Διακοπές!

Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

Όχι στη σωματική τιμωρία!

«Τα χέρια είναι για να φροντίζουν και όχι για να τιμωρούν.
Σηκώστε το χέρι σας κατά της σωματικής τιμωρίας των παιδιών»


Βρέθηκα κι εγώ σήμερα -Παγκόσμια Ημέρα κατά της Σωματικής Τιμωρίας των Παιδιών- στο Ζάππειο, όπου το Δίκτυο για την Πρόληψη και Καταπολέμηση της Σωματικής Τιμωρίας στα Παιδιά διοργάνωσε μαζί με το Συμβούλιο της Ευρώπης εκδήλωση Παρουσίασης της Πανευρωπαϊκής Εκστρατείας του Συμβουλίου με θέμα: «Σηκώστε το χέρι σας κατά της Σωματικής τιμωρίας των Παιδιών».

Ήταν μια εξαιρετική εκδήλωση, όπου ο καθένας έβαλε με τον δικό του τρόπο το λιθαράκι του. Η Κάρμεν Ρουγγέρη, διαβάζοντας τη διακήρυξη κατά της σωματικής τιμωρίας και δεσμευόμενη ότι σε κάθε εμφάνιση και συνέντευξή της θα μιλά για το θέμα αυτό.

Ο Ευγένιος Σπαθάρης που έστειλε μήνυμα, αλλά και τον συνεργάτη του Γιάννη Νταγιάκο που έδωσε μια μικρή παράσταση Καραγκιόζη.
Ο Ευγένιος Τριβιζάς που σκέφτηκε δυο πανέξυπνες κάρτες. Στη φωτογραφία παρουσιάζει την μια κάρτα μαζί με το Συνήγορο του Παιδιού Γιώργο Μόσχο. Να σημειώσω πως ο κ. Μόσχος έκανε μια εξαιρετική ομιλία και ήταν παολαυστικός. Εξαιρετική στην παρουσίαση και η δημοσιογράφος Λένα Αρώνη (υπάρχουν και άνθρωποι της τηλεόρασης που εμμένουν στηνν ποιότητα)



Πάντως την παράσταση έκλεψαν τα παιδιά του 40ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών που παρουσιάσαν εργασίες των παιδιών για το θέμα και του 1ο Γυμνασίου Παλλήνης που πραγματοποίησαν στο σχοελίο τους αποκαλυπτική έρευνα για τη σωματική τιμωρία, ενώ με τη βοήθεια του Δραματικού Ομίλου του σχολείου τους δραμτοποίησαν σενάρια σωματικής τιμωρίας...

Συγκλονιστικός ήταν ο πατέρας και εκαπιδευτικός κ.Τσεκούρας που μετέφερε την εμπειρία του από την παρακολούθηση μαθημάτων στις Σχολές Γονέων...


Δυστυχώς τα στοιχεία είναι ανησυχητικά. Σύμφωνα με το Συμβούλιο της Ευρώπης, οι έρευνες συγκλίνουν ως προς τα εξής (με εξαίρεση την περίπτωση της Σουηδίας)
Α) Η σωματική τιμωρία χρησιμοποιείται ακόμη σε μεγάλο βαθμό:
• Οι ενήλικοι –γονείς- από 47% ως 84% αποδέχονται ότι χρησιμοποιούν την σωματική τιμωρία
Τα παιδιά δηλώνουν σε ποσοστό από 53% ως 93% ότι έχουν υποστεί σωματική
τιμωρία από τους γονείς τους.


Β) Η σωματική τιμωρία είναι ανεκτή από την κοινωνία
• Μεταξύ 70% και 99% οι ενήλικοι που απάντησαν στις έρευνες, είπαν ότι είναι
αποδεκτό να χτυπούν τα παιδιά τους


ΥΓ Αποφάσισα πως σαν μικρή δική μου συνεισφορά, σε κάθε παρουσίαση του βιβλίου θα θίγουμε και αυτό το ζήτημα, δίνοντας πάντοτε και τους εναλλακτικούς τρόπους "τιμωρίας". Η πειθαρχία χρειάζεται το ξύλο, όσο το σβήσιμο της φωτιάς τον άνεμο (για να παραφράσουμε τον κύριο Τριβιζά) . Είναι καιρός να γίνουμε και σε κάτι... Σουηδία. Αξίζει να πούμε πως η Σουηδία είναι η πρώτη χώρα που απαγόρευσε τη σωματικά τιμωρία, πριν από 30 χρόνια (!) Σήμερα είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που το ποσοστό σωματικής τιμωρίας δεν ξεπερνά το 7%...

Τρίτη 28 Απριλίου 2009

3 ζωγράφοι/ μια έκθεση

Ο παιδικός μου φίλος και εξαιρετικός ζωγράφος Τριαντάφυλλος Ελευθερίου, μετέχει σε ομαδική έκθεση ζωγραφικής που θα γίνει στο "Π" στο Γκάζι (Ευπατριδών 7)
Η έκθεση θα λειτουργεί καθημερινά από τις 20:30, μέχρι... όσο πάει, από τις 30 Απριλίου μέχρι τις 21 Μαΐου...
Τριαντάφυλλος Ελευθερίου

Ο Τριαντάφυλλος Ελευθερίου εξερευνά με μυθοπλαστική προσέγγιση το Ασήμαντο.
Δημιουργεί ενα μετα-αστικό κόσμο σιωπής και ακινησίας όπου το μέτρο δεν είναι
πάντα ο άνθρωπος , αλλά και τα ίχνη που αφήνει πίσω του.

