Διακοπές!

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Η Coca Cola δολοφονεί!


Η Coca Cola δολοφονεί! Και δεν μιλάμε για τα προβλήματα που δημιουργεί στον οργανισμό η κατανάλωση αυτού του άθλιου κατασκευάσματος, που πολλοί γονείς επιτρέπουν στα παιδιά τους να το καταναλώνουν "ελαφρά τη καρδία".
Είχα αναρτήσει και σχετικό δημοσίευμα των Νέων, που επιβεβαιώνε ακόμη μια φορά τους κινδύνους για την υγεία των παιδιών από την κατανάλωση αναψυκτικών, λέγοντας ότι το αίτημα για την απαγόρευση της διαφήμισης ανθυγιεινών τροφίμων και αναψυκτικών που απευθύνονται σε παιδιά γίνεται επιτακτικό.
Μπορείτε να μπείτε κι εσείς στο σχετικό γκρουπ του Facebook: Σώστε την υγεία των παιδιών
"...Το 1988 οι Βρετανοί κατανάλωσαν 7.000 εκατομμύρια λίτρα αναψυκτικών και είκοσι χρόνια αργότερα έφτασαν τα 14 εκατομμύρια. Φυσικά δεν είναι οι μόνοι στον δυτικό κόσμο που πέτυχαν τέτοιες επιδόσεις, ούτε οι μόνοι που είδαν το ποσοστό των υπέρβαρων να τετραπλασιάζεται το ίδιο διάστημα. Σύμπτωση; Καθόλου, σύμφωνα με τις έρευνες. Σε μία από τις πλέον πρόσφατες, η οποία πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ, συνδέεται για πρώτη φορά η αύξηση στην κατανάλωση των αναψυκτικών με την αύξηση των διαστάσεών μας. Καταναλώνουμε αναψυκτικά, αραιωμένους χυμούς και αρωματικά νερά μαζί με χρωστικές ουσίες, συντηρητικά και γλυκαντικές ουσίες βλάπτοντας την υγεία μας...
...Ένα από τα βασικά προβλήματα είναι πως όταν καταναλώνουμε θερμίδες σε υγρή μορφή, με κάποιον τρόπο παρακάμπτουν τον μηχανισμό κορεσμού του οργανισμού μας. Με άλλα λόγια, δεν μας κάνουν να αισθανόμαστε χορτάτοι κι επομένως δεν τρώμε λιγότερο. Προσθέστε σε αυτό το πρόβλημα το σιρόπι γλυκόζης φρουκτόζης που υπάρχει σε πολλά αναψυκτικά, μια συνθετική γλυκαντική ουσία αμερικανικής προέλευσης που μας ανοίγει την όρεξη. Η ουσία αυτή δεν ενεργοποιεί την ινσουλίνη όπως συμβαίνει με τις φυσικές γλυκαντικές ουσίες, ενώ μειώνει τα επίπεδα της λεπτίνης. Καθώς αυτές οι ορμόνες δρουν ως σήματα στον οργανισμό μας για να σταματήσουμε να πίνουμε ή να τρώμε, το μπλοκάρισμά τους από το συνθετικό γλυκαντικό διαταράσσει τον μηχανισμό του κορεσμού. Το σιρόπι γλυκόζης φρουκτόζης αυξάνει επίσης τα επίπεδα μιας άλλης ορμόνης, της γρελίνης, η οποία δίνει σήμα στον εγκέφαλο ότι ο οργανισμός χρειάζεται τροφή. Τέλος, το σιρόπι γλυκόζης φρουκτόζης κάνει τον οργανισμό να απελευθερώνει λίπος στο αίμα. Στις ΗΠΑ αποτελεί πλέον το 12% των θερμίδων που λαμβάνουν τα παιδιά και οι έφηβοι..."
Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ.
Έχουμε γράψει και για την περίφημη Zero
Αυτά όμως ωχριούν μπροστά σε όσα αποκαλύπτει ντοκιμαντέρ με τον τίτλο The Coca Cola Case, όπου υποστηρίζεται με σημαντική παράθεση στοιχείων και μαρτυριών ότι η συγκεκριμένη εταιρία δολοφονεί και στην κυριολεξία!

Ρεπορτάζ από το TVXS:
"Το ντοκιμαντέρ "The Coca Cola Case", μία συμπαραγωγή των σκηνοθετών Germán Gutiérrez και Carmen Garcia και του National Film Board of Canada, έχει ξεκινήσει την παγκόσμια περιοδεία του στις 18 Ιανουαρίου από το Μόντρεαλ του Καναδά. Η περιοδεία διοργανώνεται από το National Film Board of Canada και το Cinema Politica και υποστηρίζεται από την εκστρατεία "Stop Killer Coke".

Σε μία περίοδο που η Coca-Cola Co είναι σημαντικός χορηγός των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Καναδά, η εταιρεία προσπαθεί να προωθήσει ένα υπεύθυνο προφίλ. Η αλήθεια, όμως που παρουσιάζει η ταινία "The Coca Cola Case" είναι πολύ διαφορετική.

Στις ΗΠΑ έχουν υπάρξει αγωγές κατά της Coca-Cola και της λατινοαμερικανικής εταιρείας εμφιάλωσης της,Coca-Cola FEMSA. Οι αγωγές αυτές στηρίζονται σε κατηγορίες εναντίον της εταιρείας εμφιάλωσης της Coca-Cola στην Κολομβία ότι έχει συνάψει συμβάσεις ή έχει με άλλους τρόπους υποστηρίξει παραστρατιωτικές δυνάμεις ασφαλείας που χρησιμοποιούσαν ακραία βία και δολοφόνησαν, βασάνισαν ανθρώπους ή και φίμωσαν ηγέτες συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Οι αγωγές έχουν υποβληθεί από δύο πλευρές στην ταινία. Τον Terry Collingsworth της Διεθνούς Εισαγγελίας Εργασίας και τον Dan Kovalik της Ένωσης Μεταλλουργών Σιδήρου για λογαριασμό της SINALTRAINAL – πρόκειται για τη μεγάλη ένωση που εκπροσωπεί τους εργαζόμενους στην Coca-Cola της Κολομβία. Ένας αξιωματικός της SINALTRAINAL συνόψισε τη σοβαρότητα της κατάστασης, δηλώνοντας: «Αν χάσουμε τον αγώνα κατά της Coca-Cola, πρώτα θα χάσουμε την ένωση μας, μετά τις θέσεις εργασίας μας και στη συνέχεια τη ζωή μας".

Η υπόθεση της ταινίας: Από το 2002, πάνω από 470 εκπρόσωποι εργαζομένων έχουν σκοτωθεί βάναυσα, συνήθως από παραστρατιωτικούς που έχουν προσληφθεί από ιδιωτικές εταιρείες με πρόθεση τη σύνθλιψη των εργατικών συνδικάτων. Μεταξύ των αδίστακτων εμπορικών εταιριών, βρίσκεται και η πασίγνωστη σε όλους μας, Coca-Cola.
Ο αδερφός του Martin Gil, Isidro που εργαζόταν στο εργοστάσιο εμφιάλωσης Coca-Cola στην Carepa, δολοφονήθηκε επειδή ήταν μέλος μιας ομάδας διαπραγμάτευσης των εργαζομένων. Όπως τα περισσότερα βίαια εγκλήματα κατά των ηγετών των συνδικαλιστικών οργανώσεων που διαπράττονται στην Κολομβία, οι ένοχοι για τη δολοφονία του Gil δολοφονία δεν τιμωρήθηκαν.

Ωστόσο, οι δικηγόροι Daniel Kovalik και Terry Collingsworth, καθώς και ο ακτιβιστής Ray Rogers – διευθυντής της εκστρατεία "Stop Killer Coke", παρενέβησαν και δρομολόγησαν μία φιλόδοξη σταυροφορία κατά του γίγαντα Coca-Cola. Επί τρία χρόνια, οι κινηματογραφιστές Germán Gutiérrez και Carmen Garcia ακολουθούν τους ήρωες σε μία νομική σύγκρουση Δαβίδ και Γολιάθ. Από τη Μπογκοτά στη Νέα Υόρκη, από τη Γουατεμάλα έως την Ατλάντα, από την Ουάσιγκτον μέχρι τον Καναδά, "The Coca-Cola Case" απαθανατίζει την αγωνία του σκληρού δικαστικού αγώνα.

Οι δικηγόροι έχουν καταθέσει αρκετές φορές στο ομοσπονδιακό δικαστήριο των ΗΠΑ κατά της Cola-Cola για δολοφονίες, απαγωγές και βασανιστήρια που διαπράττονται στην Κολομβία και τη Γουατεμάλα. Με τη συνδρομή του ακτιβιστή, Ray Rogers, τα έβαλαν επίσης με το σήμα της Ατλάντα, με την προώθηση της εκστρατείας Killer Coke, που είχε ως στόχο να προκαλέσει τα κολέγια και τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ να μποϋκοτάρουν το αναψυκτικό.

Στον αντίποδα οι δικηγόροι της Coca-Cola Co έχουν αποστείλει επιστολή στο Cinema Politica η οποία αναφέρει "Με την παραλαβή της παρούσας επιστολής, είστε ενήμεροι, ότι περαιτέρω προβολή της ταινίας από ή μέσω του Cinema Politica θα ήταν μία εν γνώση δημοσιοποίηση εμπιστευτικών πληροφοριών της TCCC, όπως προβλέπεται στη συμφωνία εμπιστευτικότητας των μερών και την τελική διάταξη του διακανονισμού. Η Coca-Cola διατηρεί το δικαίωμα χρήσης των ένδικων μέσων σε σχέση με οποιαδήποτε μελλοντική προβολή της ταινίας.

Το Cinema Politica, ωστόσο, υποστηρίζει ότι δεν πρόκειται να υποκύψει στις πιέσεις της Coca Cola – τουλάχιστον όχι χωρίς μία αξιοπρεπή μάχη - και να σταματήσει την προβολή σε εθνικό επίπεδο του αμφιλεγόμενου ντοκιμαντέρ επειδή προβάλει μία άσχημη εικόνα της εταιρείας. Η μάχη έχει πάντως ήδη ξεκινήσει με φρενήρεις ρυθμούς, με μία μεγάλη εκστρατεία μέσω Facebook"

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Πωλείται Ημερολόγιο: Πληροφορίες κάτωθι!


Οι φίλοι του Iteanet μας έβαλαν σε πειρασμό, γράφοντας για μια ιστοσελίδα την bizinformation όπου μπορεί κανείς με απλό τρόπο να ανακαλύψει την οικονομική αξία του ιστοτόπου ή της ιστοσελίδας του. Τα όσα έμαθα για το Ημερολόγιο ενός πατέρα μπορείτε να τα δείτε εδώ.
Σημειώνω μόνο πως ήδη η αξία μας σε 2 χρόνια λειτουργίας έχει φθάσει τα € 38 468,28!
Αν λοιπόν συνεχίσει το ΙΔΕΚΕ να μη μας πληρώνει και για δεύτερο χρόνο (!) δεν έχω παρά να ...πουληθώ!
Παρακαλώ πολύ να μας επισκέπτεστε συχνότερα ώστε να πετύχουμε καλύτερη τιμή στο μέλλον!


ΥΓ. Μήπως να αλλάξω τον Ντόναλντ -έμβλημα του μπλογκ- και να βάλω τον Σκρουτζ;

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Καλοκαίρι θα μυρίσει!


Μάλλον καταθλιπτική η προηγούμενη ανάρτηση... Καθώς λοιπόν εμφάνιστηκε πάλι ο ήλιος στον ουρανό και η θερμοκρασία ανέβηκε, ας θυμηθούμε λίγο το καλοκαίρι!
Είμαι οπαδός της ομάδας που θέλει να διώξει το χειμώνα από τις εποχές, και τις μέρες εκτός Σαββάτου και Κυριακής από την εβδομάδα.



Και θα χτίζουμε πάντα παλάτια στην άμμο! (ας γίνουμε ρεαλιστές ζητώντας το αδύνατο...)


Όταν έρθει το καλοκαιράκι
Πηγαίνω αμέσως για μπανάκι
Τρώω παγωτά πολλά
και παίζω παιχνίδια τρελά

Κατερίνα Σκανδαλάκη (άγνωστη μου μαθήτρια της β δημοτικού από το σχολείο Χωραφακίων (Νομός Χανίων)

Οι αυτοκτονίες των μαθητών είναι δολοφονίες...


