Διακοπές!

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Εμείς και ο χρόνος 4: Pink Floyd


Να μιλήσω για τους Pink Floyd; Αδύνατον! Θα έπρεπε να γράψω ολόκληρο βιβλίο. Ως συνέχεια του Dark Side Of The Moon, το Wish You Were Here ήρθε να κυριαρχήσει στο soundtrack της εφηβείας μας...
Η αστεία διάσταση του θέματος (όλα έχουν μια δόση μελαγχολίας, μια δόση χαράς, μια δόση ευτυχίας απόλυτης και θλίψης ανεξέλεγκτης, όμως πολλές φορές έχουν και γέλιο).
Στα "προχωρημένα" μας πάρτι, όπου εννοείται έπαιζε μόνον ποιοτική ροκ μουσική, όποιος είχε γνωστό τον dj ζητούσε (κρυφά) το επόμενο κομμάτι να είναι το Shine On You Crazy Diamond. Ζητούσε λοιπόν να χορέψει με το κορίτσι που εποφθαλμιούσε και -ω της σύμπτωσης- έπαιζε αυτό το κομμάτι με την τεράστια διάρκεια (13'), που το χορεύαμε ως "μπλουζ" ή "αγκαλιαστό". Είχες λοιπόν την ευκαιρία να την κρατήσεις στην αγκαλιά σου για 13 λεπτά και από εκεί και πέρα...
Το προσπάθησα κι εγώ με την Λ. νομίζοντας πως υπήρχαν κάποιες αμοιβαίες διαθέσεις προσέγγισης. Πλήρης αποτυχία!
Όμως όλα σβήνουν, σε σπίτια φίλων με το φως των κεριών. Ο κόσμος όλος άλλαζε. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς...
Και οι ίδιοι οι Pink Floyd συνταξίδευαν μαζί μας! Καταλήψεις στα Πανεπιστήμια και η κυκλοφορία του Wall: Συνέβησαν ταυτόχρονα!
"We don't need no education"! "Teacher leave the kids alone"!
Βρίσκαμε τους δικούς μας τροβαδούρους που μας ξεχώριζαν από τους προηγούμενους.
Ο χρόνος κυλούσε, πάλι. Κι εμείς ανυποψίαστοι δεν μπρούσαμε να καταλάβουμε πραγματικά το νόημα των πιο σκοτεινών στίχων.
Δεν θα γινόμασταν ποτέ Comfortably Numb...
Ποιός μπορούσε να γράφει αυτή την εκπληκτική ποίηση, αυτή τη θεσπέσια μουσική;
Ο άλλος ποιητής -της εικόνας αυτός- ο Αντονιόνι θα μας έδινε το νόημα στις τελευταίες εικόνες του "Ζαμπρίνσκι Πόιντ". Όλα εκρήγνυνται με τη μουσική των Pink Floyd.

Ο κόσμος αυτός δεν θα μείνει ο ίδιος. Και μας προέκυψε η... "Αλλαγή"!
Ευτελίζοντας τα οράματά μας και μετατρέποντας τα σε 4Χ4, βίλες στα βόρεια προάστεια, θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, διακοπές στη Μύκονο, μίζες και γρήγορο πλουτισμό...
Ο χρόνος νικούσε και πάλι. Ο πανδαμάτωρ.
Η μουσική όμως δεν νικήθηκε. Ούτε οι στίχοι της. Ολοζώντανη, 30 χρόνια μετά, έχει ακόμη τη δύναμη να σε βγάζει από το τέλμα...

Shine On You Crazy Diamond
Wish You Were Here, 15/1/1975)

Remember when you were young,
You shone like the sun.
Shine on you crazy diamond.
Now there's a look in your eyes,
Like black holes in the sky.
Shine on you crazy diamond.
You were caught on the crossfire
Of childhood and stardom,
Blown on the steel breeze.
Come on you target for faraway laughter,
Come on you stranger, you legend, you martyr, and shine!

You reached for the secret too soon,
You cried for the moon.
Shine on you crazy diamond.
Threatened by shadows at night,
And exposed in the light.
Shine on you crazy diamond.
Well you wore out your welcome
With random precision,
Rode on the steel breeze.
Come on you raver, you seer of visions,
Come on you painter, you piper, you prisoner, and shine!
----------------
Nobody knows where you are,
How near or how far.
Shine on you crazy diamond.
Pile on many more layers
And I'll be joining you there.
Shine on you crazy diamond.
And we'll bask in the shadow
Of yesterday's triumph,
And sail on the steel breeze.
Come on you boy child,
You winner and loser,
Come on you miner for truth and delusion, and shine!

