλαυσα το σκοτεινό "παραμύθι" με τον τίτλο "Το γαλακτόδασος" (λέξη που επινόησε ο σκηνοθέτης) του Christoph Hochhäusler.
Πιο κάτω μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά στοιχεία για τους δυο σκηνοθέτες και την υπόθεση των έργων τους, όπως έχουν αναγραφεί στο πρόγραμμα του φεστιβάλ...
Αυτό που θέλω να μεταφέρω εδώ είναι η αίσθηση ότι επιτέλους, χάρις στη Σχολή του Βερολίνου ξαναβλέπουμε αληθινό κινηματογράφο...
Η Maria Speth μας παρουσίασε μια ξεχωριστή ηρωίδα, σκάβοντας μέσα στη ψυχή του Βερολίνου. Με πανταχού παρούσα τη βουή της πόλης, με τους δρόμους που τη διασχίζουν σαν αρτηρίες, με τα φώτα νέον, με την κάθε εικόνα που θα μπορύσε να είναι μια εξαιρετική φωτογραφία καταφέρνει να συναρπάσει με την περιπέτεια του έρωτα. Έξοχο το φινάλε της ταινίας, σε αφήνει με μια παράξενη γεύση...

Από την άλλη ο συμπαθέστατος Christoph Hochhäusler, έδειξε πως έχει αφομοιώσει με τον καλύτερο τρόπο τα παραμύθια που του έλεγε ο πατέρας του. Μια καθημερινή συνήθεια στο σπίτι τους, όπως μας είπε μιλώντας μετά την προβολή της ταινίας... Κάτι που δείχνει ακόμη μια φορά την αξία των παραμυθιών που λέμε στα παιδιά μας.
Σαν μια παραβολή του Χένσελ και της Γκρέτελ, δημιούργησε ένα εφιαλτικό παραμύθι αγωνίας, με διφορούμενη ατμόσφαιρα και αμφίσημους ήρωες. Δύσκολα ξεχωρίζεις τους "καλούς" από τους "κακούς"... Έφτιαξε λοιπόν ένα ατμοσφαιρικό αριστούργημα, που όσοι δεν το είδατε χάσατε!
Maria Speth
Γεννήθηκε το 1967 στο Titting της Βαυαρίας. Πήρε μαθήματα δραματικής τέχνης και από το 1990 εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη και μοντέρ σε διάφορες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές ενώ γύρισε και μερικές ταινίες μικρού μήκους. Το σκηνοθετικό της ντεμπούτο το έκανε το 2001 με την πολυβραβευμένη ταινία «Από τη μια μέρα στην άλλη» που είναι και η διπλωματική της. Η Maria Speth υπογράφει πάντα και σενάριο και σκηνοθεσία των ταινιών της, ενώ συνεργάζεται στενά και με τον διευθυντή φωτογραφίας Reinhold Vorschneider.

Φιλμογραφία (επιλογή):
«Das Geheimnis» (1994/1995), κοστούμια, συμμετοχή ως βοηθός σκηνοθέτη
«Wir können auch anders» (1992/1993), βοηθός μοντέρ

Aπο τη μια μέρα στην άλλη
(In den Tag hinein)
(2001/2002, 118´)
Σκηνοθεσία: Maria Speth
Σενάριο: Maria Speth
Διεύθυνση φωτογραφίας: Reinhold Vorschneider
Μουσική: Reinhard Sydow
Ηθοποιοί: Sabine Timoteo, Hiroki Mano, Florian Müller-Mohrungen, Sabina Riedel, Nicole Marischka, Kim Andrzejewski κ.ά.

Η Λυν μένει στο Βερολίνο με τον αδελφό της. Άλλοτε κακόκεφη, άλλοτε ανοιχτή και συντονισμένη με την αίσθηση της πόλης, αυθόρμητη και συναισθηματικά ασταθής. Όπως ο χαρακτήρας της μετακινείται ανάμεσα στις διαθέσεις, έτσι και η ερωτική της ζωή ταλαντεύεται ανάμεσα στον φίλο της Ντέιβιντ, έναν πειθαρχημένο επαγγελματία κολυμβητή, που όμως δε μοιράζεται την αίσθηση ελευθερίας της, και τον Κότζι, έναν Ιάπωνα πρωτοετή φοιτητή Γερμανικών με τον οποίο έχει κοινό τον αισθησιασμό, αλλά όχι τη γλώσσα της.

Christoph Hochhäusler

Γεννήθηκε το 1972 στο Μόναχο. Από το 1993 έως το 1995 σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Βερολίνο και από το 1996 έως το 2004 σκηνοθεσία στην Ακαδημία Τηλεόρασης και Κινηματογράφου στο Μόναχο. Εργάστηκε σε διάφορους τομείς της κινηματογραφικής παραγωγής (σχεδιασμό storyboard, ηχοληψία και επεξεργασία ήχου, αλλά και ως βοηθός σκηνοθέτη). Έχει πολλές δημοσιεύσεις στο ενεργητικό του και είναι συνιδρυτής του κινηματογραφικού περιοδικού «Revolver». Το «Γαλακτόδασος» είναι η διπλωματική του.

Φιλμογραφία (επιλογή):
«Falscher Bekenner» (2004/2005), σενάριο, σκηνοθεσία
«Flashback – Mörderische Ferien» (1999/2000), storyboard
«Fieber» (1998), σκηνοθεσία

Το γαλακτόδασος(Milchwald)
2002/2003, 85΄
Σκηνοθεσία: Christoph Hochhäusler
Σενάριο: Christoph Hochhäusler; Benjamin Heisenberg
Διεύθυνση φωτογραφίας: Ali Olcay Gözkaya
Μουσική: Benedikt Schiefer
Ηθοποιοί: Judith Engel, Horst-Günter Marx, Sophie Charlotte Conrad, Leonard Bruckmann, Miroslaw Baka, Harald Richter, Gerd Beyer, Rudolf Csermely, Monika Pietsch, Anne Langenickel

Μετά από έναν καυγά μέσα στο αυτοκίνητό της, καθώς πηγαίνουν στην γειτονική Πολωνία για ψώνια, η Σίλβια κατεβάζει στο δρόμο τα δυο θετά της παιδιά για να τα τιμωρήσει. Μετά από λίγο γυρίζει, αλλά τα παιδιά έχουν χαθεί στο δάσος. Από το φόβο της αδυνατεί να εξηγήσει στον άντρα της και πατέρα τους πώς χάθηκαν τα παιδιά του, και εκείνος τα ψάχνει όλο αγωνία. Εν τω μεταξύ τα παιδιά περιπλανώνται στο δάσος, συναντούν κάποιους «καλοθελητές», και χάνουν σταδιακά την εμπιστοσύνη τους στους ανθρώπους. Σαν να αφηγείται μια νέα εκδοχή του παραμυθιού «Χένζελ και Γρέτελ» των αδελφών Γκρίμ, ο Hochhäusler με την πρώτη του ταινία παραμερίζει μελό και ηθική και μας εισάγει σ' ένα κόσμο διάχυτου τρόμου.

Πινακοθήκη ηλιθίων!