Διαβάζεις την είδηση, σοκάρεσαι... Μετά έρχονται όλα τα δικά σου, μικρά και μεγάλα και το ξεχνάς. Ίσως και να το εξορκίζεις. Η μέρα κυλάει. Όλα είναι στη θέση τους. Εκτός από το 17χρονο παιδί που έτρεξε στο απράθυρο του σχοείου του για να συνατήσει το τίποτα. Το κενό. Για τους βαθμούς; Από ερωτική απογοήτευση; Δεν έχει σημασία...
Το σπίτι βυθίζεται στη σιωπή. Ακούγονται οι ανάσες των παιδιών που κοιμούνται. Τα παιδιά που τα μαλώνεις γιατί δεν κοιμούνται, γιατί δεν έφαγαν το φαγητό τους, γιατί έκαναν φασαρία, γιατί δεν διάβασαν όσο έπρεπε, γιατί...
Έχεις ήδη ξεχάσει τα σημαντικά! Πηγαίνεις κι εσύ να κοιμηθείς. Είσαι κουρασμένος και βυθίζεσαι στον ύπνο γρήγορα. Χωρίς όνειρα.
Κάποιος θόρυβος σε ξυπνάει. Σηκώνεσαι για λίγο. Κοιτάζεις έξω από το παράθυρο. Σκοτάδι και η πόλη έχει επιτέλους σιωπήσει. Το ρολόι δείχνει λίγο μετά τις τέσσερις.
Πέφτεις πάλι στο κρεβάτι. Κάτω από το ζεστό και ασφαλές πάπλωμα. Και τότε έρχεται. Το σύνθημα από τα παλιά:
"Οι αυτοκτονίες των στρατιωτών, είναι δολοφονίες των στρατοκρατών"
Στριφογυρνάς. Γυρίζεις στην αθλιότητα του στρατού και τον ποτισμένο με αίμα εκσυγχρονισμό του. Το σύνθημα αλλάζει στο μυαλό σου: "Οι αυτοκτονίες των παιδιών, των μαθητών είναι δολοφονίες των..."
Ποιών;

Ναι είναι δολοφονίες. Αλλά ποιοί είναι οι δολοφόνοι; Ποιά είναι τα αόρατα χέρια που σπρώχνουν από το παράθυρο του τρίτου ορόφου έναν 17χρονο;
Είναι ο ανελέητος ανταγωνισμός στον οποίο σπρώχνονται τα παιδιά από το νηπιαγωγείο; Είναι το άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα που προωθεί την κάθε είδους ανισότητα; Είναι όλη η κοινωνία που πνίγει τους ανθρώπους με ευαισθησίες;
Παλιά έλεγαν "θα σε στρώσει ο στρατός". Μέχρι εκεί είχες σχετική ελευθερία. Τη συντριβή και την προσαρμογή σου αναλάμβανε η στρατοκρατία, ώστε να σε αποδώσει στην κοινωνία απονευρωμένο και έτοιμο για στίψιμο. Αν δεν άντεχες ...
Τώρα τη δουλειά του στρατού ανέλαβε το σχολείο. Ο στρατός τείνει πλεόν να γίνει μισθοφορικός. Δεν χρειάζεται το σύστημα την "εκπαιδευτική" του συμβολή.
Το κακό είναι ότι το σχολείο έχει να κάνει με πιο τρυφερές ηλικίες. Πιο ευαίσθητες. Υποκύπτουν πιο εύκολα, αλλά και λυγίζουν πιο εύκολα.
Παιδιά αφιονισμένα για την επιτυχία, φορτωμένα με άχρηστες γνώσεις, αποβλακωμένα από την τηλεόραση, χωρίς δυνατότητες για εκτόνωση, για παιχνίδι. Χωρίς χώρο για να ανασάνουν.
Τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα, της αγάπης τα βρίσκουν εκεί. Την ώρα που τους λένε πως παίζουν το μέλλον τους στα ζάρια. Διλήμματα. Καυγάδες. Βάζουν τα ακουστικά και χάνονται στη μουσική.
Αναζητούν αλήθειες στο λαβύρινθο. Βλέπουν γύρω τους ατιμώρητους πολιτικούς που βυσσοδομούν πάνω στο σώμα της χώρας και παριστάνουν μετά τους πατριώτες. Βλέπουν τους κλέφτες να γίνονται αξιοσέβαστοι πολίτες. Τους αστυνομικούς να δολοφονούν συμμαθητές τους. Τους γονείς τους να γκρεμίζονται νωρίς- νωρίς από τα βάθρα που μικροί τους είχαν ανεβάσει...
Χωρίς οράματα. Για να δικαιολογήσουμε το συμβιβασμό, λέμε πως όσα πιστέυαμε παλιά ήταν ουτοπίες. Ουτοπίες τα κάναμε εμείς με την παραίτηση μας...
Και μετά να η είδηση:
ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΜΑΘΗΤΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ ΧΑΜΗΛΩΝ ΕΠΙΔΟΣΕΩΝ ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ...

Εφτασε στο σχολείο από τους πρώτους. Το ρολόι έδειχνε 7.30. Είχε μπροστά του 45 λεπτά μέχρι το πρώτο κουδούνι. Δεν είχε πάρει μαζί του τσάντα - αλλά ποιος μπορούσε να το παρατηρήσει και τι να υποθέσει; Ο 17χρονος μαθητής ανέβηκε στον τρίτο όροφο, κατευθύνθηκε προς τις τάξεις της Γ΄ Λυκείου και βγήκε στη βεράντα. Αρχισε να συνομιλεί με κάποιον στο κινητό. Ξαφνικά, οι υπάλληλοι από το διπλανό γραφείο τον βλέπουν να ρίχνει το τηλέφωνό του στο κενό. Δευτερόλεπτα μετά, βούτηξε και ο ίδιος.
Η πτώση ήταν μοιραία, ο θάνατος του παιδιού διαπιστώθηκε στο νοσοκομείο Αγία Ολγα όπου διακομίσθηκε εσπευσμένα. Η αστυνομία ερευνά το κινητό -με ποιον επικοινώνησε ο μαθητής;- ενώ το υπ. Παιδείας διέταξε ΕΔΕ. Από χθες ακούγονται πολλά. Οι υπεύθυνοι των Εκπαιδευτηρίων Μάνεση στο Νέο Ηράκλειο, όπου φοιτούσε ο 17χρονος, συγκλονισμένοι, κάνουν λόγο για έναν «ήσυχο» μαθητή, που «κλεινόταν στον εαυτό του» - μα ποιος έφηβος δεν περνά «μαύρες» περιόδους; «Ηταν εσωστρεφής», όπως λέει στην «Κ» ο ιδιοκτήτης του σχολείου κ. Π. Μάνεσης, υπογραμμίζοντας την οδύνη του («είναι όλα τους παιδιά μου»). «Ομως ποτέ δεν είχε δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα». Ναι, στην πραγματικότητα, κανείς δεν γνωρίζει.

Αυτό, με έναν τρόπο, είναι και το πρόβλημα. Οι καθηγητές, παρά την αφοσίωσή τους, δεν έχουν εκπαιδευτεί να αναγνωρίζουν τα σημάδια. Το ίδιο και οι περισσότεροι γονείς - παρά την αγάπη για τα παιδιά τους. Γιατί, σύμφωνα με τους ειδικούς, οι αυτοκτονίες εφήβων σπάνια αποτελούν παρόρμηση της στιγμής. «Συνήθως, τα παιδιά επεξεργάζονται για μήνες αυτή την κίνηση», εξηγεί στην «Κ» ο επίκουρος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου κ. Ευστράτιος Παπάνης. «Βιώνουν ένα αδιέξοδο και η αυτοκτονία είναι σαν ένα είδος τιμωρίας προς την κοινωνία, προς τους γονείς τους, μια μορφή οργής εναντίον του συστήματος και ταυτόχρονα μια κραυγή για προσοχή. Μια διέξοδος». Ο ίδιος έχει μελετήσει σε βάθος το θέμα της κατάθλιψης και της αυτοκτονίας στην εφηβική ηλικία. Σε έρευνά του, είχε προκύψει ότι το 24,7% των κοριτσιών και το 9,9% των αγοριών βιώνουν συναισθηματικό κενό και κατάθλιψη συχνά ή διαρκώς. Την ίδια ώρα, το 89,2% και το 95,1% αντίστοιχα δηλώνουν ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις τούς προκαλούν αισθήματα θλίψης. «Η εφηβική κατάθλιψη έχει αυξηθεί δραματικά τελευταία και συχνά οδηγεί σε απόπειρες. Τα ποσοστά των αγοριών και κοριτσιών που προχωρούν σε απόπειρα είναι μοιρασμένα, ωστόσο τα αγόρια είναι συνήθως πιο αποτελεσματικά».Πίσω από την εφηβική κατάθλιψη, συνεχίζει ο κ. Παπάνης, κρύβεται η απομόνωση. «Τα παιδιά που προχωρούν σε μια τέτοια κίνηση αισθάνονται ότι δεν ελέγχουν τη ζωή τους, πως ό,τι και να κάνουν τα πράγματα δεν θα αλλάξουν». Στην τρέλα της καθημερινότητας, γονείς και εκπαιδευτικοί δεν παρατηρούν την ξαφνική έλλειψη προσοχής, τα βίαια επεισόδια, την ταραχή στο βλέμμα...
Από ΠΡΕΖΑ TV

ΕΔΕ από το υπ. Παιδείας

Ένορκη Διοικητική Εξέταση διέταξε η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, προκειμένου να διερευνηθούν οι συνθήκες και να αποδοθούν τυχόν ευθύνες για τον τραγικό θάνατο του μαθητή. Όπως ανακοίνωσε το υπουργείο Παιδείας, η αρμόδια διεύθυνσή του, σε συνεργασία με το Συμβουλευτικό Σταθμό Νέων και τους Υπεύθυνους Αγωγής Υγείας του αρμόδιου Γραφείου, θα παρέχει ψυχολογική στήριξη σε μαθητές του σχολείου.
Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου εξέφρασε τα συλλυπητήριά της στην οικογένεια του μαθητή για το τραγικό συμβάν.

Σημείωση: Λίγο αργά δεν είναι για τύψεις; Το υπουργείο "...και Θρησκευμάτων" και όλες οι ηγεσίες του μέχρι σήμερα θεωρούν πιό σημαντική την παρουσία θεολόγων και όχι ψυχολόγων στα σχολεία...

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Τρακτέρ και στην Αχαρνών;

«Η χώρα έχει δυσκολίες, βλέπετε και με το αγροτικό. Τα προβλήματα δεν λύνονται με μπλόκα, αλλά μέσα από το διάλογο και τη διάθεση όλων για μεγάλες ανατροπές», παρατήρησε ο κ. Παπανδρέου, στη συνάντηση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.


Δυστυχώς κύριε Παπανδρέου κανένα θέμα στη χώρα μας δεν έχει ποτέ λυθεί με "διάλογο". Ο κάθε εργαζόμενος, η κάθε κοινωνική ομάδα, αν δεν καταφύγει σε "ακραίες" λύσεις δεν εισακούγεται.
Θα ικανοποιούσατε οποιοδήποτε αίτημα των αγροτών αν δεν είχαν κλείσει τους δρόμους;Ζώντας το παράδειγμα από το δικό μου χώρο, των συμβασιούχων του Ινστιτούτου Διαρκούς Εκπαίδευσης Ενηλίκων της Γενικής Γραμματείας Διά Βίου Μάθησης του Υπουργείου Παιδείας, βλέπω ότι η πρόσκληση για διάλογο που απευθύναμε επισήμως ως Σύλλογος προς την υπουργό Παιδείας έπεσε στο κενό.
Είμαστε απλήρωτοι 11 μήνες τώρα -με ευθύνη της προηγούμενης ηγεσίας (βλέπε Αρούλης Σπηλιωτόπουλος/ θέλει να γίνει και δήμαρχος ο αποτυχημένος)-και ενώ έχουμε στείλει επιστολή στην υπουργό από τις 20 Οκτωβρίου (!!!) μέχρι σήμερα (28 Ιανουαρίου) δεν εδέησε να μας απαντήσει...

Αν κι εμείς είχαμε κάνει ένα μπλόκο στην Αχαρνών φαντάζομαι θα μας καλούσε στο Ζάππειο για διάλογο και θα μας έδινε όχι μόνο τα χρωστούμενα, αλλά και τους τόκους.
Έτσι καταλήγω να παρακαλέσω τους αγρότες της ΑττικοΒοιωτίας να μας προμηθεύσουν με μερικά τρακτέρ μήπως και βρούμε το δίκιο μας.
Ειλικρινά η υπομονή και η αντοχή μας έχουν πλέον εξαντληθεί...

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Διαβάστε το σήμερα!


Πριν από λίγο καιρό βρισκόμουν στη Καστοριά. Σε μια από τις ατελείωτες βόλτες μου σε αυτή τη μαγική πόλη βρέθηκα μπροστά σε ένα μνημείο για τους Εβραίους της πόλης...
Το 1940 υπήρχαν 900 Εβραίοι στην Καστοριά.

Στις 25 Μαρτίου 1944, 763 Εβραίοι απελάθηκαν, πρώτα στη Θεσσαλονίκη και μετά στο Άουσβιτζ-Μπιρκενάου. Τους κράτησαν για μέρες κλεισμένους σε ένα εγκαταλελειμμένο σχολείο, χωρίς τροφή και νερό, και τα νεαρά κορίτσια βιάστηκαν από Γερμανούς στρατιώτες. Τριάντα-πέντε Εβραίοι επέζησαν από το Ολοκαύτωμα στην Καστοριά. Σήμερα μόνο μία Εβραϊκή οικογένεια παραμένει μετά από 500 χρόνια Εβραϊκής παρουσίας στην πόλη...