Comfortably Numb
(The Wall, 30/11/1979)

Hello?
Is there anybody in there?
Just nod if you can hear me.
Is there anyone at home?
Come on, now,
I hear you're feeling down.
Well I can ease your pain
Get you on your feet again.
Relax.
I'll need some information first.
Just the basic facts.
Can you show me where it hurts?

There is no pain you are receding
A distant ship, smoke on the horizon.
You are only coming through in waves.
Your lips move but I can't hear what you're saying.
When I was a child I had a fever
My hands felt just like two balloons.
Now I've got that feeling once again
I can't explain you would not understand
This is not how I am.
I have become comfortably numb.

O.K.
Just a little pinprick.
There'll be no more aaaaaaaaah!
But you may feel a little sick.
Can you stand up?
I do believe it's working, good.
That'll keep you going through the show
Come on it's time to go.

There is no pain you are receding
A distant ship, smoke on the horizon.
You are only coming through in waves.
Your lips move but I can't hear what you're saying.
When I was a child
I caught a fleeting glimpse
Out of the corner of my eye.
I turned to look but it was gone
I cannot put my finger on it now
The child is grown,
The dream is gone.
I have become comfortably numb.

6 σχόλια:

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ SHINE ON YOU CRAZY DIAMONT.ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ,ΜΑΓΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ.

kostasst είπε...

Να λοιπόν που ο Σκρουτζ συνάντησε τον Ντόναλντ και συμφωνούν! Σε επόμενο "Εμείς και ο χρόνος" θα μιλήσουμε κι για Μίκι Μάους. Προς το παρόν ας συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε με Pink Floyd...

Σταλαγματιά είπε...

Θα σου πω πως ζηλεύω τόσο εκείνη την εποχή που τα είχατε όλα γιατί είχατε μια ποιοτική μουσική και ποιοτικές στιγμές με ανθρώπους που εσείς θέλατε.
Τα πάρτυ, οι χοροί, τα γέλια.
Εμείς δεν έχουμε τίποτε.
Ακόμη και αυτός ο τρόπος που προσπαθούμε να ονομάζουμε διασκέδαση το μόνο που καταφέρνει είναι να μας αδειάζει το πορτοφόλι και να μας στριμώχνει σας τις σαρδέλες σε κλειστούς χώρους.
Όσο για την μουσική δεν χρειάζεται να πω τίποτα.
Μιλούν τα τραγούδια από μόνα τους, μέσα σε λίγους μήνες δεν θυμόμαστε τίποτε.
Όλα με ημερομηνία λήξης. πρόχειρα και κερδοσκοπικά.
Πραγματικά θα ήθελα να είχα γεννηθεί σε άλλη εποχή!

kostasst είπε...

Δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα! Τα ήθη πολύ αυστηρά, η μουσική που επιτρεπόταν μέχρι να πέσει η δικτατορία τραγική... Αυτό που σίγουρα υπήρχε ήταν το όραμα για καλύτερο μέλλον, για καλύτερο κόσμο... Και η διασκέδαση ήταν πιο "σπιτική". Από μόνοι μας, μια μικρή παρέα, χορεύαμε και τραγουδούσαμε χωρίς να χρειάζεται τίποτε άλλο.
Θα ήθελα να γράψω το μυθιστόρημα της εποχής, αλλά κάθε απόπειρα που κάνω αποτυγχάνει...
Δυστυχώς η γενιά μας δεν έβγαλε αυτούς που θα μπορούσαν να την ιστορήσουν.
Ο Πορτοκάλογλου στο "Υπάρχει λόγος" λέει πολλές αλήθειες για εκείνη την εποχή (χωρίς αν έχει σε όλα δίκιο)

DaisyCrazy είπε...

Λατρεύω τους Pink Floyd. Για μένα είναι από τα καλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών χωρίς ίχνος υπερβολής. Ειδικά το Wish you were here είναι φοβερό, χωρίς να θέλω να μειώσω όλα τ άλλα άλμπουμ τους. Το πιο καταπληκτικό είναι η διαχρονικότητα τόσο των στίχων όσο και της μουσικής τους. Έχω ακούσει διθυραμβικά σχόλια για τους Pink Floyd ακόμα και από άτομα που δεν τους αρέσει η ροκ καθόλου, γεγονός που δείχνει κατά τη γνώμη μου το πόσο ευρύ κοινό τους ακούει και θαυμάζει τη μουσική τους.

kostasst είπε...

Συμφωνώ. Για μένα ωστόσο είναι και κάτι πέρα από τη μουσική. Αλήθεια έχετε ακούσει το Ummagumma; Άλλη μεγάλη στιγμή!