Αγγελική Σκούρτη

Με τη ζωγραφική μου , συνήθως προσπαθώ να μεταφερθώ σε περασμένες
δεκαετίες,χρησιμοποιώντας αναμνήσεις και εικόνες ,δικές μου ή άλλων
ανθρώπων .

Γαβριήλ Τομπαλίδης

Μέσα απο τη δημιουργία εξωκοσμικόν τοπίων,όπου το ανθρώπινο στοιχείο απουσιάζει αλλά υπονοείται ,προσπαθώ να προσέγγισώ ένα επίπεδο αντίληψης
εξω απο τον τρισδιάτατο κόσμο χρησιμοποιώντας το έργο περισότερο σαν ένα μέσο κατανόησης του άυλου και λιγότερο σαν μια αναπαραστατική καταγραφή.

Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

Το... "σεξ" στην Άμφισσα!



Έφτασε ο καιρός και το τρίτο βιβλίο της σειράς "Το Ημερολόγιο ενός Πατέρα», με τίτλο «Μπαμπά τι είναι το σεξ; …και άλλες ιστορίες οικογενειακής τρέλας» (εκδόσεις Κριτική)θα κάνει την εμφάνισή του στα βιβλιοπωλεία τη Δευτέρα 4 Μαίου. Δυο μέρες νωρίτερα, με τα πρώτα φρεσκοτυπωμένα αντίτυπα στα χέρια μου, ταξιδεύω στην Άμφισσα όπου με αφορμή το βιβλίο θα μιλήσουμε για πολλά και ενδιαφέροντα που αφορούν στους γονείς και στα παιδιά...
Έτσι λοιπόν, το Σάββατο 2 Μαίου στις 6 το απόγευμα στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας θα πραγματοποιηθεί σχετική εκδήλωση, όπου εκτός του υπογράφοντος θα μιλήσουν:
-Η σχολική ψυχολόγος και εκπαιδεύτρια των Σχολών Γονέων Θεοδοσία Καραγιάννη
-Η εκπαιδευτικός πληροφορικής Ειρήνη - Αγάπη Κορφιά

Περισσότερα, προσεχώς!

Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Τι θα κάνουμε στις 29 Απριλίου;


Μαζί με τη Θεοδοσία Καραγιάννη, σχολική ψυχολόγο και εκπαιδεύτρια των Σχολών Γονέων, μιλάμε στην Παλλήνη: 29/4, 18.30, 1ο Γυμνάσιο (επί της λεωφ. Μαραθώνος- από Αττ. Οδό έξοδος Ραφήνα)
Θέμα της εκδήλωσης οι εξετάσεις και πως μπορούν οι γονείς να στηρίξουν τα παιδιά. Η είσοδος είναι ελεύθερη και το θέμα αφορά τόσο στα παιδιά του Λυκείου, όσο και του Γυμνασίου.

Λίγο αργότερα, σε ένα άλλο σημείο της Αττικής, γίνεται συνάντηση για τη Γκιώνα...
Η Κίνηση για τη Σωτηρία της Γκιώνας, απέκτησε το δικό της μπλογκ: http://gionaoros.wordpress.com/
Από εκεί αντιγράφω την ανακοίνωση:

"Μετά από συζητήσεις και ανταλλαγές απόψεων προτείνεται μία συγκέντρωση στην Αθήνα προς τα τέλη Μαΐου, κοντά στην ημέρα “περιβάλλοντος” με στόχους:

Συμπαράσταση στον Στέφανο Κόλλια οικονομική, συμμετοχική και ηθική.
Ενημέρωση και ευαισθητοποίηση για την Γκιώνα και τα δάση της Ρούμελης.
Ενημέρωση και ευαισθητοποίηση για το νερό του Μόρνου και του Βοιωτικού Κηφισσού.Για την καλύτερη διοργάνωση της συγκέντρωσης προτείνεται:
Σύσκεψη φίλων, φορέων και συλλογικοτήτων στα γραφεία της ΒΙΟΖΩ (ΜακΜίλλαν 10, Άνω Πατήσια) την ερχόμενη Τετάρτη 29 Απριλίου στις 8μμ.

Καλούνται λοιπόν ΟΛΟΙ οι Αθηναίοι (και όχι μόνον) φίλοι της Γκιώνας σε σύσκεψη την ερχόμενη Τετάρτη"

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

Πάσχα στα Καστέλλια 3: Ανοιξιάτικη μαγεία

...Να και τα καλύτερα. Ανοιξιάτικος καιρός και όλη μέρα βόλτες στο αγαπημένο μας χωριό.
Ξεκινάω το οδοιπορικό από το σπίτι μας. Η γλυσίνα σκαρφαλωμένη στην υπεραιωνόβια βελανιδιά (ευτυχώς δεν μας την έκοψε η S & B - ίσως γιατί δεν έχει βωξίτη από κάτω)σκόρπιζε το άρωμα της σε όλη την πλατεία και μάγευε με το χρώμα της...

...και μετά παιχνίδια στο αγαπημένο μας αυλάκι. Την άλλη φορά είπαμε να έχουμε και τα μαγιό μας! Κάποιοι συγχωριανοί μου, σκεφτείτε ότι ζητάνε να... σκεπαστεί και να αντικατασταθεί από πλαστικούς σωλήνες...