Το μνημείο που είδα μπροστά μου, με γέμισε θλίψη. Ο τόπος που τοποθετήθηκε δεν επιλέχθηκε τυχαία. Εκεί συγκεντρώθηκαν οι Εβραίοι της πόλης για να οδηγηθούν στον αφανισμό...
Σήμερα, μέρα μνήμης για το Ολοκαύτωμα, μου ήρθαν αυτά στο μυαλό...
Έχω διαβάσει πολλά και σημαντικά λογοτεχνικά κείμενα για τους Εβραίους της Ελλάδας: Από το αριστουργηματικό "Τέλος της μικρής μας πόλης" του Δ.Χατζή, το "Οι Εβραίοι κάποτε" της Λιλής Ζωγράφου, τη "Συκοφαντία του αίματος" του Μπούτου κ.α.
Νομίζεις μερικές φορές ότι τα έχεις διαβάσει όλα για ένα θέμα. Και να που σου έρχεται μια έκπληξη:
Τη Λουκία Δέρβη την γνωρίσαμε από τον Κακό χαρακτήρα, μια συλλογή εξαιρετικών διηγημάτων που την έκανε να ξεχωρίζει. Περίμενα τη συνέχεια που αργούσε. Πέρασαν -αν δεν κάνω λάθος- πέντε χρόνια. Και ήρθαν οι Ομπρέλες στον ουρανό. Το άνοιξα περιμένοντας κάτι στα χνάρια του Κακού χαρακτήρα...
Και βρέθηκα μπροστά σε ένα τρυφερό και συγκρατημένο αφήγημα, σαν ένα λυγμό που μένει κολημμένος στο λαιμό... Μια ιστορία δυο κοριτσιών εβραικής καταγωγής που ζουν το δράμα της κατοχής και του χαμού της οικογένειάς τους... Κι όλα αυτά δοσμένα με τρόπο λιτό και γεμάτο φρεσκάδα. Ήταν άνθρωποι όπως εμείς, σκέφτεσαι και στο τέλος δύσκολα μπορείς να συγκρατήσεις ένα δάκρυ- ακόμη και μέσα στο μετρό, που βρέθηκα να διαβάζω...
Και μετά σε αντίστιξη οι άθλιοι ρατσιστές. Οι αντισημίτες. Που βλέπουν παντού εβραϊκές συνωμοσίες. Οι άνθρωποι που οπλίζουν τα χέρια εμπρηστών. Πρέπει να πούμε επιτέλους όχι!



Από το κείμενο των εκδόσεων Μελάνι:
"Η νουβέλα της Λουκίας Δέρβη Ομπρέλες στον ουρανό τοποθετείται χρονικά σε μία από τις τραγικότερες περιόδους της Ιστορίας, στη λεγόμενη «Τελική Λύση του Εβραϊκού Ζητήματος», όπως αποκαλούσαν οι Ναζί το γνωστό σε όλους Ολοκαύτωμα. Μέσα από τα μάτια δύο αδελφών, της Μαζάλ, με την καρδιά αγκινάρα, και της τεμπέλας Σάρας, που όλοι φωνάζουν «καπετάν Ξαπλόπουλο», παρακολουθούμε την Οδύσσεια των Ελλήνων Εβραίων, τον αγώνα τους για επιβίωση και το μακρύ τους ταξίδι προς την ελευθερία και τη Γη της Επαγγελίας. Πρόκειται για ένα ταξίδι σπαρακτικό, χωρίς επιστροφή, μία πορεία που αφήνει πίσω της χαμένους ανθρώπους, γκρεμισμένες ζωές και ανεκπλήρωτους έρωτες. Ωστόσο, παρά το δραματικό περιεχόμενο, η συγγραφέας δεν παρασύρεται σε ένα λόγο θρηνητικό, δεν ζωγραφίζει τον κόσμο της με μελανά χρώματα αντιθέτως, ακουμπάει ανάλαφρα την πραγματικότητα αποδίδοντας την ως έχει: με γέλια και κλάματα, χωρισμούς και ανταμώματα, σιωπές και τραγούδια.
Γιατί πάντοτε υπάρχει ελπίδα, αφού η Γη της Επαγγελίας μπορεί να είναι ένας τόπος μακρινός που περιμένει να κατοικηθεί, αλλά μπορεί να είναι κι ένας άνθρωπος, ακριβώς δίπλα μας, χαμένος στο αλαλάζον πλήθος, που περιμένει να ξαναβρεθεί μετά από καιρό, που επιμένει να ελπίζει, παρότι κανείς δεν του εγγυάται πως ό,τι αγαπάει δεν έχει για πάντα χαθεί.
Με τις Ομπρέλες στον Ουρανό, η Λουκία Δέρβη μας δίνει ένα αφήγημα δυνατό, συγκινητικό, με πυκνή και λιτή γραφή, αλλά και με ευχάριστη διάθεση, αποδεικνύοντας πόσο επαρκές είναι να μιλάει κανείς για τα πιο τραγικά πράγματα απλά, χωρίς σοβαροφάνεια, με χιούμορ.


Η Λουκία Δέρβη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1972. Σπούδασε στην Ελβετία Ξενοδοχειακές Επιχειρήσεις. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει εκδώσει τη συλλογή διηγημάτων Κακός χαρακτήρας από τις Εκδόσεις Μελάνι (2004).

Η κοινωνία του φόβου...


Σκηνή από την ταινία "Η πόλη και η νύχτα" του Ζυλ Ντασέν.
Η αριστουργηματική φιλμ νουαρ εκδοχή του φόβου και του Μακαρθισμού... Κάθε εποχή ανακαλύπτει σε περίοδο κρίσης τους αποδιοπομπαίους τράγους της. Οι κομμουνιστές για τις ΗΠΑ, οι Εβραίοι για τους Ναζί, οι μετανάστες για τους Έλληνες του 21ου αιώνα...
Ο φόβος -που καλλιεργούν επιμελώς οι εξουσίες- είναι ο χειρότερος σύμβουλος!
Πράγματα που σκεφτόμουνα τον τελευταίο καιρό, τα βρήκα γραμμένα σε χθεσινό άρθρο στο Έθνος. Διαβάστε πολύ προσεκτικά και ίσως αλλάξει ο τρόπος που βλέπετε τα πράγματα:
(οι υπογραμμίσεις δικές μου)

Η ψυχολογία της κρίσης
Από τον Ξενοφώντα Κοντιάδη (Έθνος 26/1)

Η ελληνική κοινωνία βιώνει τους τελευταίους μήνες ένα σύνδρομο διογκούμενου φόβου. Φόβου για τη χρεοκοπία της οικονομίας και τον εγκλωβισμό της χώρας σε καθεστώς διεθνούς κηδεμονίας, για τη γεωμετρική αύξηση της ανεργίας, για απροσδιόριστης έκτασης και επιπτώσεων φορολογικές επιβαρύνσεις όλων των κοινωνικών στρωμάτων, ιδίως των μεσαίων. Φόβου για την κατάρρευση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, για τη μείωση του πραγματικού εισοδήματος, για τη συνολική αποδιάρθρωση του μοντέλου ανάπτυξης αλλά και των κρατικών μηχανισμών.
Η παρατεταμένη διασπορά ενίοτε αλληλοδιαψευδόμενων φημών και σεναρίων, η επίμονη προβολή από την πλευρά της ίδιας της νέας κυβέρνησης του «χάους» που παρέλαβε, οι απαξιωτικές εκτιμήσεις αξιωματούχων της ΕΕ, του ΔΝΤ ή ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων τροφοδοτούν σύνδρομα φόβου και ανασφάλειας. Ταυτόχρονα, τα κυβερνητικά μέτρα μοιάζουν να καθυστερούν, τα κερδοσκοπικά παιχνίδια της αγοράς έχουν αποσυντονίσει τη θεσμική λειτουργία της οικονομίας, ενώ τα ΜΜΕ διαχειρίζονται την κατάσταση κατά τρόπο που αντί να εξισορροπεί και να «προσγειώνει» με νηφάλιες αναλύσεις, συχνά επιτείνει τη συνωμοσιολογία και την καταστροφολογία.

Την ίδια στιγμή δεν έχει παύσει να διαχέεται ο φόβος της πανδημίας της νέας γρίπης, παρότι αποδείχθηκε ότι οι προβλέψεις ήταν υπερβολικές, με αποτέλεσμα ο πανικός που προκλήθηκε να αποφέρει μεν υψηλότατα κέρδη σε συγκεκριμένες εταιρείες, όμως να λειτουργεί προσθετικά στα φοβικά αντανακλαστικά του πληθυσμού. Πρωτίστως, η διαχείριση της πανδημίας προκάλεσε ισχυρά πλήγματα στην αξιοπιστία των φορέων, διεθνών και εθνικών, που είχαν εμπλοκή στο ζήτημα του εμβολιασμού. Πέρα από τα προηγούμενα, η ψυχολογία της κρίσης συνδιαμορφώθηκε από την έξαρση των φαινομένων τρομοκρατικής βίας, που εκδηλώνονται πλέον σε εβδομαδιαία βάση, συνθέτοντας ένα σκηνικό αλληλένδετων φοβικών συμπεριφορών και αντιδράσεων. Οι συνέπειες της ψυχολογίας της κρίσης είναι εξαιρετικά σοβαρές. Ο φόβος για τη ζωή, την υγεία και την ασφάλεια των πολιτών συνδυάζεται με την αγωνία για τη διατήρηση της απασχόλησης, της ασφάλισης και ενός αξιοπρεπούς εισοδήματος, προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις. Πρώτα απ’ όλα προκαλεί την κατάρρευση της ζήτησης, καθώς οι καταναλωτές βλέπουν το εισόδημά τους να συρρικνώνεται ή να είναι επισφαλές. Περαιτέρω, την καθίζηση της επιχειρηματικότητας αλλά και τη διόγκωση της αναξιοπιστίας των θεσμών. Μέσα σε αυτό το κλίμα απαισιοδοξίας, ανασφάλειας και αποστέρησης της ελπίδας κυοφορείται η σταδιακή κατάρρευση του κοινωνικού ιστού.
Παράλληλα, ο φόβος αποτελεί το κατάλληλο υπόβαθρο για την περιστολή των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και τη χειραγώγηση της κοινωνίας. Η ψυχολογία της κρίσης υποθάλπει, σε τελική ανάλυση, τη δημαγωγία των αντισυστημικών κομμάτων της ακροδεξιάς. Ισως όσοι φρονούν ότι αυτός ο «ψυχολογικός πόλεμος» εναντίον της κοινωνίας προσφέρει μεγαλύτερη ευχέρεια χειρισμών ή απόσειση ευθυνών να αγνοούν ότι ενδέχεται να καταλήξει σε απρόβλεπτες αναταράξεις. Τη στιγμή που ο φόβος μετατρέπεται σε απόγνωση και οργή, η ψυχολογία της κρίσης παύει να λειτουργεί ως μηχανισμός χειραγώγησης.
Ξενοφώντας Κοντιάδης, καθηγητής Δημοσίου Δικαίου, πρόεδρος Κέντρου Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου(www.kontiadis.gr)

Ο Αλαβάνος και το στοιχειωμένο τσίρκο του Κύρκου

Να ομολογήσω ότι δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη συμπάθεια για τον Αλέκο Αλαβάνο. Διαβάζοντας όμως σήμερα σε ανάρτηση της Πεντανόστιμης τα δέκα σημεία της συνέντευξης τύπου που έδωσε, ένιωσα ότι μπορούσα να τα προσυπογράψω σημείο προς σημείο!
Λίγο αργότερα η επιθετική και χλευαστική στάση των εφημερίδων του Συγκροτήματος Ψυχάρη (πρώην Λαμπράκη) με έπεισε ότι ο Αλαβάνος έχει 100% δίκιο!!
Να σημειώσω ακόμη πως Τον Αλέκο Αλαβάνο παρουσίασε στη συνέντευξη Τύπου ο Δήμος Τσακνιάς, ανένταχτος από τη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και συγχωριανός μου (τα Καστέλλια πανταχού παρόντα), ενώ η Αυγή Θεοδόση από την Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΝ συντόνιζε τη συζήτηση.

Τη συνέντευξη παρακολούθησαν μεταξύ άλλων οι Γιάννης Μπανιάς, Περικλής Κοροβέσης, Ρούντι Ρινάλντι, Αντώνης Νταβανέλος, Γιάννης Θεωνάς, Νίκος Γαλάνης, Γιώργος Σαπουνάς, Ελένη Πορτάλιου και Ελένη Σωτηρίου.