Από σήμερα δημιουργούμε μια καινούργια συλλογή: Την «πινακοθήκη ηλιθίων»!
Τα πρώτα πρόσωπα που θα τιμήσουμε ξεκινώντας τη συλλογή μας είναι οι ιθύνοντες του ΗΣΑΠ και της «Αττικό Μετρό». Και εξηγούμαι:
Εδώ και χρόνια χρησιμοποιώ καθημερινά τις συγκοινωνίες και αποφεύγω να μετακινούμαι από και προς την εργασία μου με ΙΧ αυτοκίνητο. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι τους τελευταίους τέσσερις μήνες χρησιμοποίησα μόλις τρεις (3) φορές το αυτοκίνητό μου για να πάω στη δουλειά.
Περπατάω κάθε μέρα γύρω στα 20-25 λεπτά για να πάω και να γυρίσω από τη δουλειά μου.
Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο…
Από τότε που η γραμμή 3 του μετρό φτάνει ως το Αιγάλεω η κίνηση των επιβατών έχει πυκνώσει, ενώ τα δρομολόγια –τουλάχιστον από τη Δουκίσσης Πλακεντίας- έχουν μείνει όπως ήταν. Πολλές φορές –κυρίως στις ώρες της αιχμής- στριμώχνεσαι και ταλαιπωρείσαι αφάνταστα για να φτάσεις στον προορισμό σου…
Κι ενώ θα περίμενε κανείς κάποτε να ξυπνήσουν οι υπεύθυνοι από τον βαθύ ύπνο τους, ήρθαν και τα χειρότερα.
Από τη στιγμή που ξεκίνησαν τα έργα στη γραμμή του ΗΣΑΠ η κίνηση των επιβατών του μετρό πολλαπλασιάστηκε και τα δρομολόγια παρέμειναν τα ίδια! Το αποτέλεσμα είναι τραγικό: Στρίμωγμα μέχρι ασφυξίας. Σαν τα λεωφορεία της δεκαετίας του ’70!
Στον ηλεκτρικό η κατάσταση ακόμη χειρότερη. Όπως φαίνεται τα έργα ξεκίνησαν χωρίς κανέναν απολύτως σχεδιασμό. Και έτσι, ενώ μας ζητάνε υποκριτικά συγγνώμη για την ταλαιπωρία δεν κάνουν απολύτως τίποτε για να την περιορίσουν.
Έτσι κάνεις ατελείωτη ώρα για να φτάσεις στον προορισμό σου και στριμώχνεσαι απάνθρωπα για αν φτάσεις στη δουλειά σου.
Θα ήθελα να δω τους υπευθύνους των δυο οργανισμών στις 8 το πρωί εκεί μαζί μας και να δω πως θα απέδιδαν μετά στη δουλειά τους. Επίσης θα ήθελα να τους δω το μεσημέρι που γυρνάμε κουρασμένοι και πρέπει να περάσουμε από τα σαράντα κύματα για αν φτάσουμε στο σπίτι μας.
Για να μη μιλήσουμε για όσους έχουν παιδιά, για να μη μιλήσουμε για γονείς που έχουν μωρό σε καρότσι, για άτομα με αναπηρία, για ηλικιωμένους και γενικά για εμποδιζόμενα άτομα:
Είναι πρακτικά αδύνατον να χρησιμοποιήσουν τις συγκοινωνίες!
Τι θα μας απαντήσουν λοιπόν; Μήπως να πάρουμε το αυτοκίνητο και να συμβάλλουμε κι εμείς στη ρύπανση και στο μποτιλιάρισμα;
Δεν ξόδεψαν εκατομμύρια επί εκατομμυρίων για να μας πείσουν περί του αντιθέτου;
Κι όμως ένας σωστός σχεδιασμός θα αρκούσε για να περιοριστεί η ταλαιπωρία στο ελάχιστο…
Φυσικά τους ιθύνοντες αυτό ουδόλως τους ενδιαφέρει. Οι αμοιβές τους δεν πρόκειται να μειωθούν. Καμία επίπτωση δεν θα έχουν…
…και ακόμη, δεν ξέρω αν γίνομαι κακός αλλά αμφιβάλλω αν έχουν πάει ποτέ στην εργασία τους με τα μέσα που διευθύνουν. Οπότε δεν γνωρίζουν καν το πρόβλημα, ούτε μπορούν να το καταλάβουν.
Κι αν δεν βρίσκουν λεφτά ας τα κόψουν από τις διαφημιστικές εκστρατείες που μεταφέρουν χρήματα από τη δική μας τσέπη, στην τσέπη των ιδιοκτητών των μέσων ενημέρωσης…

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

Η Σχολή του Βερολίνου

Αν έχετε χάσει μέχρι τώρα το αφιέρωμα στην κινηματογραφική "Σχολή του Βερολίνου", προλαβαίνετε μέχρι την Τετάρτη να δείτε μερικές από τις ταινίες, ελάχιστες εκ των οποίων έχουν βρει διανομή στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες...
Το Σάββατο είχα την τύχη να δω την "Εσωτερική Ασφάλεια" του Christian Petzold. Ταινία που βραβεύτηκε παλιότερα στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης ήταν παρών στην προβολή και μας είπε πράγματα εξαιρετικά ενδιαφέροντα.
Αντιγράφω από το πρόγραμμα:

Εσωτερική ασφάλεια
(Die innere Sicherheit)
2000, 106΄

Σκηνοθεσία: Christian Petzold
Σενάριο: Christian Petzold, Harun Farocki
Μουσική: Stefan Will
Ηθοποιοί: Julia Hummer, Barbara Auer, Richy Müller, Bilge Bingül, Rogério Jaques, Maria João, Vasco Machado, Bernd Tauber, Katharina Schüttler

Ένα ζευγάρι πρώην τρομοκρατών καταφέρνει να κρύβεται για πολλά χρόνια ανάμεσα στα πλήθη των τουριστών σε κάποια παραλία της Πορτογαλίας. Μεγαλώνουν μια έφηβο κόρη που αποτελεί πρωτοτυπία: μια κοπέλα που ποτέ δεν έχει κάνει κοπάνα, ποτέ δεν έχει πάει για κάμπινγκ, ποτέ δεν έχει μεθύσει με τους φίλους της ή δεν έχει βυθιστεί στα παγωτά με το αγόρι της. Ένα κορίτσι που είναι εντελώς μόνο. Οι γονείς σχεδόν τα έχουν καταφέρει να αποκτήσουν νόμιμα χαρτιά στη Βραζιλία, αλλά η αβλεψία μιας στιγμής τα καταστρέφει όλα. Κυνηγημένοι, επιστρέφουν στη Γερμανία. Η κόρη τους ενσαρκώνει τις αμφιβολίες τους αλλά και την καταπιεσμένη επιθυμία τους για μια «κανονική» ζωή. Όταν η κόρη ερωτευτεί, ο έρωτάς της θα καταλήξει σε τραγωδία. Η πρώτη ταινία του Petzold, που γνώρισε τη μεγαλύτερη επιτυχία από όλες τις ταινίες της «Σχολής του Βερολίνου» στις αίθουσες στη Γερμανία, διατυπώνει και τις επιλογές του: είναι μια ταινία για την τρομοκρατία, σαφώς πολιτική, που όμως βλέπει την πολιτική μέσα από την ιδιωτική ζωή.

Στο πλαίσιο του φεστιβάλ προβλήθηκε και η νέα του ταινία Jerichow, που ευτυχώς έχει εξασφαλίσει διανομή...

Βιογραφικά στοιχεία (από το πρόγραμμα)

Ο Christian Petzold γεννήθηκε το 1960 στο Hilden. Το 1981 εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο, σπούδασε στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Γερμανική Φιλολογία και Θεατρολογία καθώς και στην εκεί Ακαδημία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Βερολίνου. Φοιτητής ακόμα εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη με τους Hartmut Bitomsky και Harun Farocki, ο οποίος και συνεργάστηκε στη συνέχεια σε όλες σχεδόν τις ταινίες του Petzold. Ο Petzold αρθρογραφεί επίσης ως κριτικός κινηματογράφου.

Φιλμογραφία (επιλογή):
«Yella» (2006/2007), σενάριο, σκηνοθεσία
«Gespenster» (2004/2005), σενάριο, σκηνοθεσία
«Wolfsburg» (2002/2003), σενάριο, σκηνοθεσία
«Toter Mann» (2002), σενάριο, σκηνοθεσία
«Pilotinnen» (1995), σενάριο, σκηνοθεσία

Ένας άνθρωπος με βάθος και με χιούμορ, με τη διάθεση να απαντήσει σε κάθε ερώτηση και με μια πολύ ενδιαφέρουσα οπτική για το θέμα της τρομοκρατίας.
Πιστεύω ότι αυτό το φιλμ έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα που αποκτήσαμε με το "Σύμπλεγμα Μπάαντερ -Μάινχοφ", αλλά και το "Σαββατοκύριακο" του Σλινκ (δείτε τις σχετικές αναρτήσεις).
Η Γερμανία εξακολουθεί να με εκπλήσσει θετικά. Οι καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών έρχονται από εκεί και μάλιστα με βασική πηγή τη "Σχολή του Βερολίνου". Παρ' όλα αυτά αρκετές ήταν οι άδειες καρέκλες στο Παλλάς, όπου έγιναν οι προβολές. Οι συμπατριώτες μας προτιμούν τα Χολιγουντιανά πονήματα, πιστεύοντας μάλιστα ότι αυτό που βλέπουν είναι κινηματογράφος...
Ευτυχώς υπάρχουν κι όλοι εκείνοι που ζουν τη χαρά της ανακάλυψης.
Να πούμε ότι το κινηματογραφικό αφιέρωμα γίνεται υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Μισέλ Δημόπουλου

Το πρόγραμμα των επομένων ημερών:
ΔΕΥΤΕΡΑ 26/1
17:00 ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ / IN DEN TAG HINEIN > Maria Speth. 2001 | 118’
19:00 ΤΟ ΓΑΛΑΚΤΟ∆ΑΣΟΣ / MILCHWALD > Christoph Hochhäusler. 2003 | 85’ (4)
21:00 ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ ΥΠΟ ΑΙΡΕΣΗ / SCHLÄFER > Benjamin Heisenberg. 2005 | 100’
23:00 ∆ΙΑΚΟΠΕΣ / FERIEN > Thomas Arslan. 2007 | 91’

ΤΡΙΤΗ 27/1
17:00 EN GARDE > Ayse Polat. 2004 | 94’ 19:00 ΑΡΓΟΣΥΡΤΗ ΖΩΗ / MEIN LANGSAMES LEBEN > Angela Schanelec. 2001 | 85’
21:00 ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΚ∆ΡΟΜΗ / KLASSENFAHRT > Henner Winckler. 2002 | 86’
23:00 ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ / DIE INNERE SICHERHEIT > Christian Petzold. 2000 | 106’

ΤΕΤΑΡΤΗ 28/1
17:00 ∆ΙΑΚΟΠΕΣ / FERIEN > Thomas Arslan. 2007 | 91’
19:00 ΠΟΘΟΣ / SEHNSUCHT > Valeska Grisebach. 2005| 88’
21:00 ΠΙΝΓΚ-ΠΟΝΓΚ / PINGPONG > Matthias Luthardt. 2006 | 89’ (*)
23:00 ΣΤΟΥΣ ∆ΡΟΜΟΥΣ / UNTERWEGS > Jan Krüger. 2004 | 81’

Σας παραπέμπω στη συνέντευξη που έδωσε στην Αντιγόνη Κατσαδήμα και θα τη βρείτε όλη στο http://lego4.blogspot.com

Christian Petzold: Έξυπνος και πνευματώδης

30 λεπτά πριν από την Avant Premiere της ταινίας ‘‘Yella’’ στον κινηματογράφο ‘‘Απόλλων’’ στις 16.01.2008 συναντήθηκα με το σκηνοθέτη Christian Petzold στο καφέ του ξενοδοχείου Esperia Hotel. Αν και μικρή, η συνέντευξη που μου παραχώρησε, με χαροποίησε ιδιαίτερα, όπως και ο δυνατός espresso του Esperia.