Κατεβαίνοντας προς το ποτάμι, βλέπουμε την εκκλησία του χωριού να ξεπροβάλλει μέσα από τα λειβάδια...

Στο ποτάμι μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Κάποιος είχε... σφάξει και είχε πετάξει δέρματα και εντόσθια στο νερό. Φύγαμε αηδιασμένοι...
Ευτυχώς σε άλλα σημεία η μαγεία μένει αλώβητη.


...και βεβαίως κάναμε ατέλειωτες βόλτες μέσα στο χωριό. Η φύση σε έκρηξη ομορφιάς παντού...

Πιστεύω ότι με αυτή τη μικρή γεύση θα καταλάβατε γιατί θέλουμε να προστατέψουμε αυτή την ομορφιά.
Με τη ληστρική εκμέταλλευση του βουνού και τις ανεξέλεγκτες εξορύξεις το τοπίο υποβαθμίζεται, τα νερά μειώνονται, το αυλάκι που είδατε συχνά καταστρέφεται από τις εκρήξεις και η περιοχή ερημώνεται. Είναι σίγουρο ότι με την μικρή απόσταση από την Αθήνα (2- 2 1/2 ώρες με το αυτοκίνητο) αυτός ο τόπος προσφέρεται για ήπια τουριστική ανάπτυξη και αγροτουρισμό που θα έφερναν νέα άνθηση στην περιοχή. Η μονομανία με τους βωξίτες οδηγεί τα χωριά στην εξαφάνιση... Πρέπει όλοι μαζί να τους σταματήσουμε!

Πάσχα στα Καστέλλια 2: Η σιωπή των αμνών!

Σέβομαι τους χορτοφάγους και όσους νιώθουν απέχθεια για το θέαμα των σουβλισμένων αρνιών. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν συμμερίζομαι τα συναισθήματα τους!
Έτσι λοιπόν, με την εκπληκτική μέρα οι λάκκοι άναψαν και πάλι στις γειτονιές του χωριού (αν και εμφανώς σε μικρότερη κλίμακα), οι πίτες από τις νοικοκυρές ήταν η μια πιο νόστιμη από την άλλη και τα αρνιά καλοψημένα, χάρις σε όσους ανέλαβαν το φτιάξιμο της φωτιάς και το σούβλισμα.
Να λοιπόν εικόνες από τον δικό μας λάκκο:



Φυσικά κάναμε βόλτα και στις γειτονιές, όπου μας κέρασαν κρασί και πίτα...


Άντε και του χρόνου!

Πάσχα στα Καστέλλια 1: Στη Γκιώνα...

Μόλις γύρισα γεμάτος εικόνες στο μυαλό και στη φωτογραφική μου μηχανή. Θα προσπαθήσω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες από αυτές. Ξεκινάω από τη Γκιώνα, για να πάω μετά σε πιο χαρούμενα και ανέμελα θέματα...
Καθώς ο καιρός ήταν καταπληκτικός, πήραμε τα παιδιά να ανεβούμε στο βουνό. Θα έπερεπε αν έχεις παρωπίδες για να μη δεις την καταστροφή που προσπαθεί να εξαφανίσει την ομορφιά που απλώνεται γύρω σου...
Δίπλα στα ερείπια του παλιού κάστρου που έδωσε το όνομά του στο χωριό, βλέπεις εικόνες σαν κι αυτές...



Ανεβαίνοντας ψηλότερα, λίγο κάτω από το ιστορικό Χάνι Ζαγγανά με την εκπληκτική θέα αντικρύζεις την καταστροφή στο σύνολό της...



Ευτυχώς συναντήσαμε τον φίλο μας το Μάκη που έχει φτιάξει το σπίτι του στο βουνό και μας κέρασε από το εκπληκτικό μαύρο κρασί του. Πραγμαιτκό αριστούργημα, που χρειάστηκε ατέλειωτο κόπο και μεράκι για να γίνει...


Ένας άλλος φίλος, ο Σπύρος έχει τις αγελάδες του πάνω στο βουνό. Το τοπίο θα μπορούσε να είναι ειδυλλιακό...


Σκεφτείτε τώρα γιατί καμία τουριστική επένδυση δεν έχει γίνει σε όλη αυτή την περιοχή... Προφανώς πρόκειται για σύμπτωση, στην οποία κανένα ρόλο δεν έχουν παίξει τα σχέδια της S & B...
Τις ίδιες μέρες διαπίστωσα πως η αντίδραση γιγαντώνεται. Πιστεύω πια πως μπορύμε να τους σταματήσουμε. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Θα τα ξαναπούμε έτσι κι αλλιώς.

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Καλό Πάσχα. Ραντεβού στα Καστέλλια!


Εγκαταλείπω κι εγώ το κλεινόν άστυ. Πάω για Καστέλλια. Σας δίνω μια φωτογραφική γεύση από την ιστοσελίδα του kastellia.gr. Θα τα πούμε μετά.
Όσοι βρεθείτε στην περιοχή, περάστε για ένα μεζέ (κάθε γειτονιά κι ο λακκος της με τα αρνιά, κάθε νοικοκυρά και η πίτα της, κάθε νοικοκύρης και το κρασί του!)



Το Σάββατο μπορείτε να περάσετε από την Καλοσκοπή, όπου θα υπάρξει συνάντηση της Κίνησης για τη Σωτηρία της Γκιώνας (μετά τις 11 το πρωί)
Παρακαλούμε τους κύριους τραμπούκους και συνεργαζόμενους να μην κάνουν αντισυγκέντρωση!