Διαβάστε να κρίνετε μόνοι σας:

Δημοψήφισμα για το Σύμφωνο Σταθερότητας
Για ένα Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης
Η Αριστερά καλείται από την Ιστορία

Πρώτο: Τον χειμώνα του 1898, με κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη, οι Μεγάλες Δυνάμεις επιβάλλουν στην ελληνική Βουλή την ψήφιση νόμου για Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο.
Τον χειμώνα του 1951, με κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ Peurifoy ανακοινώνει την εισοδηματική και αγροτική πολιτική και τη ματαίωση κάθε επένδυσης σε υδροηλεκτρικά έργα και λιπάσματα.
Τον χειμώνα του 2010, με κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, Επίτροποι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στελέχη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, κοινοτικοί υπαλληλίσκοι που καθοδηγούν έλληνες υπουργούς, κοράκια από ομίλους διεθνών πειρατικών κεφαλαίων αποφασίζουν για τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, τον ελληνικό προϋπολογισμό, Νομοσχέδια, όπως για τις οφειλές των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, γελοιοποιώντας την Ελληνική Βουλή.
Διευθυντικά κοινοτικά στελέχη με απολαβές 20.000 ευρώ κόβουν τις συντάξεις των 500 ευρώ. Διατάσσουν μειώσεις στην Παιδεία και την Υγεία και σιωπούν για τις δαπάνες για τις στρατιωτικές αποστολές στο Αφγανιστάν και το Κόσοβο.
Η κυβέρνηση σκύβει το κεφάλι στις Βρυξέλλες. Και ορθώνει το ανάστημα στις νέες και τους νέους των Stage και στους αγρότες των μπλόκων.
Δεν πρόκειται για προσαρμογή της χώρας μας σε αποφάσεις διεθνών οργανισμών, σε μια εποχή που όντως μια σειρά μεγάλα θέματα ρυθμίζονται πια σε διασυνοριακό πλαίσιο.
Πρόκειται για τελεσίγραφα, εκβιασμούς, υπαγορεύσεις και τελικά διακυβέρνηση της χώρας μας από ακραίους κύκλους ενός επιθετικού και εκδικητικού καπιταλισμού.
Ζούμε ιστορικές στιγμές. Στιγμές που μπορούν να αφήσουν μόνιμο στίγμα στη χώρα.
Αυτό που γίνεται σήμερα στην Ελλάδα θα ήταν ντροπή και αίσχος για τον λαό κάθε χώρας.

Η συνέχεια εδώ

...Κι ένα μάλλον μακρύ υστερόγραφο
Μπορείτε επίσης να συγκρίνετε τις θέσεις του με το Στοιχειωμένο Τσίρκο του Κύρκου ("Αρχίσαν όλα να γυρνούν σα στοιχειωμένο τσίρκο/ ανοίγω μια καταπακτή και πέφτω πλάι στον Κύρκο", που έλεγε κι ο Σαββόπουλος πριν γίνει μέρος του συστήματος)
Λεωνίδας Κύρκος... Ο μοιραίος άνθρωπος για την αριστερά. Κάθε φορά που πηγαινε να ορθοπηδήσει, να αρθρώσει λόγο, να γεννήσει κάτι καινούργιο, εμφανιζόταν από κάπου ο Κύρκος με το γλυκό προσωπείο και τη φυσαρμόνικα να το διαλύσει!
Με την πιο σταλινική λογική που μπορείτε σήμερα να φανταστείτε είχε διαγράψει τη νεολαία του κόμματος του, επειδή έκανε το... έγκλημα να διαφωνήσει μαζί του!
Ήταν ο αρχιτέκτονας της περίφημης "συγκυβέρνησης" με τον Μητσοτάκη, καταφέρνοντας να στείλει την αριστερά στη γωνία...
Οι παρεμβάσεις του είναι πάντα φαρμακερές όταν βλέπει να μην προμοδοτείται η συνεργασία με το αγαπημένο του ΠΑΣΟΚ...
Ως επίλογο της ολέθριας δράσης του από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, επέλεξε ο ίδιος το δείπνο της ντροπής, για το οποίο δεν έχω να προσθέσω τίποτα σε όσα έγραψε η Ελένη Πορτάλιου...
Αν πάλι θέλετε μια γεύση από τους αγιογράφους του διαβάστε το Βήμα
Ο Λ. Κύρκος στηρίζει τον Γ. Παπανδρέου -Τάχθηκε υπέρ της κατάργησης του ασύλου, επετέθη κατά του ΚΚΕ και αγνόησε την ηγεσία του ΣΥΝ

Μοναδικοί μεζέδες!

Γευστικός γάμος Ελλάδας και Λιβάνου σε μια ακόμη εξαιρετική έκδοση από τα Βιβλία Τερζόπουλος
Η συγγραφέας του Ρένα Σαλαμάν γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Ζει στο Λονδίνο. Έχει γράψει πολλά βιβλία μαγειρικής που έχουν σχέση με την ελληνική, την τούρκικη και τη μεσογειακή κουζίνα. Αρθρογραφεί σε περιοδικά και εφημερίδες.

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Savoir Vivre για παιδιά!

Με τη βοήθεια Θεοδοσίας Καραγιάννη σχολικής ψυχολόγου και εκπαιδεύτριας των Σχολών Γονέων

Σκηνή πρώτη: Η οικογένεια τρώει μαζεμένη γύρω –γύρω από το τραπέζι, κάτι που σπανίως συμβαίνει, καθώς κανενός τα ωράρια δεν συμπίπτουν με του άλλου, ούτε καν τα Σαββατοκύριακα. Ο μεγάλος γιος, του οποίου το παράδειγμα ακολουθεί πάντοτε και ο μικρός έχει απλώσει τους αγκώνες του, έχει πιάσει με το πιρούνι ένα μεγάλο μπιφτέκι και το δαγκώνει. Αμέσως ο μικρός παίρνει την ίδια στάση και οι γονείς κοιτάζονται απελπισμένοι:
«Πόσες φορές σου έχουμε πει ότι δεν ακουμπάμε τους αγκώνες στο τραπέζι, δεν δαγκώνουμε έτσι το μπιφτέκι, αλλά το κόβουμε σε μικρά κομμάτια και…»
«Μπρχβξν». Κάτι τέτοιο ακατανόητο ακούγεται από την πλευρά του μικρού που έχει βάλει πατάτες και μπιφτέκια στο στόμα του και παράλληλα θέλει να παρέμβει και στη συζήτηση.
«…και δεν μιλάμε με γεμάτο το στόμα, ούτε βάζουμε τέτοιες τεράστιες μπουκιές. Μα επιτέλους!»
Η γαλήνη διαλύεται και οι γονείς αλληλοκατηγορούνται: Ποιος από τους δυο έπρεπε να μάθει στα παιδία «τρόπους» και δεν το έκανε;

Σκηνές δεύτερη και τρίτη: Ο μπαμπάς έχει συναντήσει κάποιους γνωστούς του με παιδιά. Το ένα είναι κορίτσι στην ηλικία του μεγάλου γιου. «Έλα να σε συστήσω» λέει γεμάτος χαρά. Προχωράνε μαζί –έτσι νομίζει ο μπαμπάς- προς την οικογένεια και όταν φτάνουν λέει στους γνωστούς του:
«Από εδώ ο γιος μου, είναι….»
Καταλαβαίνει ότι τον κοιτάζουν περίεργα, λες και τρελάθηκε. Κοιτάζει δίπλα του, πουθενά ο μεγάλος. Λες και τον κατάπιε η γη. Ο μπαμπάς προσπαθεί να δικαιολογήσει το «παιδί που ντρέπεται»
Η Τρίτη σκηνή, μια επόμενη μέρα είναι παραλλαγή της δεύτερης. Ο μπαμπάς καταφέρνει να συστήσει το γιο, αλλά εκείνος με ένα μισό «γειά» μέσα από τα δόντια, αφού υποτίθεται πως εκπλήρωσε την κοινωνική υποχρέωση, γυρνάει την πλάτη και φεύγει…

Και ο μπαμπάς, όπως και η μαμά σε αντίστοιχες περιπτώσεις, μένουν με τις απορίες: Έχουν τελικά σημασία οι «καλοί τρόποι»; Πώς θα μάθουμε το παιδί μας να φέρεται με σωστό και ευγενικό τρόπο στις κοινωνικές συναναστροφές, στις σχέσεις τους με άλλα παιδιά και μεγάλους; Από ποια ηλικία θα πρέπει να του μάθουμε να «σέβεται» και να έχει σωστή κοινωνική συμπεριφορά σε όποιον χώρο κι αν βρεθεί;
Πιο κάτω θα προσπαθήσουμε να βρούμε απαντήσεις, που μπορεί να βοηθήσουν και να γλιτώσουν, μαμά και μπαμπάς, από άλλες δυσάρεστες καταστάσεις στο μέλλον.

Επιθυμίες γονέων παιδεύουσι τέκνα

Μία από τις μεγαλύτερες ανησυχίες των γονιών είναι να αποκτήσει το παιδί τους «σωστή» συμπεριφορά. Το «ευγενικό» παιδί αντιμετωπίζεται ως η «βιτρίνα» της οικογένειας. Γι’ αυτό και οι γονείς είναι πολύ ανήσυχοι όταν πρωτοπηγαίνουν σε παιδικά πάρτυ, γιορτές και οικογενειακές συναναστροφές, καθώς εκεί γίνεται ένας έμμεσος ανταγωνισμός μεταξύ τους για το «ποιος έχει το πιο ευγενικό παιδί».

Αρχικά, λοιπόν, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο «ευγενικός» τρόπος κατακτιέται σιγά- σιγά. Το παιδί μας δεν είναι στρατιωτάκι. Αντίθετα, μάλιστα, η έννοια του «παιδιού» είναι ταυτόσημη με εκείνη του «παιχνιδιού» και του «αυθορμητισμού», γιατί όχι και της «αταξίας». Βέβαια, πολλοί γονείς, πριν πάνε σε επίσκεψη ή σε κάποιο πάρτυ, προειδοποιούν το παιδί λέγοντας «πρόσεξε εκεί που θα πάμε! Να κάθεσαι φρόνιμα, να μιλάς όμορφα, να είσαι ευγενικός, να προσέχεις πως τρως κτλ.». Τέτοιου τύπου υπενθυμίσεις (και όχι απειλές) είναι θεμιτές. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι το παιδί θα «συμμορφωθεί». Επομένως, όσο κι αν προσπαθούν οι γονείς να μάθουν στο παιδί τους «καλούς τρόπους», θα περάσουν σχεδόν σίγουρα από ένα στάδιο όπου τα λόγια, τα μαλώματα και οι απειλές δε θα έχουν αποτέλεσμα. Γι’ αυτό, θα πρέπει να έχουν όρια στις προσδοκίες τους. Όσο μικρότερο είναι το παιδί τόσο πιο δύσκολο του είναι να έχει «καλούς τρόπους».

Από ποια ηλικία θα πρέπει να του μάθουμε να «σέβεται» και να έχει σωστή κοινωνική συμπεριφορά σε όποιον χώρο κι αν βρεθεί;

Η σωστή ηλικία για να ξεκινήσουμε να μαθαίνουμε στο παιδί οποιαδήποτε συμπεριφορά είναι η … βρεφική! Ο σεβασμός και η σωστή κοινωνική συμπεριφορά μαθαίνεται από πολύ νωρίς. Η διαφορά είναι ότι, ενώ μαθαίνεται από νωρίς, εφαρμόζεται από το παιδί πολύ αργότερα, όταν είναι σε θέση να κατανοήσει καλύτερα τους κοινωνικούς κανόνες.
Το βρέφος παρατηρεί τους γονείς του και κρατά «σημειώσεις» από όσα βλέπει και ακούει. Επομένως, το παράδειγμα των γονέων είναι το κυριότερο εργαλείο που έχουν οι ίδιοι στα χέρια τους για να περάσουν στο παιδί την αξία του σεβασμού. Ο τρόπος που μιλούν μεταξύ τους οι γονείς, ο τρόπος που κινούνται, αγκαλιάζονται και κοιτάζονται μπορούν να διδάξουν ακόμα και σε ένα δίχρονο παιδί πώς πρέπει να συμπεριφέρεται.

Πέρα από το παράδειγμα του τρόπου που επικοινωνούν οι γονείς μεταξύ τους ή με τους άλλους, υπάρχει και το παράδειγμα του σεβασμού των οικογενειακών κανόνων (που επίσης διδάσκεται από τη βρεφική- νηπιακή ηλικία). Οι λεπτομέρειες της οικογενειακής ζωής είναι αυτές που θα διδάξουν στο παιδί την αξία του σεβασμού. Για παράδειγμα, ας αναρωτηθούν οι γονείς: χτυπούν την πόρτα της τουαλέτας πριν μπουν μέσα;/ περιμένουν να μαζευτούν όλοι στο τραπέζι για να ξεκινήσουν να τρώνε;/ ζητούν συγνώμη αν τους ξεφύγει κάποια «άσχημη» λέξη;/ υποδέχονται με όμορφο τρόπο τους επισκέπτες στο σπίτι τους;/ λειτουργούν ως θετικό πρότυπο όταν κάνουν οι ίδιοι επισκέψεις; κτλ.
Το παιδί, λοιπόν, μαθαίνει τη σωστή συμπεριφορά όταν οι γονείς λειτουργούν – από πολύ νωρίς- ως θετικό πρότυπο κοινωνικής συμπεριφοράς. Η ηλικία που επιβάλλεται να μάθει τους βασικούς κανόνες είναι εκείνη όπου το παιδί έχει επαφή με τον «έξω κόσμο», δηλαδή η νηπιακή ηλικία. Από εκεί και πέρα, οι κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς γίνονται όλο και πιο κατανοητοί στο παιδί όσο εκείνο ωριμάζει.