Ποια ερώτηση δεν συμπαθείτε κ. Petzold;
Σε ό,τι αφορά το κοινό, κάποιοι που αναλαμβάνουν το ρόλο agent provocateur ρωτούν συνεχώς ποιο είναι το θέμα της ταινίας και αυτή είναι η ερώτηση που πάντα μισώ.

Διότι κάθε ταινία ερμηνεύεται με ποικίλους τρόπους. Εσείς πότε αποφασίσατε να ακολουθήσετε το επάγγελμα του σκηνοθέτη;
Δεν ήταν αμιγώς απόφαση αλλά ένα συμβάν που με οδήγησε προς τη σκηνοθεσία . Όταν ήμουν 15 ετών διάβασα από ένα βιβλίο το διάλογο Τρυφώ και Χίτσκοκ, έναν διάλογο με άρωμα φιλοσοφίας, σαν να συνομιλούσαν ο Πλάτωνας και ο Σωκράτης. Στη Δυτική Γερμανία, σε μια μικρή πόλη όπου μεγάλωσα, σινεμά δεν υπήρχε, γνώριζα τις ταινίες του Χίτσκοκ από την τηλεόραση ώστε όταν 15 ημέρες αργότερα έμαθα για το αναδρομικό αφιέρωμα Χίτσκοκ στην Κολωνία, σχεδόν κάθε απόγευμα ήμουν εκεί. Και τότε το πάθος για το σινεμά αρχίζει.

Και από τότε το μυστήριο εισβάλλει στη ζωή και τις ταινίες σας.Η αλήθεια είναι πως πολλές ώρες διάβαζα στη βιβλιοθήκη. Με ενδιέφερε και η λογοτεχνία, ειδικότερα οι ιστορίες μυστηρίου σε συνέχειες, που κατά παράδοση λατρεύουμε εμείς οι Γερμανοί. Ήθελα να μάθω περισσότερα γι’ αυτές τις ιστορίες.
................................................................

Πολλοί βρίσκουν ομοιότητες στα έργα σας με τις ταινίες του Φασμπίντερ. Ποια η γνώμη σας;
Μου αρέσουν οι ταινίες του αλλά επηρεασμένος είμαι από τον Χίτσκοκ, τον Χοκς, τον Αντονιόνι.

Ποιο είναι το μότο σας στη ζωή;Μην κλαις. Δούλεψε.

Όλη η συνέντευξη στη Lego

Ας κάνουμε αυτό το λίγο...

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

Η εύθυμη πλευρά της υγιεινής διατροφής


Επειδή πολλά σας έχω γράψει για τις διατροφικές συνήθειες, νομίζω πως λόγω Σαββατοκύριακου, μπορούμε να δούμε και την εύθυμη πλευρά του θέματος, με τον μοναδικό τρόπο της Δήμητρας Παπαδοπούλου. Το κείμενο μου ήρθε σήμερα με e-mail, από το φίλο και συγχωριανό μου Ηλία...

ΠΩΣ ΕΧΑΣΑ ΤΗ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟ ΤΥΡΟΠΙΤΑΚΙ
Tης Δήμητρας Παπαδοπούλου ηθοποιού και θεατρικής συγγραφέως


Κάπου διάβασα πως το στήθος ή το μπιμπερό που μας πρόσφεραν μωρά όταν δυσανασχετούσαμε καθησυχάζει, λέει, τη συναισθηματική μας δυσφορία.
Οπότε, σαν ενήλικες πια, όποτε τρώμε φρίκη μασουλάμε καμιά παπαριά να το κατευνάσουμε,με αποτέλεσμα να χοντραίνουμε και να γινόμαστε σαν νεροχύτες, συν που η υγιεινή διατροφή είναι στα φόρτε της και έχουμε μπλέξει στον εγκέφαλό μας ποιο είναι το φυσικό και ποιο το μεταλλαγμένο, τι είναι οι ισοφλαβόνες και πού σκατά υπάρχει το φολικό οξύ, επίσης το ξέρεις πως η ντομάτα έχει λυκοπένιο ενώ το μπρόκολο έχει ισοθειoκυανικά;
Μ' αυτά και μ' αυτά, αποφάσισα πως τέρμα οι γουρουνιές, αιφνίδια η απόφαση, μετά που μου 'ρθε να ξεράσω που 'φαγα κάτι τυροπιτάκια, ξέρεις, αυτά τα έτοιμα τα κατεψυγμένα που τα τηγανίζεις και διαβάζεις πίσω τα συστατικά που περιέχουν και είναι σαν να διαβάζεις προκήρυξη εξωγήινου.
Αφού λοιπόν έφαγα τέσσερα, κοίταξα το πέμπτο και τελευταίο και του είπα: «Όχι, όχι δεν θα σε φάω». Ναι, άρχισα να μιλάω στο τυροπιτάκι, το τύλιξα σαν μωρό σε μια χαρτοπετσέτα και το 'βαλα στο ψυγείο. Μη με ρωτήσεις γιατί δεν το πέταξα, ήταν μια υποσυνείδητη, αρχέγονη αντανακλαστική διαδικασία, όπως θα έλεγε και ο Γιουνγκ ή ο Φρόιντ, δεν ξέρω, αυτούς τους μπερδεύω τι ακριβώς είπε ο καθένας, και κατηφόρισα για Κολωνάκι να πάρω πράσινο τσάι που 'χει μέσα φαινολικές ενώσεις. Τέλος για μένα τα ανθυγιεινά. Κάτω τα λιπαρά. Ζήτω το ασβέστιο και οι βιταμίνες του συμπλέγματος Β.
Άρχισε μια νέα εποχή που το κορμί μου θα γινόταν πιο ανταγωνιστικό, κι έτσι όπως κατηφόριζα τη Σκουφά, διαπίστωσα πως ένα όχι και τόσο νέο προϊόν γυναίκας που έχει κατακλύσει την παγκόσμια αγορά τελευταία, έχει πάρει διαστάσεις μάστιγας.

Μιλάω για το τσουλοειδές. Το τσουλοειδές είναι ένα είδος με έξω κοιλιά, έξω βυζιά, μανικιούρ πεντικιούρ γαλλικό και σποραδικά τατού, κυρίως εκεί που τελειώνει η κωλοχαράδρα μπορείς να βρεις μέχρι και την Γκουέρνικα του Πικάσο. Και όλα έτοιμα για φάσωμα (σημειωτέον, δεν έχω τίποτα εναντίον του φασώματος, απλά με εκνευρίζει σαν λέξη, θα 'θελα να καταργηθεί απ' το λεξιλόγιο και να επιστρέψουμε στην παλαιά κλασική της εποχής των σπηλαίων, το μπαλαμούτι).

Επίσης, συνειδητοποίησα πως τα τσουλοειδή είναι κυρίως μικρά τα οποία περάσανε αιφνιδίως από τα πάμπερς στα στρινγκ, χωρίς ενδιάμεσα στάδια. Εν πάση περιπτώσει, αφού πήρα τα τσάγια μου τα πράσινα και έτρωγα όλη μέρα φρούτα, ήπια και δυο λίτρα νερό, τιγκάρισα στο ιχνοστοιχείο και αφού συνειδητοποίησα πως για να ζεις υγιεινά πρέπει να 'σαι λίγο η Μαριάννα Λάτση και να 'χεις χρόνο όλη μέρα να πίνεις νερά και να τρέχεις να τα κατουράς, άρχισα να πεινάω. Το σκέφτηκα πολύ το πώς θα κινηθώ και αποφάσισα να φάω μια μπανάνα που 'χει μέσα κάλιο.
Αλλά η πείνα φούντωνε. Σαν όραμα άρχισαν να ξεπροβάλλουν απειλητικά τα τσουλοειδή, τα αδύνατα, τα καλογυμνασμένα. Τρόμαξα πολύ, επίσης, όταν ήρθε και εκείνο το γαμημένο τυροπιτάκι και μου σφήνωσε στον εγκέφαλο. Αλλά είπα όχι, θα δω τηλεόραση να ξεχάσω.