Αν θελήσετε να μας επισκεφθείτε, ιδού και ο χάρτης!

Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

Γκιώνα: Επιτέλους έσπασε το φράγμα της σιωπής



Η ιδιότυπη "ομερτά" που επί δεκαετίες βασίλευε στη Φωκίδα, επιτέλους έσπασε. Η πιο κάτω ανακοίνωση αποδεικνύει με ανάφλυφο τρόπο ότι το περιβαλλοντικό έγκλημα που συντελείται στη Γκιώνα και οι εμπρησμοί- τραμπουκισμοί, οδήγησαν στη συσπείρωση ενός ευρύτετου φάσματος φορέων, που έχουν αποφασίσει να πουν πια ένα μεγάλο ΟΧΙ. Από το Σύλλογο Εφέδρων Αξιωματικών μέχρι το Εργατικό Κέντρο και από τους εθελοντές αιμοδότες μέχρι τους εμπόρους, όλοι πια καταδικάζουν τη ληστρική εκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου.
Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις: Ο βουλευτής Φωκίδας και υφυπουργός κ.Μπούγας θα συμπαραταχθεί ή θα συνεχίσει να σιωπά; Δεν χρειάζεται και πολύ για να θεωρηθεί συν-ενοχος (άλλωστε της αρμοδιότητάς του είναι τα μεταλλεία)
Όσοι δήλωσαν περιχαρείς από την υπουργοποίηση του (ανάμεσα τους και η εφημερίδα του χωριού μου -τα Καστελλιώτικα Νέα) καιρός να κάνουν την αυτοκριτική τους. Όσοι δε τον ψήφισαν μπορούν να ενταχθούν στους ..."κοψοχέρηδες".
Στις επόμενες εκλογές -όποτε γίνουν- πρέπει να καλέσουμε όλους τους υποψήφιους βουλευτές να δηλώσουν ξεκάθαρα τη θέση τους για τα μεταλλεία. Όσοι είναι υπέρ των εταιρειών -"αποικιοκράτες" τους χαρακτηρίζει ουσιαστικά η ανακοίνωση των φορέων της Φωκίδας- ας ψηφιστούν μόνον από τους ..."σπόνσορές" τους!
Επίσης περιμένω από όλους τους Συλλόγους να συνυπογράψουν το κείμενο.


Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η
Συλλογικών Φορέων και Πολιτών της Άμφισσας και της Φωκίδας.


Με αφορμή την αίτηση της εταιρείας ΕΛΜΙΝ Α.Ε. για χορήγηση άδειας ερευνών και εξορύξεως βωξίτη στη Γκιώνα, αποφασίσαμε να τοποθετηθούμε επί της βάσης του ζητήματος αυτού και να θέσουμε την εικόνα στο γενικό της πλαίσιο. Έχει έλθει άλλωστε –πιστεύουμε- ο καιρός που πρέπει αυτή η συζήτηση να διεξαχθεί ευρέως και ανοιχτά στον τόπο μας και ασφαλώς έχει έλθει η εποχή να ληφθούν συγκεκριμένες αποφάσεις που αφορούν στο μοντέλο ανάπτυξης και στην ποιότητα ζωής που οραματιζόμαστε και προσδοκούμε για τη Φωκίδα του 21ου αιώνα.

Η εξορυκτική δραστηριότητα των μεταλλευτικών εταιρειών βασίζεται στην παραχώρηση δικαιωμάτων μεταλλειοκτησίας, που τους έχουν μεταβιβαστεί μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες στο απώτερο, αλλά και σχετικά πρόσφατο παρελθόν. Αποτέλεσμα: Ολόκληρη σχεδόν η Φωκίδα είναι χωρισμένη σε μεγάλα παραλληλόγραμμα μεταξύ τριών μεταλλευτικών εταιρειών. Η εικόνα που αντικρύζει, όποιος μελετήσει το μεταλλευτικό χάρτη του νομού μας, δημιουργεί συνειρμούς αποικιοκρατικών καταστάσεων. Ακόμη και μέσα στην πόλη της Άμφισσας υφίσταται δικαίωμα μεταλλειοκτησίας υπέρ μεταλλευτικής εταιρείας και θεωρητικά υπάρχει πάντα η δυνατότητα να μας διώξουν από τα σπίτια μας για να σκάψουν…
Κανείς λογικός άνθρωπος δεν επιθυμεί να σταματήσει η μεταλλευτική δραστηριότητα, αρκεί ο τρόπος, με τον οποίο οι μεταλλευτικές εταιρείες εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο του τόπου μας, να μην παραβιάζει τις κοινά πλέον αποδεκτές αρχές της προστασίας του περιβάλλοντος και της αειφόρου ανάπτυξης και φυσικά να λειτουργούν στα πλαίσια του νόμου.
Είναι όμως βέβαιο ότι επιτέλους πρέπει να τεθούν κάποια όρια, τα οποία απαιτεί πλέον και η τοπική μας κοινωνία (κατά τη γνώμη μας, στη μεγάλη της πλειοψηφία…). Ας συμφωνήσουμε στα ελάχιστα αυτονόητα:
1. Καμιά νέα επιφανειακή εξόρυξη.
2. Καμιά έρευνα ή εξόρυξη οποιουδήποτε τύπου μέσα στους οικισμούς, στις πόλεις και τα χωριά μας.
3. Καμιά έρευνα ή εξόρυξη οποιουδήποτε τύπου μέσα στα δάση (οφείλει ασφαλώς και το κράτος μας να οριοθετήσει τα δάση με τη σύνταξη επιτέλους Δασολογίου…).
4. Καμιά έρευνα ή εξόρυξη οποιουδήποτε τύπου μέσα σε καθορισμένες ζώνες προστασίας του περιβάλλοντος, του τοπίου ή της βιοποικιλότητας (λ.χ. NATURA, Δελφικό Τοπίο, Καταφύγια Άγριας Ζωής).