Τι γίνεται, όμως, αν το παιδί ξεχνά τους «καλούς τρόπους»;

Ακόμα κι αν το παιδί γνωρίζει ποιοι είναι οι καλοί τρόποι μπορεί να μην τους ακολουθεί. Οι πιθανές αιτίες είναι:
•Οι γονείς δεν είναι ιδιαίτερα κοινωνικοποιημένοι: Αυτό σημαίνει ότι σπάνια βγαίνουν έξω από το σπίτι και σπάνια υποδέχονται κάποιον στο δικό τους σπίτι. Έτσι, το παιδί δεν έχει αναπαραστάσεις κοινωνικής συμπεριφοράς και συμπεριφέρεται αδέξια όταν βρεθεί με πολύ κόσμο.
•Ο ρυθμός ωρίμανσης του παιδιού είναι πιο αργός: Τα παιδιά δεν ωριμάζουν με τον ίδιο ρυθμό. Έτσι, άλλα παιδιά μπορούν να συγκρατούν τις ενορμήσεις τους και να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τους «καλούς τρόπους» (ακόμα κι αν θέλουν το αντίθετο), ενώ άλλα παιδιά δεν έχουν το ίδιο επίπεδο ωριμότητας και λειτουργούν περισσότερο αυθόρμητα.
•Ο χαρακτήρας του παιδιού: άλλα παιδιά είναι πιο επιρρεπή στη «συμμόρφωση» με τους κανόνες και άλλα το αντίθετο. Μάλιστα, τα πρωτότοκα τείνουν να συμπεριφέρονται όπως επιθυμούν οι γονείς και οι άλλοι ενήλικες (άρα με «καλούς τρόπους»), ενώ τα υστερότοκα εκφράζουν πιο έντονα τις δικές τους επιθυμίες και μπορεί να ξεχνούν τους «καλούς τρόπους».
•Επιρροή από το πλαίσιο/ κατάσταση: έχει παρατηρηθεί ότι το ίδιο παιδί μπορεί να συμπεριφέρεται όμορφα σε ένα πλαίσιο , ενώ σε ένα άλλο να είναι ένας μικρός τύραννος. Αυτό ίσως οφείλεται στο πλαίσιο. Έτσι, υπάρχουν οικοδεσπότες που μπορεί να είναι πολύ ανεκτικοί στις «ζημιές» των παιδιών και άλλοι που είναι υπερβολικά αυστηροί. Αυτό δημιουργεί ένα ανάλογο κλίμα που το εισπράττει το παιδί και πράττει αναλόγως! Επίσης, ένα πλαίσιο πρωτόγνωρο (π.χ. λούνα παρκ) ή ταραγμένο (π.χ. μικρής χωρητικότητας παιδότοπος/ σπίτι σε συνδυασμό με πολλά άτομα) δημιουργεί ένταση στο παιδί που μπορεί να κλαίει , να φωνάζει και να γίνεται ιδιότροπο χωρίς το ίδιο να μπορεί να δώσει εξήγηση.
•Υπερβολή γονιού- Επαναστατικότητα παιδιού: όταν ο γονιός είναι υπερβολικά αυστηρός με το παιδί και αγχώνεται για το αν ο παιδί του ανταποκρίνεται επαρκώς -για να έχει εκείνος μια καλή «βιτρίνα»-, τότε το παιδί μπορεί να επαναστατεί. Ένας τρόπος για να το δείξει είναι να συμπεριφέρεται αντίθετα με αυτό που ο γονιός του, τόσο επίμονα, αναζητά.
•Η δύναμη της ομάδας: η ομάδα των συνομηλίκων ασκεί τεράστια επιρροή στη συμπεριφορά του παιδιού. Αν, λοιπόν, η ομάδα / ο αρχηγός επιλέγει να ξεχάσει τους «καλούς τρόπους», τότε όλοι ακολουθούν για να ανήκουν σε αυτή την ομάδα. Για παράδειγμα, σε ένα πάρτυ, μπορεί να αποφασίσει η ομάδα να πειράξουν κάποιο συγκεκριμένο παιδί. Τότε, οι «καλοί τρόποι» θυσιάζονται στο βωμό της ανάγκης του παιδιού να ανήκει στην ομάδα των συνομηλίκων.
•Διεκδίκηση προσοχής: κάθε παιδί διεκδικεί την αποκλειστική προσοχή του γονιού. Αρχικά, προσπαθεί να το πετύχει με το να είναι «καλό παιδί». Αν νιώσει ότι αυτό δεν αρκεί, τότε μπορεί να γίνει «κακό παιδί». Για παράδειγμα, μπορεί να διακόπτει συνέχεια το γονιό του την ώρα που μιλά με κάποιον στο τηλέφωνο ή από κοντά.
•Εκδικητικότητα παιδιού: αν η σχέση γονιού-παιδιού είναι ήδη κακή, τότε το παιδί μπορεί να «ξεχνά» συχνά τους «καλούς τρόπους» για να εκδικηθεί το γονιό του. Έτσι, έχει συγκεκριμένο κίνητρο (να εκνευρίσει το γονιό) και γι’ αυτό, ακόμα κι αν το μαλώσει ένας ενήλικας, μπορεί να αποδειχθεί αναποτελεσματικό. Το ίδιο παιδί μπορεί να αντιδρά τελείως διαφορετικά αν δεν είναι μπροστά οι γονείς του.
•Επίδειξη αδυναμίας: ένα παιδί που είναι πολύ απογοητευμένο από τον εαυτό του μπορεί , επίσης, να ξεχνά τους καλούς τρόπους. Προσπαθεί να πείσει το γονιό του ότι δεν αξίζει να ασχοληθεί μαζί του και να το πείσει να «συμμορφωθεί», γιατί είναι «κακό παιδί». Το παιδί αυτό πιστεύει , πράγματι, ότι είναι «κακό» και προσπαθεί να πείσει και τους άλλους γι’ αυτό.

Τρεις βασικές δεξιότητες

Πώς θα μάθουμε το παιδί μας να φέρεται με σωστό και ευγενικό τρόπο στις κοινωνικές συναναστροφές, στις σχέσεις τους με άλλα παιδιά και μεγάλους;
Εφαρμόζοντας τρεις βασικές δεξιότητες μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι ότι θα δούμε αποτελέσματα «καλής συμπεριφοράς»:

1) Επικοινωνία
-Τα πάντα είναι επικοινωνία: το βλέμμα, οι κινήσεις, τα λόγια. Φροντίστε να τα λειτουργείτε έτσι, ώστε να είστε ένα θετικό πρότυπο κοινωνικής συμπεριφοράς.
-Ενημερώστε το παιδί για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται στις συναναστροφές λέγοντάς του πώς νιώθουν οι άλλοι ανάλογα με τη δική του συμπεριφορά. Για παράδειγμα, είναι καλύτερο να λέτε «Οι άλλοι χαίρονται όταν τους χαιρετάς» αντί να υπενθυμίζετε συνεχώς κανόνες του τύπου «Πρέπει να χαιρετάς».
-Ρωτήστε το μετά από κάποια έξοδο: «τι σου άρεσε εκεί που πήγαμε; Ήταν ευγενικοί; Τι λες;»
-Δώστε του παραδείγματα σεβασμού λειτουργώντας ως παρατηρητές. Αν, π.χ., κάθεστε σε κάποιο εστιατόριο μπορείτε να πείτε: «Για κοίτα πόσο φασαρία κάνει αυτός που μιλά δυνατά / βρίζει κτλ. Αυτός δε σέβεται τους άλλους».
-Ανακαλύψτε την αιτία που το παιδί μπορεί να «ξεχνά» τους καλούς τρόπους και βοηθήστε το να βρει μια άλλη –πιο υγιή- διέξοδο.

2) Όρια
Η «δουλειά» του παιδιού είναι να επιθυμεί και η «δουλειά» του γονιού είναι να του μάθει να συγκρατεί τις επιθυμίες του. Επομένως, αν –για παράδειγμα- το παιδί αρχίζει να σας διακόπτει την ώρα που μιλάτε με κάποιο φιλικό πρόσωπο, βάλτε του όρια (ακόμα κι αν μπορείτε να του δώσετε σημασία/ ακόμη κι αν το φιλικό πρόσωπο σάς λέει ότι δεν έχει πρόβλημα να σας διακόπτει το παιδί σας).
Σε τέτοιες περιπτώσεις το να τιμωρείτε, να απειλείτε, να ειρωνευτείτε, να ουρλιάζετε ή να κάνετε το χατίρι του παιδιού είναι σχετικά εύκολο. Το να βάζετε όρια, όμως, δεν είναι καθόλου εύκολο. Πρέπει να έχετε σταθερό τόνο φωνής και αποφασιστικό ύφος. Αυτό που χρειάζεται να ακούσει το παιδί είναι ότι καταλαβαίνετε την ανάγκη του, αλλά πιστεύετε ότι αυτή μπορεί να περιμένει. Έπειτα, απλά, αδιαφορήστε. Και αργότερα, που θα είστε διαθέσιμοι, δώστε στο παιδί τη σημασία που του αξίζει.

3) Ενθάρρυνση
Πολλοί γονείς δίνουν σημασία στην παράβαση ενός κανόνα και καταφεύγουν σε διάφορες μεθόδους πειθαρχίας, όταν το παιδί ξεχνά τους καλούς τρόπους. Όταν , όμως, το παιδί συμπεριφέρεται σύμφωνα με τον κανόνα ξεχνούν να το επιβραβεύσουν, γιατί το θεωρούν δεδομένο. Και, όμως, το να μιλά ένα παιδί ευγενικά στο τηλέφωνο, να τρώει όμορφα όταν είστε έξω ή σε φιλικό σπίτι, να μιλά ευγενικά και να απαντά ή να θέτει ερωτήσεις σε άλλους δεν είναι πάντα εύκολο. Η επιβράβευση, λοιπόν, μιας τέτοιας συμπεριφοράς αυξάνει την πιθανότητα επανάληψής της.

…Έτσι, μετά από όλα αυτά, ας κάνουμε ένα Rewind. Πίσω στο οικογενειακό τραπέζι οι αγκώνες κατεβαίνουν, το μπιφτέκι βρίσκεται πίσω στο πιάτο, οι μπουκιές μικραίνουν, η συζήτηση γίνεται με ήρεμο τρόπο.
Στην παραλία, εντάξει τα παιδιά σας μπορεί να μη γίνουν ποτέ φίλοι με τα παιδιά των γνωστών σας, αλλά τουλάχιστον ένα «τι κάνεις;» θα το πουν. Θα απαντήσουν και σε κάποιες ερωτήσεις, έστω και μονολεκτικά.
Κανείς δεν θα καταλάβει ότι εσείς έχετε διαβάσει αυτό το άρθρο!

Ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ!


Αυτή την Κυριακή -31 Ιανουαρίου- αξίζει να ανηφορίσετε ως το Χαλάνδρι. Στις 7 το απόγευμα, στο Κέντρο Νεότητας, Δαναϊδων και Αντιγόνης, θα έχετε ευκαιρία αν δείτε όχι μόνο το ντοκιμαντέρ Η ζωή στους βράχους, αλλά και να συνομιλήσετε με τη σκηνοθέτιδά του Αλίντα Δημητρίου.
Την εκδήλωση διοργανώνει η δημοτική κίνηση Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου

Η ζωή στους βράχους
Παραγωγή: Αλίντα Δημητρίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Αφροδίτη Νικολαϊδου
Φωτογραφία: Αλέξης Γρίβας - Αφροδίτη Νικολαϊδου
Μοντάζ: Ηλέκτρα Βενάκη
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Αλίντα Δημητρίου
Έτος παραγωγής 2009
Digital Beta. Έγχρωμη. Διάρκεια 98 min.

Στην ταινία, τριαντατρείς Γυναίκες καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τις διώξεις που υπέστησαν αυτές και οι οικογένειες τους, μετά την υπογραφή της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου 1945, επειδή έλαβαν μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
Άλλες από αυτές τις Γυναίκες για να διασωθούν πήγαν στο Δημοκρατικό Στρατό, ενώ άλλες συνελήφθηκαν και είτε φυλακίστηκαν είτε τις έστειλαν εξορία.
Πρόθεση της ταινίας είναι να αποκαλύψει το ρόλο μιας κοινωνικής ομάδας «χωρίς φωνή» ο οποίος αγνοείται από την επίσημη γραπτή ιστορία
Στην ταινία, ομάδα «χωρίς φωνή» είναι οι Γυναίκες.