Ήταν αργά τη νύχτα πια και κάνοντας ζάπινγκ, έπεσα σε καμιά δεκαριά ξεκοιλιάσματα, παντού αίματα, στο ΣΚΑΪ κάτι τύποι σ' ένα τζιπ έψαχναν έναν ιπποπόταμο, στην ΕΤ3 φώναζε η Φώφη Γεννηματά και νάτα πάλι τα τσουλοειδή διάσπαρτα στα κανάλια να αυτογλείφονται και να γδύνονται.
Και νάτο πάλι το τυροπιτάκι. Όρμηξα στο ψυγείο. Ήτανε παγωμένο, τηγανισμένο και καυλωμένο. Δίπλα του, ένα ξενέρωτο γιαούρτι με χαμηλά λιπαρά, πώς να αντέξει τον ανταγωνισμό. Κοιταχτήκαμε με το τυροπιτάκι ξανά και ξανά. Θα σε πετάξω μαλακισμένο πολυακόρεστο ανθυγιεινό τηγανισμένο. Άρχισα να το βρίζω, μόνο που δεν το χαστούκισα. Με κοίταζε λάγνα και με προκαλούσε με τα τυριά του. Όρμηξα και το καταβρόχθισα. Καταπίνοντας την τελευταία μπουκιά, το 'ξερα πως είχα χάσει οριστικά τη μάχη με το τυροπιτάκι.

Υ.Γ. Μήπως ξέρει κανείς τι ακριβώς είναι οι ελεύθερες ρίζες;

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Ο Γιάννης Ρίτσος στο Καρλόβασι...


Αυτή η φωτογραφία στάθηκε η αφορμή… Αυτή η φωτογραφία που βρήκα τυχαία χθες στο διαδίκτυο… Είναι ο Γιάννης Ρίτσος στη χτιστή πολυθρόνα του στο Καρλόβασι της Σάμου. Ένα μέρος μαγικό όπου ο ποιητής συνήθιζε να κάνει τον απογευματινό του περίπατο. Συχνά καθόταν εκεί για να σκεφτεί ή να γράψει, βλέποντας ένα από τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα του Αιγαίου…
Αριστερά του βρίσκεται το λιμάνι και δεξιά του αρχίζει η περιοχή με τα παλιά βυρσοδεψεία…
Τέσσερα χρόνια συνέχεια περνούσα εκεί τις καλοκαιρινές διακοπές μου και είχα την τύχη να γνωρίσω αυτούς τους τόπους. Συχνά διασταυρωνόμουνα με τον ποιητή με το ζεστό χαμόγελο, αλλά ποτέ δεν συζήτησα μαζί του –από ντροπή. Ο ίδιος φαινόταν ο πιο ευπροσήγορος άνθρωπος.
Μια χρονιά το μπαλκόνι μου έβλεπε στον κήπο του. Κάθε πρωί σηκωνόταν και επιθεωρούσε τις πέτρες, τα βότσαλα που είχε απλωμένα παντού. Με κάποιον τρόπο τα προετοίμαζε για να τα ζωγραφίσει...

Μετά τον έβλεπα ξανά στην παραλία στο Ποτάμι, να στέκεται όρθιος (κάποιο πρόβλημα είχε στη μέση του) και να κοιτάζει τον κόσμο κρατώντας πάντοτε στο χέρι το τσιγάρο του.
Πολλές φορές πήγαινε στο εργαστήρι κεραμικών του κυρ Βασίλη του Κοντορούδα και ζωγράφιζε κυρίως πιάτα, έτσι για το κέφι του. Λίγα χρόνια μετά τον θάνατό του ξαναβρέθηκα εκεί, τα πιάτα ήταν πάντοτε στη θέση τους. Σήμερα δεν ξέρω πια.

Όταν δεν καθόταν στην «πολυθρόνα» του με την αγαπημένη του Φιλίτσα στο πλάι του, καθόμουνα… εγώ!
Ένιωθα να παίρνω κάτι από την αύρα του και σημείωνα κι εγώ σε ένα τετραδιάκι.
Όμως έμενα πάντοτε δειλός για να του μιλήσω.
Ίσως και να ντρεπόμουνα που σε κάποια ανύποπτη εποχή, ακολουθώντας κι εγώ ηλίθιες μόδες, χλεύαζα τα «φρέσκα φασολάκια» του…
Έπρεπε να περάσει κι άλλος καιρός για να μπω στο βάθος των στίχων του.
Και μετά τον αγάπησα πιο πολύ, όταν «αρνούμενος να γίνει Άγιος» κυκλοφόρησε το αριστουργηματικό «Εικονοστάσιο Ανωνύμων Αγίων» και έδειξε σε όλους τι σημαίνει αληθινός ποιητής.
Και ξαφνικά, στο δικό μου μυστικό βάθρο, ο Ρίτσος ήταν πια στη κορυφή. Ατέλειωτοι οι στίχοι του που πάντοτε μου φέρνουν ρίγος. Μοναδικές οι απαγγελίες του…
Ύστερα ήταν αργά… Δυο μέρες μετά τα γενέθλια των 30 μου χρόνων, έφυγε από κοντά μας. Νοέμβριος του 1990. Του χρωστούσα, χρωστούσα και στον εαυτό μου έναν χαιρετισμό. Ήταν η μοναδική φορά που μαζί με το πλήθος πήγα κι εγώ στη Μητρόπολη, εκεί που ήταν το φέρετρο του. Δεν το έκανα για κανέναν πριν και για κανέναν μετά….
Και κλείνω προς το παρόν εδώ με το απόσπασμα από το Καπνισμένο Τσουκάλι, ένα ποίημα που κάποτε κορόιδεψα και μετά αγάπησα βαθιά. Ένα ποίημα, που ακούγοντάς το από τη φωνή του Ξυλούρη το μοιράστηκα με το μεγάλο μου γιο, προσπαθώντας να τον κάνω να καταλάβει το μεγαλείο της απλότητας…

…Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη.
'Ετσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,
"Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα."
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο…

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

Ναι στο γήπεδο, όχι στο εμπορικό κέντρο!


Είναι πραγματική κατάντια της Ελληνικής κοινωνίας να εναποθέτει τις ελπίδες για προστασία του περιβάλλοντος στο Συμβούλιο της Επικρατείας.
Ευτυχώς οι δικαστές του -ακόμη- στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και καταφέρνουν να αντιδρούν στις πολυποίκιλες πιέσεις που δέχονται.
Η απόφαση για το θέμα του γηπέδου του Παναθηναϊκού είναι νίκη της δικαιοσύνης εις βάρος των διαπλεκομένων συμφερόντων.
Όλοι όσοι τόλμησαν να αγνοήσουν το όποιο πολιτικό κόστος είναι αξιέπαινοι.
όσο για τους φίλους του Παναθηναϊκού είναι κρίμα από φιλοι μιας ιστορικής ομάδας να γίνονται "Βωβοί" πολίτες...
Ας πούνε κι αυτοί μαζί μας, "Ναι στο γήπεδο, όχι στο εμπορικό κέντρο!" Οι κάτοικοι του Βοτανικού δεν χρειάζονται άλλο τσιμέντο και αυτοκίνητα...

Αντιγράφω τη σχετική είδηση από το www.in.gr:

"...Το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) γνωστοποίησε και επίσημα την απόφαση για αναστολή των έργων στο Βοτανικό.
Ο πληρεξούσιος δικηγόρος της επιτροπής των 131 πολιτών που προσέφυγαν στο ΣτΕ, Kώστας Παπαδάκης, δήλωσε δικαιωμένος για την απόφαση, αν και ακόμα δεν έχει εκδοθεί το σκεπτικό της απόφασης. Οσον αφορά το μέλλον του γηπέδου, εξέφρασε για ακόμα φορά την πεποίθησή του ότι το γήπεδο μπορεί να ολοκληρωθεί χωρίς το εμπορικό κέντρο.
«Βάσει της απόφασης του ΣτΕ σταματούν οι οικοδομικές εργασίες στο εμπορικό κέντρο του Βωβού μέχρι να εκδοθεί η απόφαση επί της έγκρισης ακύρωσης. Αυτή θα δικαστεί στις 6 Μαρτίου και το πότε θα βγει η απόφαση είναι θέμα του Συμβουλίου της Επικρατείας», είπε αρχικά ο κύριος Παπαδάκης και συμπλήρωσε:
«Προφανώς και αισθανόμαστε δικαιωμένοι από την απόφαση, όταν κερδίσεις μία τέτοια δίκη πάντα δικαιωμένος αισθάνεσαι, με την επιφύλαξη να δούμε και το σκεπτικό πάντα».

Σχετικά με τις πιθανές αντιδράσεις των φιλάθλων του Παναθηναϊκού, οι οποίες ήδη έχουν αρχίσει να εξαγγέλλονται, τόνισε: «Εμείς έχουμε ξεκαθαρίσει ότι προσβάλλουμε το εμπορικό κέντρο και όχι το γήπεδο, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Από εκεί και πέρα νομίζω ότι με διάλογο και με την λογική θα αποκατασταθούν».

Οσον αφορά το μέλλον του γηπέδου, είπε: «Ασφαλώς και πιστεύουμε ότι το γήπεδο μπορεί να γίνει, χωρίς να χρειαστεί να αλλάξει ο νόμος της διπλής ανάπλασης. Εμείς πάντα αυτό ισχυριζόμασταν, ότι δηλαδή δεν είναι τα δύο έργα αλληλένδετα και η μόνη διαφορά είναι ορισμένα στρέμματα που έχουν μεταβιβαστεί από τον Βωβό στον Δήμο Αθηναίων και πάνω σε αυτά θα χτιστεί το γήπεδο, η γνωστή ιστορία είναι η εισφορά σε γη.
»Στη χειρότερη περίπτωση για την πλευρά τη δική μας θα πρέπει να αποζημιωθεί για μία έκταση 14 στρεμμάτων ο Βωβός και να ξεκινήσει η ανέγερση του γηπέδου».