Τι είδους νομοθεσία και τι κατοχυρωμένα δικαιώματα μπορεί να είναι αυτά που αντιβαίνουν τόσο προκλητικά στη συνταγματική προστασία των δασών; Τι είδους νόμιμα δικαιώματα είναι αυτά που προσβάλλουν βάναυσα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και προσπερνούν ανέξοδα κάθε έννοια στοιχειώδους προστασίας του περιβάλλοντος;
Το λόγο έχουν πλέον η πολιτεία, τα πολιτικά κόμματα και η τοπική ηγεσία. Το ζήτημα είναι βαθιά πολιτικό και δευτερευόντως νομικό! Είναι ζήτημα επιλογών και προτεραιοτήτων. Επιτέλους η άσκηση πολιτικής δε μπορεί να είναι μόνο διαχειριστική. Οι ανάγκες της Ελλάδας του 2010 είναι διαφορετικές από εκείνες του 1950 ή του 1970. Η κατάργηση (απαλλοτρίωση, περιορισμός ή όπως αλλιώς…) του δικαιώματος μεταλλειοκτησίας ή πολύ απλά η νομοθετική απαγόρευση ερευνών και εξορύξεων στις παραπάνω αναφερόμενες περιπτώσεις είναι επιβεβλημένη και αποτελεί ευθύνη ασφαλώς της Πολιτείας και όχι των εταιρειών.
Σε τελευταία ανάλυση, πιστεύουμε ότι η θέσπιση και η εφαρμογή ενός σαφούς χωροταξικού πλαισίου λειτουργίας, που θα οριοθετεί τη μεταλλευτική δραστηριότητα με κριτήρια που ανταποκρίνονται στις σημερινές καταστάσεις, ζωτικές ανάγκες και ευαισθησίες, είναι προς το όφελος και των μεταλλευτικών εταιρειών, τουλάχιστον όσων έχουν εντάξει στην επιχειρηματική τους δράση τις έννοιες της κοινωνικής ευθύνης και της αειφορίας.
Η Φωκίδα και ιδίως οι μελλοντικές γενιές δικαιούνται να τους παραδώσουμε το ελάχιστο εναπομένον φυσικό περιβάλλον απείραχτο. Δεν επιτρέπεται η δική μας γενιά να επιβιώσει εις βάρος των παιδιών μας και να κατασπαταλήσουμε όλους τους φυσικούς πόρους, καταστρέφοντας ταυτόχρονα δάση, αλπικά λιβάδια, φαράγγια, βιοτόπους, γενικότερα φύση και τοπίο που κληρονομήθηκε διά μέσω των αιώνων σ’ αυτήν εδώ την ευλογημένη περιοχή!
Με το ανωτέρω σκεπτικό αποκρούουμε κατηγορηματικά κάθε περίπτωση ερευνών και εξορύξεων στα παρθένα δάση και προστατευόμενα φυσικά τοπία, για τα οποία αιτείται να της δοθεί σχετική άδεια οποιαδήποτε μεταλλευτική εταιρεία. Επιπλέον καλούμε τους συμπολίτες μας και τους συλλογικούς φορείς, με πνεύμα ενότητας, με δημοκρατική ευαισθησία, αλλά χωρίς αφορισμούς ή φανατισμούς, να εξελίξουν και να εμπλουτίσουν τον ανοιχτό διάλογο για το σημαντικό αυτό θέμα. Ζητούμε ιδίως την άμεση ενασχόληση της τοπικής και κεντρικής πολιτικής ηγεσίας και την ανάληψη όλων των απαραίτητων πρωτοβουλιών σ’ ένα ζήτημα που επηρεάζει καθοριστικά την προοπτική του τόπου μας για τις επόμενες δεκαετίες.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Άμφισσα, 14 Απριλίου 2009
(Με πρωτοβουλία της Συντονιστικής Επιτροπής Συλλογικών Φορέων της Άμφισσας)
1. Κινηματογραφική Λέσχη Άμφισσας
2. Πολιτιστικό Κέντρο Φωκίδας
3. Σύλλογος Εθελοντών Αιμοδοτών Άμφισσας ¨Οι Άγιοι Ανάργυροι¨
4. Εμπορικός Σύλλογος Άμφισσας
5. Σύνδεσμος Εφέδρων Αξιωματικών Νομού Φωκίδας
6. Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Άμφισσας
7. Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Νομού Φωκίδας
8. Πανελλήνια Ένωση Τεχνικών Ο.Τ.Ε. Νομού Φωκίδας

Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου. Ευχαριστώ τους φίλους του Iteanet που με ενημέρωσαν για το κείμενο αυτό.