Kαι σχετικό άρθρο από την «Εποχή»:
Στο περυσινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, η Αλίντα Δημητρίου με το ντοκιμαντέρ «Πουλιά στους βάλτους», έβαζε το δάχτυλο επί των τύπων των ήλων. Και όχι μόνον της επίσημης ιστορίας και της επίσημης ιστορίας της αριστεράς από την οποία η γυναίκα σχεδόν απουσιάζει.
Με δάκρυα στα μάτια οι θεατές παρακολουθήσαμε μια ταινία η οποία μας έφερε πρόσωπο με πρόσωπο με εκείνες τις γυναίκες οι οποίες στρατεύτηκαν στις αντιστασιακές οργανώσεις. Έτσι ένα κομμάτι της Εθνικής Αντίσταση, οι γυναίκες, απέκτησαν φωνή μέσα από τις μαρτυρίες των αγωνιστριών οι οποίες μίλησαν μπροστά στο φακό της Αλίντας Δημητρίου.

Όμως η ιστορία δεν τελείωσε με την Αντίσταση, συνεχίστηκε και μετά. Μετά από τη Συμφωνία της Βάρκιζας, όταν ο ΕΛΑΣ παρέδωσε τα όπλα και ήρθαν τα μαύρα χρόνια της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας. Και επειδή, όσο κι αν προσπαθούν να «ωραιποιήσουν» την Ιστορία χρησιμοποιώντας διάφορες σοφιστείες περί εθνικής συμφιλίωσης την οποία οφείλει η μία πλευρά να σεβαστεί, εκείνη των οιονεί «ηττημένων», η παρέμβαση της σκηνοθέτιδας είναι καταλυτική. Η Αλίντα Δημητρίου με την ταινία «Η ζωή στους βράχους» δεν κάνει απλά κινηματογράφο, αλλά κάτι πολύ πιο σημαντικό. Προσφέρει στην ιστορική μνήμη, αντιμετωπίζει την κατευθυνόμενη λήθη και δίνει το λόγο στους ανθρώπους που βασανίστηκαν επειδή δεν έσκυψαν το κεφάλι, επειδή είχαν αξιοπρέπεια, επειδή είχαν ιδανικά και πίστευαν σε έναν όμορφο κόσμο. Και είναι υπέροχο να βλέπεις αυτές τις γυναίκες που τόσα τράβηξαν επειδή δε συμβιβάστηκαν, να μιλούν με πάθος, να χαμογελούν αισιόδοξα και να θυμούνται τα όσα τράβηξαν χωρίς μίσος αλλά με τρυφερότητα. Γιατί και η γενναιότητα δεν είναι παρά μια πράξη τρυφερότητας.

Στην ταινία «Η ζωή στους βράχους», τριάντα τρεις γυναίκες καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τις διώξεις που υπέστησαν αυτές και οι οικογένειες τους μετά την υπογραφή της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου 1945. Από αυτές τις γυναίκες, άλλες πήγαν στο Δημοκρατικό Στρατό για να σωθούν, ενώ άλλες συνελήφθηκαν και είτε φυλακίστηκαν είτε τις έστειλαν εξορία. Πρόθεση της ταινίας είναι να αποκαλύψει το ρόλο μιας κοινωνικής ομάδας «χωρίς φωνή», ο οποίος αγνοείται από την επίσημη γραπτή ιστορία. Ο νεότερος κλάδος της «προφορικής ιστορίας» ερευνά τις ζωντανές μαρτυρίες των μη επωνύμων, μαζί και τις βιωματικές εμπειρίες τους, για να φωτίσει πληρέστερα το παρελθόν και τις δυναμικές της ιστορίας που δε μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν. Στην ταινία αυτή, η ομάδα «χωρίς φωνή» είναι οι Γυναίκες. Γυναίκες που δε διστάζουν να που εάν ξαναγινόταν νέες πάλι τον ίδιο δρόμο θα ακολουθούσαν.

Ιστορική μνήμη, συγκίνηση, πρόσωπα φωτεινά. Το μόνο που έχει να κάνει ο θεατής είναι να χαμηλώσει τα μάτια μπροστά σε αυτές τις απλές ηρωίδες και να ψελλίσει ένα μεγάλο «ευχαριστώ».
Η ΕΠΟΧΗ 8 Μαρτίου 2009

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Αγάπη είναι... Μια σπαρακτική ιστορία σε έξι πράξεις...

Ευχαριστώ Θεοδοσία...

Η σύντροφός του έχει τραυματιστεί και η κατάσταση της είναι πολύ άσχημη


Της φέρνει φαγητό και την φροντίζει στοργικά


Της φέρνει κι άλλο φαγητό, όμως σοκάρεται από το θάνατό της και προσπαθεί να την συνεφέρει


Συνειδητοποιεί ότι είναι νεκρή και κλαίει γοερά


Στέκεται πλάι της κι εξακολουθεί να κλαίει


Αποδέχεται πια ότι δεν θα ξαναγυρίσει κοντά του

Αυτές οι φωτογραφίες των δύο πουλιών τραβήχτηκαν στην Ουκρανία. Ο φωτογράφος τις πούλησε με συμβολικό αντίτιμο σε πασίγνωστη γαλλική εφημερίδα. Και όλα τα φύλλα της συγκεκριμένης εφημερίδας ξεπουλήθηκαν την ημέρα της δημοσίευσης αυτών των εικόνων.

Ένα ποίημα για τη Δευτέρα

Κρύο, ψιλόβροχο σε μια άθλια γκρίζα πόλη με κυρίαρχο το βουητό της κυκλοφορίας. Κι όλα αυτά συμβαίνουν Δευτέρα, όπου κοπαδιαστά βαδίζουμε προς εργασίες που κατά πάσα πιθανότητα έχουν χάσει κάθε νόημα... Τι κι αν τα έγραφε ο Μαρξ στα "Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα", τι κι αν μας τα έδειξε καταπρόσωπο ο Ίταλο καλβίνο στις "Αόρατες Πόλεις" του; Εμείς ψηφίζουμε τα ίδια άθλια κόμματα, έντρομοι σα μικρά φοβισμένα παιδάκια μπροστά στην κάθε αλλαγή...
Τα είπε και ο Φρόιντ: Αναζητούμε τον μπαμπά- ηγέτη που θα μας σφίξει στοργικά στην αγκαλιά του, μέχρι να μας πνίξει.
Τα έγραψε και ο Αλτουσέρ, που ανάλυσε την ισοπεδωτική λειτουργία των Ιδεολογικων Μηχανισμών του Κράτους...
Εμείς αποβλακωμένοι, με άδειο βλέμα, έχουμε πεισθεί πως προσωπικά φταίμε για την οικονομική κρίση: Πρέπει να πληρώσουμε το λογαριασμό!
...Αυτά σκέφτομαι και ξαφνικά έρχεται ένα ποιήμα -σα χαμόγελο- από τη Στυλιάνα Γκαλινίκη. Μια συγγραφέα που κατάφερε μέσα από ένα σύντομο μυθιστόρημα, το "Όλα πάνε ρολόι (ή σχεδόν)", να ανοίξει το ρολόι και να μας δείξει τι κρύβεται μέσα στα αδυσώπητα γρανάζια του...
Μοιράζομαι το όμορφο ποίημα μαζί σας:

Αντί χορού
Πετάω καμιά φορά
Ανάμεσα στους σκυθρωπούς
Κουνώντας συνέχεια το σινιάλο
Με λογιάζουν σαν
Ενόχληση του ματιού
Σταγόνα βροχής ευσυγκίνητου σύννεφου
Τσίμπημα κουνουπιού ξαφνικά στο καταχείμωνο
Ε, και;
Θα βγάλω γλώσσα κι ας φοβάμαι
Αναιδής απέναντι στον θάνατο της κάθε μέρας
Που αυγατίζει σαν στοίβα υπηρεσιακών εγγράφων
Ενώ η άνοιξη μέσα μου σπαρταράει
Σαν σπόρος που σκάει μέσα σ’ ένα καμένο δάσος
Αχ! Ποτέ δεν αποχαιρέτησα όσα θα έπρεπε
Δεν μεγάλωσα αρκετά για να μην ελπίζω άλλο
Ονειρεύομαι ανάμεσα σε χαλάσματα
Με έναν επίμονο θυμό για τις ενδεχόμενες αρνήσεις
Ότι όλα μπορεί να συμβούν
Όπως τα επιθυμήσαμε.


Φωτογραφία της Στεφανίας Βελδεμίρη

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Why Americans Should Care About the Debt Crisis in Greece

Με αυτό τον τίτλο, δημοσιεύτηκε σήμερα στο Yahoo θέμα για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Το κείμενο έχει ως εξής:

"Is Greece about to go bust? The Greek government says they don't need a rescue package but they are exploring all options to claw out of a mounting debt crisis to cover their near-term budget shortfall.

Investors are still skeptical. Yields on Greece's benchmark 10-year bond are trading near record premiums to comparable German debt after briefly touching a record high on Wednesday. The cost of insuring that debt through credit default swaps is also near unprecedented levels.

European Union officials say they are not worried about Greece defaulting and have refused to discuss talks of a bailout.
Jim Bianco, president of Bianco Research in Chicago, isn't so sure about either outcome. If Greece does default, "this could lead to a cascading effect" among other financially vulnerable nations, he warns. And, if Greece were to get bailed out that would be bad news for the rest of the Eurozone. Not only would the Euro decline, it would create a moral hazard.

Why should Americans care?
It's simple.
"If developed countries stop paying...then we've got a whole new world" resulting in higher borrowing costs around the globe, Bianco says, drawing a distinction between Greece and emerging markets like Argentina and Russia that have defaulted in recent years. A default by Greece, or other debt-laden Eurozone nations, speaks to an even larger concern, he says: "The fear in the marketplace is there could be a limit to the amount of money that governments can borrow and we might be close to that limit everywhere."
That would surely be ominous for the United States where debt is the country's biggest export.


Εμένα πάντως με καλύπτει πλήρως η εύστοχη τοποθέτηση του Κώστα Βεργόπουλου σε άρθρο του στην Ελευθεροτυπία

Οι ιέρακες των ελλειμμάτων
Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

Ο πληθωρικός σε διεθνείς συναντήσεις υπουργός Οικονομικών της χώρας μας δεν χάνει ευκαιρία να δηλώνει προς αλλοδαπούς, με αξιοσημείωτη προθυμία, ότι «παρέλαβε το μήνυμα»: δύο είναι τα κύρια σημερινά προβλήματα της οικονομίας μας, το δημόσιο έλλειμμα και το χρέος, και δεσμεύεται η κυβέρνησή του να τα καταπολεμήσει κατ' απόλυτη προτεραιότητα.
Εάν αυτή η συνταγή ληφθεί σοβαρά υπόψη, τότε θα πρέπει να υπενθυμίσουμε τις συνέπειες για τις χώρες που την ακολούθησαν. Στη Λετονία, οι δαπάνες του δημόσιου προϋπολογισμού και οι μισθοί περικόπηκαν κατά 11%, οι φόροι αυξήθηκαν, δεκάδες δημόσια σχολεία και νοσοκομεία έκλεισαν, με συνέπεια την υποχώρηση του εθνικού εισοδήματος κατά 17,5%. Στην Ισλανδία, ακολουθώντας την αυτή αγωγή, οι μισθοί και οι δημόσιες δαπάνες περικόπηκαν κατά 15%, το εθνικό εισόδημα κατά 7,5%. Οχι μόνον η απασχόληση και το εισόδημα κάμφθηκαν, αλλά και η παραγωγικότητα όπως και η όλη οικονομία κατέρρευσαν. Πραγματοποιήθηκαν μαχητικές διαδηλώσεις μαθητών, φοιτητών, καθηγητών, των οποίων οι μισθοί περικόπηκαν «προνομιακά» κατά 60%, κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι «επούλησε την ψυχή της στον Διάβολο».

Σήμερα ακόμη, πολλοί φαντασιώνονται ότι η μικρή Ισλανδία, απόγονος των ένδοξων Βίκινγκς, αιτιάται εαυτόν για την αδιαφορία της να συμμετάσχει στην Ευρωπαϊκή Ενωση και ότι σπεύδει να προσέλθει σε αυτήν το συντομότερο, προκειμένου να εξασφαλιστεί από μελλοντικές χρηματοπιστωτικές κρίσεις. Ομως, παραμένει αμφίβολο ότι υπάρχει παρόμοια κατανοητικότητα από την άλλη πλευρά, δεδομένου ότι σειρά Ευρωπαίων οικονομικών ιθυνόντων αποκλείουν κατ' επανάληψη ότι η Ευρώπη θα βοηθήσει τα οικονομικά αδύναμα κράτη-μέλη της. Πρόσφατη δημοσκόπηση στη χώρα του Βορρά έδειξε ότι 54% των κατοίκων της απορρίπτουν αυτή την επιλογή. Σε αμφότερες τις χώρες επικρατεί η ιδέα ότι η ανεξαρτησία της οικονομικής πολιτικής είναι προτιμότερη από τον «μονόδρομο» που επιβάλλει ο εκάστοτε μεγάλος αδελφός.