Από τη στιγμή βέβαια που το ΣτΕ σταμάτησε τις εργασίες, ίσως δεν μπορέσει να προχωρήσει ο νόμος της διπλής ανάπλασης, καθώς τόσο η πλευρά του Παναθηναϊκού όσο και αυτή του Δήμου Αθηναίων έχουν τονίσει επανειλημμένα ότι γήπεδο και εμπορικό συνδέονται.
Αυτό σημαίνει ότι ίσως χρειαστούν αλλαγές στον νόμο, με τον δικηγόρο όμως να τονίζει: «Και να χρειαστεί να γίνει αλλαγή στον νόμο δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολα διαδικασία. Ούτως ή άλλως δεν έχει εκδοθεί καν άδεια οικοδόμησης για το γήπεδο, ακόμα είναι στο στάδιο το προπαρασκευαστικό και δεν καθυστερεί από αυτή τη διαδικασία, οπότε υπάρχει ο χρόνος».

Σχετικά με τις επόμενες κινήσεις των δύο πλευρών, κατέληξε: «Η απόφαση του ΣτΕ δεν επιδέχεται έφεση, είναι τελευταίο βαθμού δικαστήριο, δεν υπάρχει κάτι πέρα από αυτό. Δεδομένου λοιπόν ότι δεν μπορεί να γίνει έφεση, δεν ξέρω πως θα κινηθεί η άλλη πλευρά, περιμένουμε και εμείς να δούμε»..."
(Πηγή in.gr)

"Βαζελοκατάσταση"Στο blog με το χαρακτηριστικό όνομα "βαζελοκατάσταση", σημειώνεται με έντονο τρόπο:

"...Αν ο Βωβός θέλει να κονομήσει με όχημα τον Παναθηναϊκό είναι κατ΄αρχήν δικαίωμά του. Αν παραβιάζει τους νόμους του κράτους παύει να είναι δικαίωμά του. Κι αν αγοράστηκαν εκτάσεις με μόνο σκοπό το αλληλαγκάλιασμα Βωβού - Παναθηναϊκού - Δήμου, ώστε να μας φέρουν προ ...τετελεσμένων, ας εισπράξουν τώρα το τίμημα. Αν για να χτίσει γήπεδο μια ΠΑΕ που οι ιδιοκτήτες της έχουν το μισό ΑΕΠ, πρέπει να έχει προηγηθεί προσπάθεια να χιλιοκονομήσουν κι άλλοι άσχετοι, η μπάλα έχει χαθεί.
Αν ο Βωβός δεν γουστάρει ή δεν μπορεί να χτίσει, ας πουλήσει τη γη του στον Παναθηναϊκό και ας αρχίσουν άμεσα τα έργα...
...στο δρόμο για τα λεφτά του Βωβού δεν θα βγω. Και είναι ντροπή μεγάλη όλο αυτό το σκηνικό..."

Επιτέλους κάποιοι φίλαθλοι καταλαβαίνουν τα παιχνίδια που παίζονται στις πλάτες τους. Οι ιδιοκτήτες των ομάδων έχουν πάρει εκατοντάδες εκατομμύρια από τις τσέπες των Ελλήνων φορολογουμένων και τα διαχειρίζονται κατά το δοκούν.
Αντί τα χρήματα να δίνονται σε όσους έχουν πραγματικά ανάγκη, χαρίζοντια τα χρέη σε ποδοσφαιρικές ομάδες, που ας μην το ξεχνάμε, είναι εταιρίες!
Τώρα δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να τους χαρίσουμε και τους τελευταίους ελεύθερους χώρους της Αθήνας.
Ας πληρώσουν από τις τσέπες τους για τις εγκαταστάσεις των εταιριών τους, όπως κάνει ο κάθε επιχειρηματίας. Κι ας τηρήσουν επιτέλους όσα προβλέπουν οι νόμοι και το Σύνταγμα.
Ας μας εξηγήσουν γιατί και πως βρέθηκε το Καραϊσκάκη στα χέρια του Κόκκαλη, γιατί χαρίστηκαν τα εκατομμύρια στον ΠΑΟΚ και ας μας πουν πόσα εκατομμύρια έχουν δωθεί στο ποδόσφαιρο την τελευταια εικοσαετία και σε ποιές τσέπες έχουν καταλήξει.Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.
Είναι άραγε οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού τόσο ανυποψίαστοι για την καταστροφική δράση του Βωβού στο λεκανοπέδιο; Έχουν δει τη "Βωβούπολη" της Κηφισίας; Αυτό ονειρεύονται για την πόλη τους;


...και λίγη ιστορία
Θυμηθειτε τι είχε υποσχεθεί και τι έκανε ο Βωβός στο κτήμα Θων (θυμάστε κυρία Βάσω Παπανδρέου και κύριε Αβραμόπουλε; -Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα ο Βωβός μένει)
Θυμάται κανείς το ΘΩΝ;

Το θυμάται το indy.gr:
Τον τελευταίο χρόνο παρακολουθούμε το όμορφο θέαμα, διάφορων επιχειρηματιών και του Δημάρχου να προσπαθούν να μας πείσουν ότι ενδιαφέροντα σφοδρά για το καλό της πόλης μας, για να βοηθήσουν τους πολίτες να ζήσουν καλύτερα, για να πάψει η εγκατάλειψη και η υποβάθμιση και κυρίως και πάνω απ’ όλα ότι όλοι ενδιαφέρονται για το πράσινο.

Έτσι και στην περίπτωση του κτηνώδους εμπορικού κέντρου που χτίζει ο Βωβός στον Ελαιώνα, ο Δήμαρχος Νικήτας Κακλαμάνης μαζί και ο μεγαλοκατασκευαστής θέλουν να μας σώσουν από την υποβάθμιση, χτίζοντας κάτι λίγα 72.000 τμ τσιμέντου και βάζοντας πολύ μα πολύ πράσινο που όπως προείπαμε τους ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα.

Μάλιστα ο Δήμαρχος θυμώνει όταν αμφισβητούνται οι προθέσεις του. Νιώθει το άδικο αυτός να θέλει να κάνει πάρκα και “μια χούφτα ψευτοκατοίκων” να λένε ότι θέλει να χτίσει το σύμπαν. Επικαλείται μάλιστα την κακή κατάσταση του Ελαιώνα σήμερα που σημειωτέον κανείς δεν ξέρει από που προέκυψε. Πληροφορίες ότι η κομματική παράταξη του Δημάρχου κυβερνά το δήμο εδώ και 20 χρόνια είναι απολύτως ψευδείς.

Το τελευταίο διάστημα απολαύσαμε μάλιστα και μια παρέλαση από μακέτες και ζωγραφιές, που πάντα αρέσουν σε όλους μας και ειδικά στα παιδιά, στις οποίες το χρώμα που κυριαρχεί είναι το πράσινο, παρ’ ότι εικονίζουν κυρίως κτίρια.

Θαυμάστε λοιπόν το την εικόνα του εμπορικού κέντρου του Βωβού στον Ελαιώνα, που παρ’ ότι θα είναι το μεγαλύτερο των Βαλκανίων, γύρω γύρω σφύζει από πράσινο! Ως εδώ όλα καλά. Ο Μπάμπης και ο Νικήτας είναι ευχαριστημένοι και μαζί τους πρέπει να είμαστε και εμείς. Βέβαια στο σκίτσο λείπουν τα χιλιάδες αυτοκίνητα που θα κατακλύσουν την περιοχή και απουσιάζει η θολούρα από την αύξηση των ρύπων κατά 40%. Λεπτομέρειες που ίσως είναι στην διπλανή του σελίδα που δεν διαθέτουμε.

Η ευχάριστη αυτή ιστορία μας θύμισε μια άλλη ακόμα πιο ευχάριστη που λέγεται κτήμα ΘΩΝ και αφορά την γωνία της Λ. Αλεξάνδρας με την Κηφισίας.
Εκεί υπήρχε ένα οικόπεδο μες την εγκατάλειψη και την υποβάθμιση.


Ο τότε Δήμαρχος κ. Αβραμόπουλος, που είχε εκλεγεί με την Νέα Δημοκρατία και όχι με την Νέα Δημοκρατία όπως ο σημερινός δήμαρχος, μαζί με τον μεγαλοκατασκευαστή Μπάμπη Βωβό, που είναι απλή συνωνυμία με τον σημερινό μεγαλοκατασκευαστη Μπάμπη Βωβό θέλησαν και πάλι να μας σώσουν από την υποβάθμιση φτιάχνοντας πολύ πράσινο και ένα μικρό κτίριο, καλή ώρα όπως στον Ελαιώνα. Να η υπόσχεση Βωβού τότε. Μια κυρίως πράσινη πινακίδα, που εικονίζει ένα ωραίο παρκάκι όταν τελειώσει το έργο, να το χαιρόμαστε όλοι και κυρίως τα παιδιά που αγαπά ιδιαίτερα και ο Δήμαρχος και ο Εργολάβος.