Γιάννης Ρίτσος: 100 χρόνια από τη γέννηση του


Κι όμως αυτή την εικόνα την έχω δει από κοντά... Το έχω ξαναγράψει. Παραθερίζοντας για τέσσερα συνεχόμενα χρόνια στο αγαπημένο Καρλόβασι της Σάμου, είχα την τύχη να συναντώ καθημερινά τον ποιητή. Από δειλία δεν είπα μαζί του τίποτε περισσότερο από ένα "γειά"...
Τη μια χρονιά έμενα δίπλα στο σπίτι του. Από το μπαλκόνι μου είχα θέα στον κήπο του. Κάθε πρωί τον έβλεπα να φροντίζει τις πέτρες του σαν να ήταν παιδιά ή λουλούδια. Τις άπλωνε στον ήλιο να στεγνώσουν για να τις ζωγραφίσει αργότερα. Τα απογεύματα παρέες εμφανίζονταν και κινιόντουσαν γύρω του σαν το μελίσσι.
Μετά πήγαινε τις βόλτες του που τον οδηγούσαν συχνά ή στη χτιστή καρέκλα πλάι στη θάλασσα απ' όπου μπορούσες να δεις το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμμα, ή στον κυρ Βασίλη τον Κοντορούδη που έφτιαχνε κεραμεικά, για να ζωγραφίσει πιάτα, κανάτια ή ότι εύρισκε μπροστά του και μετά να τα αφήσει εκεί, σαν δώρο...
Τον θυμάμαι ακόμη να στέκεται όρθιος στην παραλία με το μαγιό του κι ένα τσιγάρο μόνιμα στο χέρι....
Αυτές οι αφίσσες που βλέπω στο μετρό, μου ξυπνάνε τόσες και τόσες μνήμες. Μου φέρνουν στο νου όλους αυτούς τους στίχους που αγαπήσαμε...
Με την ευκαιρία των 100 χρόνων από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου σας προτείνω να διαβάσετε το βιβλίο του Παντελή Πρεβελάκη "Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος" που καταφέρνει να μπει βαθιά στο πνεύμα της ποίησής του και να μας κάνει να το νιώσουμε πραγματικά...
Προς το παρόν αντιγράφω μερικές αφίσσες:






Η δουλειά του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, είναι πραγματικά εκπλητική και το υλικό μοναδικό. Επισκεφθείτε τη σελίδα:

http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=489

Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

Στην Καισαριανή με το Λάκη Χαλκιά: Μια μαγική βραδιά

Ήταν από αυτές τις μοναδικές, μαγικές στιγμές που ομορφαίνουν τη ζωή μας. Δυσκολεύομαι να περιγράψω τα όσα ένιωσα χθες το βράδι στην Καισαριανή, όπου βρέθηκα μετά από πρόσκληση του εκλεκτού μουσικού και φίλου μου Αλέξη Βάκη.
Ο Λάκης Χαλκιάς στον "Επιτάφιο" και στο "Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού". Μια φωνή απίστευτη που μας ταξίδεψε ξεκινώντας με τη "Ζωή εν Τάφω" και έκανε τα μάτια να βουρκώσουν με το "Όνειρο" από το "Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού". Που μετέτρεψε τον Επιτάφιο σε μυσταγωγία. Δίπλα του στάθηκε επάξια η Σταυρούλα Μανωλοπούλου.
Όσο για την ορχήστρα, τι να πω; Τέτοια καθαρότητα σπάνια συναντάς.
Ο Λάκης Χαλκιάς -ίσως η τελευταία μεγάλη φωνή- είναι ένας άνθρωπος ζεστός που σε κερδίζει από την πρώτη χειραψία. Θεωρώ μεγάλη τύχη το ότι βρέθηκα εκεί και ήθελα να σας παρακινήσω να ανηφορίσετε σήμερα Τρίτη στην Καισαριανή. Είναι μια εμπειρία που δεν πρέπει να τη χάσετε...

Κάπου κοντά μου ένιωθα σε όλη τη βραδιά την παρουσία του Γιάννη Ρίτσου, με ένα χαμόγελο. Η φωνή του Χαλκιά στάλαζε μέσα μας σαν μετάληψη στίχο το στίχο, λέξη τη λέξη...
Θυμήθηκα και του το είπα για τους ανθρώπους που κατασκήνωσαν στο Σύνταγμα πριν από λιγες μέρες. Είναι αυτοί που ξαφνικά έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους με το κλείσιμο του "Λαναρά". Κάθονταν εκεί, άνθρωποι του μόχθου και άκουγαν τους "Μετανάστες". Και η φωνή του εκεί στο Σύνταγμα σε γέμιζε οργή και κουράγιο:
"Έτσι ήρθαν τα πράγματα, μα έτσι δεν θα πάνε..."