Το παράδοξο είναι ότι, όταν το τραπεζικό σύστημα απειλήθηκε, δέχθηκε ευχαρίστως να διασωθεί με δημόσιο χρήμα. Ομως, η χρηματοπιστωτική διάσωση έχει μοιραία διογκώσει το έλλειμμα του δημόσιου τομέα. Υπάρχει κάτι ατιμωτικό και οικονομικά αυτοκαταστροφικό στη σημερινή αξίωση των διασωθέντων να επιβάλουν πρόσθετη πολιτική λιτότητος σε αυτούς που τους διέσωσαν με τις οικονομίες των φορολογουμένων. Η προθυμία του Ελληνα υπουργού Οικονομικών ίσως βρίσκεται σε διαφορετικό μήκος κύματος από τις δηλώσεις του Ελληνα πρωθυπουργού: «Δεν θα πληρώσουν οι μισθωτοί το κόστος της κρίσης, δεν θα περικόψουμε τους μισθούς των εργαζομένων, δεν είμαστε στην κυβέρνηση για να κατεδαφίσουμε το κοινωνικό κράτος».

Σύμφωνα με τον Αμερικανό οικονομολόγο Μαρκ Βάισμπροτ από την Ουάσιγκτον, τα προγράμματα οικονομικής σταθεροποίησης μέσω λιτότητος, που επέβαλε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σε 41 χώρες κατά τα τελευταία έτη, όχι μόνο δεν σταθεροποίησαν ούτε μία από αυτές, αλλά τις αποσταθεροποίησαν και τις αποδυνάμωσαν όλες ακόμη περισσότερο. Κατά συνέπεια, εάν οι λέξεις διατηρούν ακόμη το περιεχόμενό τους, το κυριότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας, όπως βέβαια και όλες οι άλλες, δεν είναι τόσο το δημόσιο έλλειμμα, ούτε το χρέος, που, ως γνωστόν, υπολείπεται αισθητά από τα αντίστοιχα μεγέθη μεγάλου αριθμού άλλων χωρών της Ευρώπης, αλλά κυρίως η ανάκαμψη των ρυθμών της οικονομίας και η αυξητική δυναμική των εισοδημάτων, που επί του παρόντος καταγράφουν αρνητικές επιδόσεις.

Ο πειρασμός είναι μεγάλος για να μην αναφερθώ στον Αμερικανό νομπελίστα Πολ Κρούγκμαν1, ο οποίος δηλώνει προκλητικά και επιγραμματικά: Στους ιέρακες, που επισείουν τα δημόσια ελλείμματα και το δημόσιο χρέος και τρομοκρατούν με αυτά τον λαό, απαντώ πολύ απλά: πρόκειται για μεγάλης εκτάσεως χειραγώγηση και παραποίηση των στοιχείων, αλλά και τελικά τα ελλείμματα δεν παίζουν καθοριστικό ρόλο. Καθοριστικό ρόλο παίζει η κατάσταση της οικονομίας, δηλαδή η ικανότητά της να αυξάνει τα εισοδήματα. Εννοείται εδώ ότι η αυξητική δυναμική των εισοδημάτων συνιστά προϋπόθεση για τη ρεαλιστικότερη και ευκολότερη εκ των υστέρων κάλυψη των ελλειμμάτων και αποπληρωμή του χρέους. Ο ίδιος πηγαίνει ακόμη πιο μακριά. Το δημόσιο έλλειμμα συνεπάγεται ιδιωτικό πλεόνασμα στην αμερικανική οικονομία. Οι ιδιωτικές δαπάνες υπερέβαιναν τα ιδιωτικά εισοδήματα κατά 3,6% του αμερικανικού ΑΕΠ το 2006, ενώ η υπέρβαση των δαπανών ανήλθε σε 5,6% στις αρχές του 2009. Η αύξηση της ιδιωτικής δαπάνης οφείλεται σε αντίστοιχη διόγκωση του δημόσιου ελλείμματος. Η αύξηση των δημόσιων ελλειμμάτων επέτρεψε στην Αμερική τη χρηματοδότηση της ιδιωτικής δαπάνης, με ποικίλους τρόπους. Είτε με την αυτόματη αύξηση των επιδομάτων ανεργίας είτε με την αποφορολόγηση των εισοδημάτων είτε ακόμη με την αύξηση των δημόσιων δαπανών σε πρόσθετα μισθολόγια. Συγκρατήθηκε έτσι η σημερινή κρίση στα όρια της «Μεγάλης Υφεσης» (Recession) και δεν έφθασε σε εκείνα της «Μεγάλης Κατάθλιψης» (Depression), που είχε λάβει το 1930, όταν οι δημόσιες δαπάνες είχαν παραμείνει σε ασύγκριτα πιο χαμηλά επίπεδα. Με δυο λόγια, συμπεραίνει ο Αμερικανός νομπελίστας, τα ελλείμματα έσωσαν σήμερα τον κόσμο, από μια κρίση απειλητικότερη εκείνης του 1930. Οχι βέβαια ότι τα ελλείμματα και τα χρέη δεν αποτελούν πρόβλημα, όμως επιβάλλεται ιεράρχηση των προβλημάτων: προηγείται όλων η αποκατάσταση του αυξητικού ρυθμού της οικονομίας, ώστε και τα λοιπά προβλήματα ν' αντιμετωπισθούν στη συνέχεια υπό ευνοϊκότερους όρους.

Η κυβερνητική διγλωσσία συνιστά αυτοκαταστροφική επιλογή: δεν μπορεί άλλη γλώσσα να παρουσιάζεται προς τα έξω και άλλη προς τα μέσα. Οι πάντες πληροφορούνται τα πάντα, η μια επιλογή υπονομεύει την αξιοπιστία της άλλης. Η αξιοκρατία, η διαφάνεια, η καταπολέμηση της διαφθοράς είναι σημαντικοί στόχοι, όμως παραμένει ασύλληπτος και αδιατύπωτος ο κυριότερος: η ανάκαμψη της οικονομίας, και αυτό προϋποθέτει συνοχή οικονομικής πολιτικής, της οποίας επί του παρόντος δεν διακρίνονται ούτε καν ψήγματα.

1. Βλ. Paul Krugman, Deficit Hawks Trying Το Scare People With Big Out-Of-Context Numbers, The Huffington Post, 9 Ιανουαρίου 2010. - Deficits Saved The World, The New York Times, 15 Ιουλίου 2009.

kvergo@gmail.com

Η δίκη για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου: Ανταπόκριση από την Άμφισσα

Η σημερινή εκδίκαση, οι στιγμές έντασης και η νέα αναβολή για την επόμενη Παρασκευή.
Αναρτήθηκε από iteanet
Κλίμα έντασης δημιουργήθηκε στην αίθουσα του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Άμφισσας όπου ξεκίνησε το πρωί η δίκη των δύο ειδικών φρουρών που κατηγορούνται για τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το Δεκέμβριο του 2008, όταν ο ο συνήγορος υπεράσπισης των δύο κατηγορουμένων αμφισβήτησε την ποιότητα του χαρακτήρα του θύματος, αφήνοντας αιχμές για συμμετοχή του σε σοβαρά επεισόδια σε αγώνα πόλο λίγο πριν χάσει τη ζωή του στα Εξάρχεια.

Ο Αλέξης Κούγιας ζήτησε να διερευνήσει το δικαστήριο για το εάν ο 15χρονος είχε εμπλακεί, λίγες ώρες πριν το θάνατό του, ... μαζί με φίλους του σε σοβαρά επεισόδια που κατά την διάρκεια αγώνα πόλο στο κολυμβητήριο Χαλανδρίου.
Επίσης ο κ.Κούγιας είπε στο δικαστήριο ότι εάν 14χρονα και 15χρονα παιδιά "που δεν είναι σαν τα δικά μας και τα δικά σας και αποπειράθηκαν να διαπράξουν ανθρωποκτονία, τότε θα πρέπει να δούμε τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά".
Έντονη ήταν η αντίδραση της μητέρας του 15χρονου Τζίνα Τσαλικιάν, η οποία παρίστατο στη δίκη, όπως επίσης και της μητέρας του βασικού μάρτυρα και φίλου του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο οποίος βρισκόταν στο δικαστήριο και στα χέρια του είχε αφήσει την τελευταία του πνοή ο 15χρονος.

Έξαλλη η μητέρα του βασικού μάρτυρα φώναξε "ντροπή" στον Αλέξη Κούγια, ρωτώντας τον: "πού ξέρεις εσύ τι είναι τα δικά μας τα παιδιά;".
Την ίδια ώρα η πολιτική αγωγή διαμαρτυρήθηκε για προσπάθεια αποπροσανατολισμού της δίκης και αναρωτήθηκε σαρκαστικά για το εάν πρόκειται να δικασθεί το θύμα.
Ερωτηθείς από τη δικαστή για τις κατηγορίες που του προσάπτονται ο Επαμεινώνδας Κορκονέας, ο οποίος αντιμετωπίζει την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο, απάντησε:
"Δεν αποδέχομαι τον θάνατο κανενός ανθρώπου. Ισα ίσα, στην κοινωνία έξω θα έμπαινα ασπίδα μπροστά στον οποιονδήποτε, είτε για συνάδελφό μου, είτε για τα παιδιά αυτά. Στη δύσκολη εκείνη στιγμή βγήκε αυτό το αποτέλεσμα. Δεν το αποδέχομαι. Θέλω να δώσω κουράγιο και στη μητέρα του και σε μένα. Είναι δύσκολη διαδικασία, θα ακουστούν πολλά εδώ και για εκείνον και για μένα. Εντάξει. Είναι επώδυνη η διαδικασία, θα την περάσουμε"
Ο Βασίλης Σαραλιώτης που κατηγορείται για συνέργεια, απάντησε στην πρόεδρο επί της κατηγορίας ότι δεν την αποδέχεται. "Είμαι σίγουρα αθώος και θα αποδειχθεί".
Η πολιτική αγωγή σχολίασε ότι ο κατηγορούμενος δεν έχει ζητήσει μέχρι σήμερα συγνώμη και ανταπαντώντας ο συνήγορος υπεράσπισης τόνισε ότι ο πελάτης του προέβη σε έκφραση μεταμέλειας από την πρώτη στιγμή.
Για την ερχόμενη Παρασκευή 29 του μηνός, διακόπηκε από το μικτό ορκωτό δικαστήριο Άμφισσας η δίκη των δύο ειδικών φρουρών που κατηγορούνται για τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Στο δικαστήριο ολοκληρώθηκε το απόγευμα η κατάθεση της μητέρας του 15χρονου μαθητή Βέρτζιν Τσαλικιάν, η οποία ήταν και η πρώτη μάρτυρας για την υπόθεση. Η πρόεδρος του δικαστηρίου ζήτησε να βρίσκονται εδώ την Παρασκευή για να καταθέσουν ο ιατροδικαστής Χρήστος Λευκίδης, ο οποίος διενήργησε τη νεκροτομή στον άτυχο Αλέξανδρο, καθώς και ο φίλος του θύματος και αυτόπτης μάρτυρας του περιστατικού που είναι ανήλικος. Αποχωρώντας από το δικαστικό μέγαρο της Αμφισσας η μητέρα του 15χρονου Αλέξανδρου δήλωσε στους δημοσιογράφους: "Θέλω να ελπίζω ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη και δεν θα βρεθεί καμία άλλη μάνα στη θέση που βρίσκομαι εγώ τώρα".

Παρακολουθείτε καθημερινά τις εξελίξεις από το Iteanet

Απορία δική μου: Ποιός θα μας σώσει από αυτό τον Κούγια; Έχει το ακαταλόγιστο;

Σεξ στο γραφείο ή στο δάσος;

Για να γελάσουμε λίγο και να πάρουμε ίσως ιδέες για το Σαββατοκύριακο, ιδού τι μου ήρθε σήμερα στο mail από συνάδελφο (γυναίκα!)


Επιφυλάσσομαι να σας παρουσιάσω και τα αποτελέσματα έρευνας για την απιστία!

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Στων Τεμπών την Ολόμαυρη Ράχη

Το έλαβα σήμερα από φίλο και το αναδημοσιεύω ως έχει. Δεν έχω να προσθέσω ούτε τελεία!