Οι “ψευτοκάτοικοι” της περιοχής θέλανε να γίνει όλο το οικόπεδο πάρκο, αλλά τα απεχθή σχέδια τους νικήθηκαν από την ταμπέλα του Βωβού, υπέρ της οποίας ψήφισε η παράταξη του κ. Αβραμόπουλου στο Δήμο. Φυσικά ένα χεράκι βοήθειας έδωσε και το τότε ΥΠΕΧΩΔΕ.

Τελικά να το αποτέλεσμα σήμερα. Το πάρκο έγινε σε σμίκρυνση για να είναι πιο χαριτωμένο, ενώ ο δήμαρχος τιμωρήθηκε αναλαμβάνοντας υπουργείο και ο ψεύτης μεγαλοκατασκευαστής τιμωρείται αναλαμβάνοντας περαιτέρω έργα τσιμεντοποίησης. Τι κι αν το Συμβούλιο της Επικρατείας τον έκρινε εκ των υστέρων παράνομο… Η τιμωρία τιμωρία.

Συμπέρασμα: Όσοι και όσες θέλουν να χάψουν τα περί αναβάθμισης και πράσινου στον Ελαιώνα, ας το κάνουν. Αλλά ας μας επιτρέψουν να θυμόμαστε και την περίπτωση ΘΩΝ όπως και κάθε άλλη και κυρίως ότι το έγκλημα της τσιμεντοποίησης του λεκανοπεδίου έγινε με διακηρύξεις για καλύτερη ποιότητα ζωής. Γι’ αυτό και στο έγκλημα που γίνεται στον Ελαιώνα θα σταθούμε απέναντι του ΣΗΜΕΡΑ και δεν θα αρκεστούμε να αναλύουμε και να καταριόμαστε τις συνέπειες του σε δέκα χρόνια.
(Πηγή:indy.gr)

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

Το νέο μυθιστόρημα του Βernhard Schlink


Να λοιπόν που σε ένα βιβλίο συναντιούνται δυο από τις καλύτερες κινηματογραφικές ταινίες που είδαμε φέτος:
"Τα σφραγισμένα χείλη" με πρωταγωνιστές την Κέιτ Γουίνσλετ και τον Ρέιφ Φάινς, ταινία του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη, Stephen Daldry («Οι ώρες», «Billy Eliot») βασισμένη στο διαχρονικό best-seller του Μπέρνχαρτ Schlink Διαβάζοντας στη Χάννα...
...και το εξαιρετικό "Σύνδρομο Μπάαντερ Μάϊνχοφ" του Ούλι Έντελ, μια εκπληκτική κινηματογραφική ανατομία των όσων συνέβησαν στη Γερμανία εκείνης της εποχής...
Το νέο βιβλίο του Μπέρνχαρτ Schlink, "Το Σαββατοκύριακο", ετοιμάζεται άλλωστε κι αυτό για τον κινηματογράφο. Σημειώνουμε ότι κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες από την "Κριτική".

Το βιβλίο...
Είχατε θυμώσει με τη γενιά των πατεράδων σας, με τη γενιά των δολοφόνων, αλλά γίνατε κι εσείς ακριβώς ίδιο. Θα ’πρεπε να ξέρεις τι σημαίνει να είσαι παιδί δολοφόνου, κι έγινες πατέρας δολοφόνος, ο δικός μου πατέρας δολοφόνος. Έτσι όπως φαίνεσαι και μιλάς, δε μετανιώνεις για τίποτε απ’ όσα έχεις κάνει. Το μόνο που σε στενοχωρεί είναι ότι η υπόθεση πήγε στραβά και ότι σ’ έπιασαν και πήγες φυλακή. Δε στενοχωριέσαι για τους άλλους, στενοχωριέσαι μόνο για τον εαυτό σου.
Ο Γιοργκ, μέλος της αντιεξουσιαστικής ομάδας Μπάαντερ-Μάινχοφ, αποφυλακίζεται μετά από είκοσι χρόνια κράτησης σε σκληρές συνθήκες. Η αδερφή του θέλει να γιορτάσουν το πρώτο του ελεύθερο Σαββατοκύριακο με μια παρέα παλιών φίλων στην εξοχή, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Ένας δημοσιογράφος, μια δασκάλα, ένας επιχειρηματίας και μια επίσκοπος. Εξεγερμένοι νέοι κάποτε, σήμερα «βολεμένοι» αστοί, αγκιστρωμένοι στα προνόμιά τους. Έρχονται από αγάπη, από νοσταλγία, από περιέργεια. Θέλουν να συμπαρασταθούν στον παλιό τους σύντροφο, αλλά κρατούν τις αποστάσεις τους – η σύγκρουση με τη δική τους ζωή και τα όνειρά τους που διαψεύστηκαν είναι αναπόφευκτη. Το παρελθόν ξαναζωντανεύει. Ήρθε η ώρα του απολογισμού...
Ο Βernhard Schlink κέρδισε τους Έλληνες αναγνώστες με το Διαβάζοντας στη Χάννα που μεταφράστηκε σε 43 γλώσσες. Με την οξυδερκή γραφή του που καθηλώνει, σκιαγραφεί εδώ τη γενιά της αμφισβήτησης, αλλά και των μεγάλων συμβιβασμών σ’ ένα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα. Η δραματική ένταση συνυφαίνεται με την ιδεολογική αντιπαράθεση, κάνοντάς το πιο επίκαιρο παρά ποτέ.
Στο επίκεντρο του νέου μυθιστορήματος του, βρίσκεται και πάλι το ζήτημα της ενοχής. Το Σαββατοκύριακο φέρνει αντιμέτωπο έναν αποφυλακισμένο τρομοκράτη της ΡΑΦ και τους παλιούς του συνοδοιπόρους με την ευθύνη. Ένας άντρας πρέπει να επανενταχθεί στην κοινωνία που τρομοκράτησε. Ένα απόμερο εξοχικό, οι πρώην σύντροφοι και τα αδυσώπητα ερωτήματα: Γιατί τόσοι φόνοι; Ήταν όλα μάταια; Ποιος είναι τελικά ο ένοχος;

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Ο Βernhard Schlink γεννήθηκε το 1944 στο Μπίλεφελντ της Γερμανίας και μεγάλωσε στη Χαϊδελβέργη και στο Μάνχαϊμ. Είναι καθηγητής Δημοσίου Δικαίου και Φιλοσοφίας του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Χούμπολντ του Βερολίνου και δικαστής.
Έγινε παγκόσμια γνωστός με το μυθιστόρημά του που κυκλοφορεί στα Ελληνικά με τίτλο Διαβάζοντας στη Χάννα (Κριτική 1998) και έγινε bestseller σε όλο τον κόσμο, σημειώνοντας ιδιαίτερη επιτυχία στην Ευρώπη, την Ιαπωνία και την Αμερική. Τα αστυνομικά του μυθιστορήματα Απόδοση δικαιοσύνης, Ο γόρδιος φιόγκος, Τα ίχνη του χρήματος, εξαιρετικά δείγματα αστυνομικής πλοκής που έχουν τιμηθεί με λογοτεχνικές διακρίσεις, καθώς και η συλλογή διηγημάτων Ερωτικές αποδράσεις κυκλοφορούν επίσης στις εκδόσεις Κριτική.

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

Σχολές γονέων: Οι γονείς στα θρανία!


Πρώτη φορά φέτος έμαθα για τις "Σχολές Γονέων", που λειτουργούν υπο την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Δια Βίου Μάθησης του υπουργείου Παιδείας. Μπορεί κανείς να τις παρακολουθήσει εντελώς δωρεάν και απ' ότι φαίνεται θα αποκομίσει πολλά.

Σύμφωνα με τα στοιχεία έρευνας που παρουσίασε η υπεύθυνη της Σχολής Γονέων της Αθήνας, Μαρία Γιούργη, το 80% των συμμετεχόντων δήλωσαν απόλυτα και το 20% πάρα πολύ ικανοποιημένοι από το πρόγραμμα της Σχολής Γονέων!

-Η συντριπτική πλειονότητα τους είναι γυναίκες (ποσοστό 97%)/ οι μπαμπάδες άραγε που είναι;
-Το 49% των γονιών που συμμετέχουν είναι 41-45 χρονών, ενώ με ποσοστό 40% ακολουθούν οι ηλικίες 36-40 ετών.
-Το 40% των συμμετεχόντων είναι ιδιωτικοί υπάλληλοι και το 32% ελεύθεροι επαγγελματίες.
-Το 45% είναι απόφοιτοι Λυκείου, το 32% ανώτερης και το 28% ανώτατης εκπαίδευσης.
-Το 97% είναι παντρεμένοι.

Τα οφέλη
-Το 87% θεωρεί πως απέκτησε νέες γνώσεις,
-Το 62% πως έμαθε να αντιμετωπίζει καλύτερα τα προβλήματα με τα παιδιά.
-Για το 42% σημαντικό στάθηκε και το μοίρασμα εμπειριών.
Πολλοί γονείς θεωρούν πως βοηθήθηκαν να αποκτήσουν αυτογνωσία, απέκτησαν θετική ενέργεια και άνοιξαν οι πνευματικοί τους ορίζοντες.