...Και όλα άρχισαν από μια πρόσκληση που μου ήρθε μέσω Facebook. Αντιγράφω:

Τη Μεγάλη Δευτέρα και τη Μεγάλη Τρίτη (13 και 14 Απριλίου), η χειμερινή περίοδος της «Μαγιοπούλας» κλείνει με δύο σημαντικές μουσικές παραστάσεις:

Ο γνωστός και αγαπημένος τραγουδιστής Λάκης Χαλκιάς θα ερμηνεύσει δύο ιστορικούς κύκλους τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη: τον «Επιτάφιο» (από το ομώνυμο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου) και το «Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού» (σε στίχους του συνθέτη), όπως και τραγούδια άλλων μεγάλων ελλήνων συνθετών.
Τραγουδούν επίσης η Σταυρούλα Μανωλοπούλου, ο Βασίλης Κορακάκης και ο Παναγιώτης Τσίτσικας, ενώ η μουσική επιμέλεια και οι ενορχηστρώσεις είναι του Αλέξη Βάκη.
Συμμετέχει επταμελής ορχήστρα που αποτελείται από τους μουσικούς:

Βασίλη Κορακάκη- μπουζούκι
Παναγιώτη Τσίτσικα- μπουζούκι
Τάσο Αθανασιά- ακορντεόν
Γιώργο Φουντούκο- ακουστική κιθάρα
Τάσο Αντωνιάδη- κλασική κιθάρα
Αντώνη Τζίκα- κοντραμπάσο
και Αλέξη Βάκη- πιάνο.

«Μαγιοπούλα», Οδεμησίου 9 και Βρυούλων, Καισαριανή (στο ύψος του παλιού γηπέδου της Νήαρ Ηστ) Τηλέφωνο: 2107214934

Για τον "Επιτάφιο"
Τον «Επιτάφιο» ο Μίκης Θεοδωράκης τον συνέθεσε στο Παρίσι το 1958.Ο Γιάννης Ρίτσος κατοικούσε στην Αθήνα και μετά την επιστροφή του από την εξορία άρχισε να επανεκδίδει τα βιβλία του.
Κάθε καινούργια έκδοση την έστελνε στο Παρίσι στον συνθέτη και ανάμεσά τους, του έστειλε και τον «Επιτάφιο» με την αφιέρωση «το βιβλίο τούτο κάηκε από τον Μεταξά στα 1938 κάτω από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός»
Είναι καταπληκτικό αυτό που σημειώνει ο Μίκης Θεοδωράκης : τον «Επιτάφιο» - το μεγαλύτερο μέρος του -τον μελοποίησε περιμένοντας τη γυναίκα του μέσα στο αυτοκίνητο, να ολοκληρώσει τα ψώνια της σε ένα παρισινό σούπερ μάρκετ. Είχε μαζί του το βιβλίο και μελοποιούσε τους στίχους, σημειώνοντας με μολύβι στα περιθώρια.Το βράδυ εκείνο, σε μια φιλική συντροφιά που μαζεύτηκε σπίτι του, έπαιξε για πρώτη φορά κομμάτια από το έργο για να δει τις αντιδράσεις των προσκεκλημένων του.
Όταν ολοκλήρωσε τη μελοποίηση και τις αντιγραφές, έστειλε από ένα αντίτυπο στην Αθήνα στον Μάνο Χατζιδάκι, στον Γιάννη Ρίτσο και σ΄ένα φίλο του, τον Βύρωνα Σάμιο. Οι δύο πρώτες ηχογραφήσεις του έργου έγιναν σχεδόν ταυτοχρόνως και ο συνθέτης ήταν παρών και στις δύο, αφού ήδη είχε έρθει στην Αθήνα.
Στον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας του έργου, στις δύο εκδόσεις του, υπήρχαν ποικίλες αντιδράσεις. Βεβαίως τα βέλη συγκέντρωσε κυρίως η «λαϊκή» έκδοση με τον Μπιθικώτση, η οποία θεωρήθηκε ιεροσυλία.
Μάλιστα, μία ομάδα αριστερών διανοούμενων οργάνωσε συγκέντρωση τον Δεκέμβριο του 1960 για να καταδικάσει το έργο. Αντίστοιχη ήταν και η αντίδραση της Αριστεράς ακόμη και από την εξορία όπου βρίσκονταν πολλά στελέχη της.
Εκτός όμως από τις αντιδράσεις αυτές, υπήρξαν και οι επίσημες αντιδράσεις της κυβέρνησης που απαγόρευσε τη μετάδοση των τραγουδιών από το ΕΙΡ.
Ηταν η πρώτη από τις άπειρες απαγορεύσεις που γνώρισε η μουσική του Θεοδωράκη από εκεί και πέρα και με βάση κάθε φορά τις πολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν στη χώρα.
Τον Μάρτη του 1961, ο Σύλλογος Φοιτητών της Νομικής οργάνωσε την πρώτη συναυλία παρουσίασης του έργου στο ΝΕΟ ΘΕΑΤΡΟ Πατησίων με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση ως ερμηνευτή.
Η αντίδραση της δεξιάς κυβέρνησης ήταν αναμενόμενη, η αντίδραση της ηγεσίας της Αριστεράς ήταν αυτή που ξένισε και έφερε τον νεαρό τότε Θεοδωράκη για πρώτη φορά σε αντιπαράθεση με τον επίσημο πολιτικό χώρο όπου ανήκε.
Δ.Χατζόπουλος

Πηγή: Ειδική έκδοση Καθημερινή -100 Δίσκοι και η ιστορία τους, από τον Μελωδία FM 99,2.

Η φωτογραφία που ενέπνευσε το Γιάννη Ρίτσο. Ο θρήνος της μάνας πάνω από το νεκρό διαδηλωτή Τάσο Τούση

Γιάννης Ρίτσος, Επιτάφιος

XVII

Βασίλεψες, αστέρι μου, βασίλεψε όλη η πλάση,
κι ο ήλιος, κουβάρι ολόμαυρο, το φέγγος του έχει μάσει.

Κόσμος περνά και με σκουντά, στρατός και με πατάει
κ' εμέ το μάτι ουδέ γυρνά κι ουδέ σε παρατάει.