Στων Τεμπών την ολόμαυρη ράχη
Είμαι απολύτως βέβαιος ότι η πολιτισμένη, η ευγενής άμιλλα στη διακριτικότητα μετάδοσης της είδησης από τα τηλεοπτικά κανάλια, έγινε χάριν εθνικής σύμπνοιας εν μέσω οικονομικής κρίσης, σε αυτό συμφωνεί και ο τρισκατάρατος «Ιός» που γράφει:
«Λίγες οι επί τόπου συνδέσεις όταν στα αγροτικά μπλόκα ξεροστάλιαζαν για μέρες οι ρεπόρτερ και ο Πάνος Σόμπολος. Πάρθηκαν γρήγορες αποφάσεις για τις παρακαμπτηρίους χωρίς να μείνουν οι φορτηγατζήδες με τα «ευπαθή» οι οποίοι ερχόντουσαν άλλοτε στα χέρια με τους αγρότες. Με τα “περάστε” και τα “προσέχετε” εξυπηρετούν τώρα τους οδηγούς οι 400 ευγενικοί τροχονόμοι. Κανένα πάνελ εξεγερμένων δημοσιογράφων για την ολική κατάρρευση του εθνικού δικτύου ακριβώς στον αδύναμο κρίκο του. Ούτε στα διεθνή ΜΜΕ πρώτη είδηση η Ελλάδα με τα κλειστά Τέμπη. Ο κόσμος ταλαιπωρείται ατέλειωτες ώρες στην Εθνική στα σιωπηλά! Για κάμποσους μήνες, και βλέπουμε. Όμως για είκοσι μόνο μέρες τα αγροτικά μπλόκα δημιουργούσαν το απόλυτο μονοθεματικό δελτίο και παράλληλα “την κατάλυση της έννομης τάξης”….»

…και αφού, είναι γνωστό ακόμη και από πρωτοετείς φοιτητές, ότι η (συγκεκριμένη) περιοχή των Τεμπών «ανήκει στην πρώτη κατηγορία κινδύνου για κατολισθήσεις και καταπτώσεις βράχων. Είναι χαρακτηριστικό ότι η περιοχή έχει μελετηθεί πλήρως από το 1978, όταν και πάλι σημειώθηκε μεγάλη κατολίσθηση και όλοι γνώριζαν τι μέτρα προστασίας έπρεπε να ληφθούν.» («Π»)
…πως είναι δυνατόν «η κοινοπραξία, η οποία απαρτίζεται από την ελίτ των εργολάβων της χώρας αλλά και από μεγάλες ευρωπαϊκές κατασκευαστικές εταιρείες, να υποτίμησε την επικινδυνότητα της περιοχής και να μην προχώρησε στη λήψη μέτρων για την ασφάλεια οδηγών και εργαζομένων.» («Π»)


Οι εργολάβοι που όλοι μαζί αποτελούν τους μετόχους της «Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου Ανώνυμος Εταιρεία Παραχώρησης» είναι:
- HOCHTIEF PPP SOLUTIONS GmbH, που συμμετέχει με ποσοστό 35%, εταιρεία γνωστή στο πανελλήνιο από την κατασκευή του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών.
- ΑΚΤΩΡ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ Α.Ε., που συμμετέχει με ποσοστό 20%, εταιρεία συμφε ρόντων Μπόμπολα.
- J&P ΑΒΑΞ Α.Ε., που συμμετέχει με ποσοστό 16,25%, συμφερόντων Ιωάννου – Παρασκευαΐδη.
- VINCI CONCESSIONS S.A., γαλλική εταιρεία που συμμετέχει με ποσοστό 13,75%.
- ΑΕΓΕΚ, που συμμετέχει με ποσοστό 10%, συμφερόντων Γιάννη Μαρούλη
- ΑΘΗΝΑ ATE, που συμμετέχει με ποσο στό 5% συμφερόντων J&P ΑΒΑΞ Α.Ε.

οι απορίες πολλές, π.χ.

Ποιος θα πληρώσει «…τις μελέτες και τα έργα που πρέπει να γίνουν προκειμένου να δοθεί και πάλι στην κυκλοφορία η εθνική οδός με ασφάλεια για τη ζωή των πολιτών; Ποιος θα πληρώσει την πολύμηνη ταλαιπωρία των πολιτών και τα διαφυγόντα κέρδη των επιχειρήσεων; Ποιος θα πληρώσει το «καπέλο» που θα μπει στις τιμές των προϊόντων λόγω της αύξησης του κόστους των μεταφορικών; Ποιος θα πληρώσει το οικονομικό κόστος στις χιλιάδες επιχειρήσεις της Κεντρικής και Βόρειας Ελλάδας που πλήττονται τις ημέρες των γιορτών; Ποιος θα πληρώσει το κόστος από την απίστευτη υποβάθμιση εκατοντάδων πόλεων και χωριών που ξαφνικά έχουν μετατραπεί σε «σύγχρονους αυτοκινητόδρομους»;…» («Π»)

υπόψη ότι:
Και οι έξι αυτοί μέτοχοι έχουν αναλάβει τη λειτουργία, συντήρηση και εκμετάλλευση του έργου για 30 χρόνια και εισπράττουν το αντίτιμο των διοδίων, ενώ ο αυτοκινητόδρομος είναι ακόμα υπό κατασκευή.(!)
Μερικοί από τους παραπάνω έξι, ελέγχουν πανίσχυρα, μεγάλα ΜΜΕ.
Η σιωπή είναι κυριολεκτικά χρυσός, ιδιαιτέρως δε τώρα, με την οικονομική κρίση, δεν πρέπει να… διαταραχτεί ο κοινωνικός ιστός.
Σιωπή.
http://roides.wordpress.com/

Από τον ΣΥΡΙΖΑ ΛΕΥΚΙΜΜΗΣ ήρθε το ακόλουθο σχόλιο, που παρουσιάζει πιστεύω επίσης ενδιαφέρον:
"Επειδή για το ρόλο των ΜΜΕ και τη διασύνδεση τους με τους εργολάβους, οι αναφορές από το ΠΟΝΤΙΚΙ και τον ΙΟ είναι πολύ εύστοχες, θέλω να κάνω κάποιες επισημάνσεις όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι της ιστορίας :
1. Κανείς δεν αναφέρεται στις ευθύνες της ''ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟΣ Α.Ε.'', δηλαδή του κρατικού οργανισμού που έχει στην ευθύνη του, την υλοποίηση του έργου στα Τέμπη αλλά και γενικότερα των κρατικών υπηρεσιών που εμπλέκονται στο σχεδιασμό και την κατασκευή του έργου.
2. Στο γεγονός ότι τα προβλήματα των βραχωδών σχηματισμών στα Τέμπη ήταν γνωστά από το 1978,

Και τα ερωτήματα :
Γιατί η ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟΣ Α.Ε., πριν ξεκινήσει το έργο δεν φρόντισε να λάβει όλα τα απαιτούμενα μέτρα σφάλειας, όπως είχε την υποχρέωση από τη Νομοθεσία, αφού ήξερε τις συνθήκες του εδάφους από το 1978;
Γιατί η ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟΣ Α.Ε. δεν υποχρέωσε τον/τους εργολάβο/βους, όπως είχε την δυνατότητα από τη νομοθεσία, να εκτελέσει πρώτα από οτιδήποτε άλλο, τα αναγκαία έργα για την ασφάλεια των διερχομένων οχημάτων και του έργου;
Με όλα αυτά δεν θέλω να πω, σε καμία περίπτωση, ότι οι ευθύνες ανήκουν μόνο στην ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟΣ Α.Ε. και στις κρατικές υπηρεσίες. Οι ευθύνες ανήκουν και στα δύο μέρη (κράτος - εργολάβους) και πρωτίστως στο σάπιο σύστημα παραγωγής δημοσίων έργων που υφίσταται στην Ελλάδα..."

Υπογράψτε εδώ για την καταδίκη του εμπρησμού της Συναγωγής των Χανίων


ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΧΑΝΙΩΝ
Τον Ιανουάριο του 2010 δύο φορές (μία στις 5 Ιανουαρίου και μία στις 16) η Συναγωγή των Χανίων έγινε στόχος εμπρηστών. Καθώς τα αποτελέσματα της πρώτης φοράς δεν ήταν θεαματικά, επανήλθαν κατορθώνοντας να κάψουν συνολικά 2.500 παλιά και σπάνια βιβλία, μέρος του αρχείου και πολύτιμα αντικείμενα. Την πρώτη φορά είχαν ήδη καεί η ξύλινη οροφή, το πάτωμα, η εσωτερική σκάλα. Τώρα όσα αντικείμενα διεσώθησαν μεταφέρθηκαν αλλού και η κατεστραμμένη Συναγωγή έκλεισε. Η Συναγωγή των Χανίων είναι το μοναδικό ίχνος εβραϊκής παρουσίας στην Κρήτη μετά από 2.400 χρόνια εβραϊκής ζωής σ’ αυτό το νησί. Το 1999 ολοκληρώθηκε η αναστήλωσή της και άρχισε να λειτουργεί ως επισκέψιμο μνημείο πολιτισμού, κόσμημα αρχαιολογικό, αρχιτεκτονικό και συγχρόνως τόπος μνήμης για τους 265 Εβραίους των Χανίων που εκτοπίστηκαν από τους ναζί με πλοίο που βυθίστηκε. Η Συναγωγή αυτή, σε μια πόλη δίχως κοινότητα, μιλούσε για το παρελθόν και αποτελούσε έναν ανοιχτό χώρο συνεύρεσης επισκεπτών και ερευνητών με την πλούσια βιβλιοθήκη και το αρχείο της.
Εμείς, ιστορικοί, κοινωνικοί επιστήμονες και όσοι άλλοι συμμετέχουμε στην «Συνάντηση Κοινωνικής Ιστορίας για τη Δεκαετία του ’40», θεωρούμε εξαιρετικά επικίνδυνες αυτές τις ενέργειες, δείγματα ανόδου μιας επιθετικής ακροδεξιάς, ρατσιστικής, αντισημιτικής και ξενόφοβης. Oι επιθέσεις αυτές, που τον τελευταίο καιρό πολλαπλασιάζονται στην Ελλάδα, είναι πολύ ανησυχητικό σημάδι και απαιτούν εγρήγορση. Καταγγέλλουμε τις ναζιστικής έμπνευσης κινήσεις, που συμβαίνουν λίγες ημέρες πριν την Ημέρα Μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Δηλώνουμε επίσης τη συμπαράστασή μας στην ολιγομελή ομάδα εθελοντών που κρατούσε ανοιχτή τη Συναγωγή με προσωπικό μόχθο.

Ψηφίστε εδώ

Και για όσους βρίσκονται στη Κρήτη
Χανιά: Συνάντηση διαμαρτυρίας για τον εμπρησμό της Συναγωγής
Θα έχετε ακούσει φαντάζομαι για τον διπλό εμπρησμό της Συναγωγής στα Χανιά, όπως και για άλλα φαινόμενα ρατσιστικής βίας που εκδηλώνονται το τελευταίο διάστημα….
Επειδή δεν ακούγεται φωνή διαμαρτυρίας για τους εμπρησμούς, σκέφτηκε μία φίλη να μαζευτούμε στη Συναγωγή σε ένδειξη υποστήριξης, ώστε να δώσουμε ένα μήνυμα στους θρασείς που επιβάλουν με τη βία τις «απόψεις» τους.
Δεν μπορούμε να είμαστε αδρανείς, γιατί τους αφήνουμε ελεύθερο το πεδίο να δράσουν!
Είναι καθαρά συμβολική κίνηση, όποιος θέλει να αντιδράσει στη βία, μπορεί να παρευρεθεί αυτή την Παρασκευή στις 22/1/10 στις 18:00 στη Συναγωγή.

Ο διευθυντής της συναγωγής είναι ενήμερος.

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Δυτική Aφρική: εικόνες από ένα ταξίδι


Ο φίλος μου ο Γιώργος ο Λιερός είναι κτηνίατρος. Είναι όμως κυρίως ταξιδιώτης. Κάθε χρόνο κάνει με μια παρέα ένα μεγάλο ταξίδι σε διαφορετικές περιοχές του πλανήτη. Όταν γυρίζει μοιράζεται μαζί μας όσα γνώρισε- ποτέ ως τουρίστας! Πέρσι ζήσαμε μια σπουδαία βραδιά στο Στέκι της οδού Αβέρωφ στο Χαλάνδρι, όταν είδαμε εικόνες από το ταξίδι στη Λατινική Αμερική.

Πριν από λίγο καιρό γύρισε από τη Δυτική Αφρική (Νιγηρία, Μπουρκίνα Φάσο κ.α.) και το Σάββατο θα μας μιλήσει και θα παρουσιάσει το υλικό που έφερε. Όπως κάθε φορά θα υπάρχει τοπική μουσική, αλλά και γεύσεις από τη Νιγηρία. Η είσοδος είναι όπως πάντα ελεύθερη!




Όπως γράφει και σχετική ανακοίνωση, "θα προβληθούν video και φωτογραφίες με παράλληλο σχολιασμό της ιστορικής εξέλιξης και των σύγχρονων προβλημάτων της περιοχής.Η εκδήλωση θα ολοκληρωθεί με αφρικάνικη μουσική,φαγητό και την παραδοσιακή κοπή της πίτας της αντίΣΤαΣΗΣ με τους πολίτες του Χαλανδρίου για την νέα χρονιά".
Σάββατο 23/1/2010,ώρα 7,30μμ Αβέρωφ 7Α