Η συμπεριφορά των γονιών που παρακολούθησαν τις Σχολές απέναντι στα παιδιά τους άλλαξε ριζικά:
-Το 77% έμαθε να εφαρμόζει τεχνικές επικοινωνίας
-Το 68% δείχνει μεγαλύτερη υπομονή και ηρεμία.
-Το 43% θεωρεί πως ελέγχει καλύτερα τις αντιδράσεις του
-Το 34% πιστεύει πως πλέον κατανοεί καλύτερα τον τρόπο σκέψης του παιδιού.
-Το 28% ισχυροποίησε τη σχέση με το παιδί του.

Είναι χαρακτηριστικό ότι:-το 92% θα ήθελε να παρακολουθήσει επιπλέον ώρες μαθημάτων, ενώ
-το 98% θα πρότεινε και σε άλλους γονείς να τις παρακολουθήσουν.

Στη χώρα μας, έχουν ιδρυθεί και λειτουργούν 58 σχολές γονέων, μία σε κάθε νομό.

Ο λόγος που παρουσιάζω αυτό το θέμα τώρα, είναι ότι αυτό το μήνα ξεκινούν τα νέα προγράμματα των Σχολών Γονέων:

-Οικογένεια στη σύγχρονη εποχή
-Υγεία και Οικογένεια
-Διαφυλικές σχέσεις (σεξουαλική διαπαιδαγώγηση)
-Ανάπτυξη στην τρίτη ηλικία
-Παιδί και νέες τεχνολογίες
-Οικιακή οικονομία στη σύγχρονη ελληνική οικογένεια
-Συνεργασία εκπαιδευτικών –οικογένειας
-Ψυχολογική Υποστήριξη και Αγωγή Υγείας ευάλωτων κοινωνικών ομάδων
-Συμβουλευτική Γονέων παιδιών με ειδικές ανάγκες
-Στερεότυπα και διακρίσεις στην οικογένεια

Μπορείτε να ενημερωθείτε για τα προγράμματα στο Κέντρο Εκπαίδευσης Ενηλίκων της περιοχής σας (μπορείτε να κάνετε κι ενα κλικ στο αντίσοιχο εικονίδιο της σελίδας)

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Καρυωτάκης


Τα ποιήματα του μας σημάδεψαν. Πολλά μέχρι σήμερα μπορώ να τα απαγγείλω απ' έξω. Λόγω δουλειάς, σε κάποια ντοκιμαντέρ, ακολούθησα τα χνάρια του...
Το 1988, στην Τρίπολη, περιπλανήθηκα στο σπίτι που γεννήθηκε, όταν αυτό ερειπωνόταν. Μετά από λίγα χρόνια ως συνεργάτης της εκπομπής "Αυτά και Άλλα" της Φωτεινής Πιπιλή στον ΑΝΤ1 και με τη συνεργασία της Γεωργίας Δάλκου (που έχει γράψει ένα εξαιρετικό βιβλίο για τη συνδικαλιστική του δράση*)παρουσίασα ένα ρεπορτάζ γι' αυτό το σπίτι που είχε εγκαταλειφθεί και ετοιμαζόταν για κατεδάφιση.
Το ρεπορτάζ αποδείχθηκε σωτήριο και σήμερα το σπίτι -ανακαινισμένο πιά- στεγάζει την Περιφέρεια Πελοποννήσου.

Το 2001 ακολούθησα τα ίχνη του στην Πρέβεζα. Στο τελευταίο σπίτι της ζωής του...
Σήμερα με την πρεμιέρα του "Καρυωτάκη" στη ΝΕΤ (σκηνοθεσία- σενάριο Τάσος Ψαρράς) βρήκα την αφορμή να μοιραστώ μαζί σας μερικά από τα πιο αγαπημένα μου ποιήματα...

*Γεωργία Δάλκου, «Κωνσταντίνος Γεωργίου Καρυωτάκης - Δημόσιος υπάλληλος εξ Αθηνών, μετατεθείς εις Πρέβεζαν εσχάτως...» (εκδ. «Καστανιώτη»)

Ο κήπος είμαι...
Ο κήπος είμαι που άλλοτε με τ' άνθη του ευωδούσε
κι εγέμιζε με χαρωπό τιτύβισμα πουλιών,
που με κρυφομιλήματα και ψίθυρο φιλιών,
τη νύχτα, στη σκιάδα του, η αγάπη επερπατούσε

Ο κήπος είμαι που έμεινε χρόνια πολλά στην ίδια
θέση, μάταια προσμέοντας κάποιαν επιστροφή,
που αντί λουλούδια τώρα πια στ' αγκάθια έχει ταφεί,
που σώπασαν τ' αηδόνια του και πνίγεται στα φίδια.

(Αυτό το ποίημα χρησιμοποίησα ως πρόλογο στο ρεπορτάζ για το σπίτι όπου γεννήθηκε)



Ιδανικοί αυτόχειρες
Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ηταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Oλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..


Αισιοδοξία
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.

Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθεί κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.

Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν --
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να μοιάσει
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής --
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει.

Δημόσιοι Υπάλληλοι
Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
σαν στήλες δύο δύο μές στα γραφεία.
(Ηλεκτρολόγοι θα 'ναι η Πολιτεία
κι ο Θάνατος, που τους ανανεώνουν.)

Κάθονται στις καρέκλες, μουτζουρώνουν
αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία.
«Συν τη παρούση αλληλογραφία
έχομεν την τιμήν» διαβεβαιώνουν.

Και μονάχα η τιμή τους απομένει,
όταν ανηφορίζουμε τους δρόμους,
το βράδυ στο οχτώ, σαν κορντισμένοι

Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους,
σκέπτονται το συνάλλαγμα, του ώμους
σηκώνοντας οι υπάλληλοι οι καημένοι.

Πρέβεζα
Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει μια «ελλιπή» μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
«Υπάρχω;» λες, κ' ύστερα «δεν υπάρχεις!»
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.

Ένα μάθημα ανθρωπιάς από τα παιδιά...

Μου το έστειλε ο φίλος και συγχωριανός Ηλίας Μακρής. Νομίζω πως αξίζει να το διαβάσετε μέχρι τέλους...

"...Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς απο όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.

Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση.
"Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται απο εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.
Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"

Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία.
Ο πατέρας συνέχισε.

"Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."
Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της..

Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω απο ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ.
Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;"
Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.
Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.
Πλησίασα λοιπόν ένα απο τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.
Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.
Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.
Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.

Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλά ήταν ακόμη πίσω τρείς πόντους για να κερδίσουν τον γύρο.
Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.
Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του.
Το χαμόγελό του ήταν απο το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα απο την εξέδρα.

Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.
Με δύο παίκτες έξω, και τρείς έξω απο την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.

Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.
Για μεγάλη μου έκπληξη, ..τον άφησαν!

Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.
Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.
Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.

Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε.
Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.

Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.
Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω απο το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω απο το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακρυά κι απο τους άλλους συμπαίκτες του.

Όλοι στις εξέδρες, και απο τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..."
Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακρυά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα απο χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει...

Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε..τρέξε.."
Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.
Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του.
Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, πρός τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.

Ο Shay έτρεξε πρός την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του
έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.
Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!"

Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "απο δώ, απο δώ Shay.."
Καθώς ο Shay πέρασε απο την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα.."
Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.

Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και απο τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.

Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.

Και τώρα, ..κυρίες, ...κύριοι, ...ο επίλογος..
Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής, οι άνθρωποι διστάζουν.
Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία η και τους εργασιακούς χώρους μας.

Εάν σκέφτεσαι να προωθήσεις αυτό το κείμενο, πιθανότατα θα κάνεις ίσως επιλογή, στα άτομα στα οποία θα το στείλεις.
Θεωρώ προσωπικά πως ανήκω στα άτομα, που πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων.
Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή:
Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς;
ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιό κρύο;

Ένας σοφός είπε κάποτε, "κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιό αδύναμους ανάμεσά της"

Τώρα έχεις δύο επιλογές για το κείμενο που διάβασες..
Διαγραφή, δηλαδή δεν του δίνεις σημασία, ή..
Προώθηση, δηλαδή, αναδημοσίευσέ το...

Να έχεις μια χαρούμενη ημέρα, να έχεις μια "Shay day!"
Κάνε το σωστό, προώθησέ το, δώσε μια ακόμη μικρή ελπίδα στο να καλυτερέψει ο κόσμος μας, να γίνει πιο ανθρώπινος, πιο συμπονετικός, πιο αγνός..

...και, χαμογέλα!!! ...μας παρακολουθούν παιδιά...."