Και δες, μ' ανασηκώνουνε χιλιάδες γιους ξανοίγω,
μα, γιόκα μου, απ' το πλάγι σου δε δύνουμαι να φύγω.

Όμοια ως εσένα μου μιλάν και με παρηγοράνε
και την τραγιάσκα σου έχουνε, τα ρούχα σου φοράνε.

Την άχνα απ' την ανάσα σου νοιώθω στο μάγουλο μου,
αχ, κ' ένα φως, μεγάλο φως, στο βάθος πλέει του δρόμου.

Τα μάτια μου σκουπίζει τα μια φωτεινή παλάμη,
αχ, κ ή λαλιά σου, γιόκα μου, στο σπλάχνο μου έχει δράμει.

Και να που ανασηκώθηκα∙ το πόδι στέκει ακόμα∙
φως ιλαρό, λεβέντη μου, μ' ανέβασε απ' το χώμα.

Τώρα οι σημαίες σε ντύσανε. Παιδί μου, εσύ, κοιμήσου,
και γω τραβάω στ' αδέρφια σου και παίρνω τη φωνή σου.

Φωτογραφία: Θεσσαλονίκη, Μάϊος 1936

"...Θεσσαλονίκη 1936. Οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης, του Βόλου, της Ξάνθης, της Δράμας και της Καβάλας κατεβαίνουν σε απεργία ζητώντας την εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης. Στην απεργία πήραν μέρος 40.000 καπνεργάτες. Τις επόμενες μέρες ακολουθούν συγκρούσεις. Στις 9 του Μάη οι χωροφύλακες αρχίζουν επιθέσεις στις συγκεντρώσεις των απεργών. Οι αυτοκινητιστές είχαν κατέβει σε απεργία αλληλεγγύης στην Εγνατία. Για να αμυνθούν στήνουν οδοφράγματα.

Οι χωροφύλακες χτυπάνε «στο ψαχνό». Πρώτος νεκρός ο Τάσος Τούσης. Ακολουθούν άλλοι τέσσερις. Αντί για σημαίες υψώνονται μαντίλια βουτηγμένα στο αίμα. Οι διαδηλωτές φωνάζουν: «Κάτω οι δολοφόνοι, να φύγει η κυβέρνηση Μεταξά». Λίγο πιο πέρα οι χωροφύλακες πυροβολούν άοπλο πλήθος. «Απολογισμός»: 20 νεκροί, 300 τραυματίες. Το απόγευμα γίνεται νέα διαδήλωση, τη νύχτα η κυβέρνηση Μεταξά στέλνει στρατιωτικές δυνάμεις από τη Λάρισα και τέσσερα αντιτορπιλικά.

Την επόμενη μέρα η κηδεία των θυμάτων είναι πραγματικός παλλαϊκός ξεσηκωμός. Στο νεκροταφείο συγκεντρώνονται 150.000 άνθρωποι. Στις 11 του Μάη κηρύσσονται απεργίες διαμαρτυρίας σε πολλές πόλεις της χώρας και στις 13 του Μάη πανελλαδική απεργία. Οι καπνέμποροι υποχωρούν στις περισσότερες οικονομικές διεκδικήσεις. Η κυβέρνηση Μεταξά αρνείται να ικανοποιήσει τα πολιτικά αιτήματα5. Ο Γιάννης Ρίτσος, συγκλονισμένος απ' τα γεγονότα, γράφει τον «Επιτάφιο». Στις 10 του Μάη ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει τη συγκλονιστική φωτογραφία, όπου απεικονίζεται μια μάνα να θρηνεί καταμεσής του δρόμου το νεκρό παιδί της. Ο νεκρός είναι ο Τάσος Τούσης...."
Πηγή: Ριζοσπάστης, 30/4/2008

Το όνειρο (από το Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού)
Στίχοι- Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Δυο γιους είχες μανούλα μου
δυο δέντρα, δυο ποτάμια,
δυο κάστρα Βενετσιάνικα,
δυο δυόσμους, δυο λαχτάρες.

Ένας για την ανατολή
κι ο άλλος για τη δύση
κι εσύ στη μέση μοναχή
μιλάς, ρωτάς, μιλάς, ρωτάς
τον ήλιο.

Ήλιε που βλέπεις τα βουνά,
που βλέπεις τα ποτάμια
όπου θωρείς τα πάθη μας
και τις φτωχές μανούλες.

Αν δεις τον Παύλο φώναξε
και τον Ανδρέα πες μου.
Μ' έναν καημό τ' ανάστησα
μ' έναν λυγμό τα γέννου.

Μα κείνοι παίρνουνε βουνά
διαβαίνουνε ποτάμια
ο ένας τον άλλο ψάχνουνε
για ν' αλληλοσφαγούνε.

Κι εκεί στο πιο ψηλό βουνό,
στην πιο ψηλή ραχούλα
σιμά κοντά πλαγιάζουνε
κι όνειρο ί- κι όνειρο ίδιο βλέπουν.

Στης μάνας τρέχουνε κι οι
δυο το νεκρικό κρεβάτι.
Μαζί τα χέρια δίνουνε της
κλείνουνε τα μάτια.

Και τα μαχαίρια μπήγουνε
βαθιά μέσα στο χώμα.
Κι απέκει ανέβλυσε νερό
να πιεις να ξε- να πιεις να ξεδιψάσεις.