Μπαμπά τι είναι σεξ;

Πριν από ένα ακριβώς χρόνο, στις 14 Ιανουαρίου του 2008, ξεκινούσε το ταξίδι αυτού του blog με μια πρώτη γεύση, ένα απόσπασμα από το «Ημερολόγιο ενός πατέρα» που δεν είχε ακόμη κυκλοφορήσει. Από τότε έγιναν πολλά. Ένας καινούργιος κόσμος ανοίχτηκε και αρκετοί άνθρωποι επισκέφθηκαν αυτές τις σελίδες. Απέκτησα και «διαδικτυακούς φίλους»…
Σκέφτηκα λόγω επετείου, να σας δώσω μια μικρή γεύση από το Ημερολόγιο ενός πατέρα 3 (τον τίτλο τον συζητάμε ακόμα) που θα κυκλοφορήσει την Άνοιξη…


"...«Μπαμπά, τι είναι σεξ;»
«....»
«Μπαμπά;»
«Ναι αγόρι μου. Τι είπες; Δεν άκουσα»
Θεέ μου! Πότε φτάσαμε από τον «Μουρή το γουρουνάκι που θέλει ξύλα για το τζάκι» και τον «όμορφο τον κήπο που ’χει ο μικρός ο Νίκος» στα αρχέγονα ερωτήματα της ζωής; Που πήγαν τα χρόνια της αθωότητας; Και κυρίως: Τι κάνουμε τώρα; Ας έρθει ένας «από μηχανής θεός» να με βοηθήσει. Ας ανάψει ένα λαμπάκι πάνω από το κεφάλι μου για να βρω μια φαεινή ιδέα. Ας χτυπήσει το τηλέφωνο. Ας έρθει κάποια επίσκεψη. Ας εμφανιστεί ο Σπαϊντερμαν.
Αστραπιαίες σκέψεις και απαντήσεις περνάνε από το μυαλό μου. Δεν βρίσκω τίποτε κατάλληλο. Και το Μωρό που συνήθως ξυπνάει τις πιο άσχετες ώρες κλαίγοντας, τώρα κοιμάται μακαρίως. Η μαμά λείπει. Ούτε μια μίνι σύσκεψη δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε. Δεν έχω να πιαστώ από πουθενά. Εκκωφαντική σιγή. Ακούγεται ο χτύπος του ρολογιού. Σε λίγες μέρες ο Μεγάλος κλείνει τα οκτώ του χρόνια. Ποια είναι η κατάλληλη ηλικία να του μιλήσεις για το σεξ; Ως που μπορείς να φτάσεις; Πρέπει να κάνεις και περιγραφές; Πρέπει να νοικιάσεις και μορφωτικές ταινίες από το πίσω μέρος του βίντεο κλαμπ; Να του δώσεις να διαβάσει την αυτοβιογραφία της Ξαβιέρα Χόλαντερ; Ή κάτι σε «Μαντάμ Μποβαρί» ή «Λαίδη Τσάτερλι»; Να πάρω τηλέφωνο σε κάποια γραμμή SOS;
«Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά», μου ψιθυρίζει μια φωνή. Αλλά ποια αλήθεια; Καμιά φορά η ωμή αλήθεια είναι χειρότερη από ένα ευγενικό ψέμα. Που πάνε όμως οι αρχές μας; Κι αν το Παιδί γνωρίζει ήδη κάτι από το σχολείο και με θεωρήσει ψεύτη και υποκριτή; Θυμάμαι ακόμη τη μέρα που ήρθε από το προνήπιο και ρώτησε: «Μαμά, εγώ βγήκα από το Πιπί σου;»
«Όχι», απάντησε η Μαμά.
«Δηλαδή γεννήθηκα με καισαρική;»
Άναυδοι και οι δυο, συλληφθήκαμε σε καταφανή θέση οφσάιντ από τον διαιτητή και αντικρίσαμε την κίτρινη κάρτα. Κατάπιαμε τη γλώσσα μας και προσπαθήσαμε μάλλον ανεπιτυχώς να επανορθώσουμε. Ευτυχώς τις δικές μας αμηχανίες και αδυναμίες τις είχε καλύψει η νηπιαγωγός. Ευτυχώς υπάρχουν κάποια βιβλία για παιδιά, του στιλ «Πώς ήρθα στον κόσμο». Η κρίση απεσοβήθη και το θέμα ξεχάστηκε... Τα σποράκια που τοποθετεί με μυστηριώδη διαδικασία ο μπαμπάς στην κοιλιά της μαμάς, μπορούσαν να αποτελέσουν για τότε επαρκή εξήγηση. Ευτυχώς δεν ερωτηθήκαμε για το πώς τοποθετούνται αυτά τα σποράκια...
Μετά από αυτό ήρθε η περίοδος των ευτυχών συγχύσεων. Όπως όταν τον άκουσα να τραγουδάει "James Bond, James Bond you are my James Bond", νομίζοντας ότι αυτό λέει το τραγούδι «Sex Bomb». Κατόπιν άρχισαν σποραδικές βροχές:
«Μπαμπά γιατί αυτό το κανάλι το λένε Seven Sex;» (εννοώντας το Seven Χ)
«Μαμά, μπαμπά, ξέρω τι είναι σεξ!»
«...»
«Είναι αυτές οι αφίσες στο δρόμο που δείχνουν διάφορες γυναίκες» (Άβυσσος η ψυχή του Παιδιού). Άρχισαν και τα «κακά λόγια». Δεν ξέρω πόσο πειστικός ήμουν όταν τον απέτρεπα από τη χρήση τους…

…Το Παιδί παραμένει επίμονο. Θέλει απαντήσεις και τις θέλει τώρα. Εγώ φταίω που πάντοτε ήθελα να του τα εξηγώ όλα. Τώρα πρέπει να πληρώσω.
Προσπαθώ να κερδίσω χρόνο με γενικότητες. Καταλήγω σε κάτι του τύπου «το θέμα είναι λίγο δύσκολο να στο εξηγήσω και δεν θέλω να καταλάβεις τίποτε λάθος, γι' αυτό καλύτερα να το συζητήσουμε το Σάββατο που θα έχουμε πιο πολλή ώρα. Τώρα έλα να σου δείξω ένα καινούργιο παιχνίδι στο κομπιούτερ...»
«Yes! Yes! Yes!» ούρλιαξα από μέσα μου. Πάτησα το κατάλληλο κουμπί και βρήκα φως στο τούνελ. Πως θα μπορούσε να αντισταθεί το Παιδί στην πρόκληση ενός καινούργιου παιχνιδιού; Όπως και ολοένα περισσότεροι ενήλικοι άντρες που προτιμούν το «παιχνίδι για δυο» να γίνεται στο play station και όχι στο κρεβάτι, έτσι και στην περίπτωση του Παιδιού, το κομπιούτερ νίκησε κατά κράτος το σεξ (λέτε να έχει προβλήματα με αυτό στο μέλλον;).
Το ζήτημα ωστόσο παρέμενε. Όλοι ξεχνούν. Τα παιδιά όχι! Έπρεπε μέχρι το Σάββατο να έχω βρει λύση. Ήταν Πέμπτη. Είχα «48 ώρες προθεσμία»…”

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

Στη Λαμία...


Την Παρασκευή, 6 Φεβρουαρίου, στις 8μμ, στο βιβλιοπωλείο «Οιωνός» (Κολοκοτρώνη 11, Λαμία 35300, τηλ. 22310-67276) θα παρουσιαστεί «Το Ημερολόγιο ενός πατέρα 2/ Όποιος αγαπάει (εκ) παιδεύει – Από τα πρώτα βήματα μέχρι το σχολείο» (Κριτική)

Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου, θα γίνει μια προσπάθεια για την ενημέρωση των γονιών πάνω σε θέματα διατροφής και εκπαίδευσης, από εκλεκτούς ομιλητές:

Η υπεύθυνη της Σχολής Γονέων Ν. Φθιώτιδας Βασιλική Καπέλλου, θα μιλήσει με θέμα:
«Οι Σχολές Γονέων και η βελτίωση της επικοινωνίας μέσα στην οικογένεια»

Η Κλινικός Διαιτολόγος - Διατροφολόγος του Χαροκοπείου Πανεπιστημίου Αθηνών Ασημένια Κούσουλα, θα μιλήσει για το «πως οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να αποκτήσουν σωστές διατροφικές συνήθειες»

Τέλος, η Παναγιώτα Χουλιάρα – Σιδερά, Εκπαιδευτικός, στην ομιλία της «Παιδί, Σχολείο, Οικογένεια» θα αναλύσει ζητήματα που αφορούν στη σχέση του παιδιού και της οικογένειας με το σχολείο.

Στην εκδήλωση έχουν κληθεί να παραστούν οι αρχές και οι σχετικοί φορείς του νομού Φθιώτιδας.

Λίγα λόγια για το βιβλιοπωλείο

Η αγάπη και η ευαισθησία για τον κόσμο του βιβλίου σε συνδυασμό με την πείρα και την γνώση ώθησαν τον Γιάννη Κούτρα να δημιουργήσει τον Απρίλιο του 2002 το Βιβλιοχώρο Οιωνό. Ο Οιωνός δημιουργήθηκε στο πρότυπο των βιβλιοχώρων που απαιτεί η εποχή μας με άπλετους χώρους, λιτές γραμμές, φιλικά υλικά, φως, χρώμα και ήχο.Ο Οιωνός, πέρα από το ρόλο που εγκαινιάζει για πρώτη φορά στην πόλη της Λαμίας, προσφέρει την ζεστασιά του καλού βιβλίου σε συνδυασμό με έναν καφέ, ένα τσάι, ή ένα ποτό σε ώρες χαλάρωσης.Διότι Οιωνός σημαίνει και ανθρώπινη επικοινωνία.