Σε λίγο...πρώην!

Η αντίστροφη μέτρηση 2
(Από το Δρόμο του Σαββάτου*)

(Περίληψη προηγουμένου: Ένας συμβασιούχος μας περιγράφει τις τελευταίες μέρες του στη δουλειά. Οι αδιάφοροι μόνιμοι υπάλληλοι που έβλεπαν τους «συμβασιούχους να περνούν» ταράζονται από την είδηση κατάργησης του φορέα και την απόλυση τους που βλέπουν πλέον να πλησιάζει . Ο συμβασιούχος μας δεν χαίρεται παρ’ όλα αυτά…)
10 και σήμερα. Συνεχίζω από εκεί που σταμάτησα την προηγούμενη εβδομάδα μετά από απαίτηση χιλιάδων αναγνωστών. Ενώ ετοιμάζομαι να αποχαιρετήσω την εργασία μου και αναζητώ συνεργάτες για ληστεία τράπεζας** (!), παρακολουθώ τις πολιτικές εξελίξεις. Αναθαρρώ με το ξύπνημα του ΚΚΕ που ανακάλυψε με …καθυστέρηση το «δεν πληρώνω», όμως προσγειώνομαι απότομα με την απαξιωτική αποστροφή της Αλέκας Παπαρήγα σε πρόταση συνεργασίας: «Άμα δουν τον Τσίπρα στην ΕΕ η Μέρκελ και ο Σαρκοζί θα πέσουν τάβλα κάτω»
Πολιτικότατη η απάντηση της Γραμματέως και ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν σήμερα που δεχόμαστε μια απίστευτη επίθεση… Μελαγχολώ γράφοντας αυτές τις γραμμές ακριβώς τη μέρα της επετείου της ίδρυσης του ΕΑΜ. Άλλοι καιροί, άλλοι άνθρωποι;
…και πάω στη Λιάνα Κανέλλη τη βουλευτή του ΚΚΕ. Να πω πως με χαροποίησε η εμφάνιση της φρατζόλας και του γάλακτος στο σοβαροφανές μας κοινοβούλιο, όμως επειδή αυτές τις μέρες είμαι κακόκεφος, κακεντρεχής και δύσπιστος κατάλαβα πως η εν λόγω βουλευτής δεν πρέπει να έχει πάει ποτέ να ψωνίσει γάλα από σουπερμάρκετ… Διότι θα γνώριζε ότι καμιά τετραμελής οικογένεια δεν δίνει 2 ευρώ για ένα μπουκάλι γάλα. Κυρία Κανέλλη μου, τρέχουμε όλοι και αγοράζουμε φτηνά προϊόντα ετικέτας, ενώ κάνουμε και μια γυροβολιά αναζητώντας τη χαμηλότερη τιμή. Καταφέρνουμε να βρούμε λοιπόν το γάλα με λιγότερο από 1 ευρώ…
Θα μου πείτε ασχολούμαι με λεπτομέρειες και δευτερεύοντα. Όμως αυτό το μικρό παράδειγμα δείχνει πως και όσοι ηγούνται της Αριστεράς έχουν χάσει την επαφή τους με την πραγματικότητα … Γνωρίζουν το «λαό» θεωρητικά και γι’ αυτό τους είναι ακατανόητος. Έχει χτίσει κι ο Περισσός τα δικά του τείχη…
10 και σήμερα. Οι κοκορομαχίες της Αριστεράς αφήνουν παγερά αδιάφορους τους ανθρώπους που όχι μόνον χάνουν τη δουλειά τους, αλλά και θα κληθούν να πληρώσουν το ένα χαράτσι πίσω από το άλλο μέσα στα επόμενα χρόνια.
Εν τω μεταξύ διάφοροι μόνιμοι «συνάδελφοι» που ρητόρευαν όλο αυτό τον καιρό για την αναγκαιότητα των μέτρων, ξαφνικά ανακάλυψαν πως η Κυβέρνηση είναι ανάλγητη. Προσπαθούν να ξεσηκωθούν, αλλά έχουν …ξεχάσει πως γίνεται.
Καθώς η 21 Οκτωβρίου και η λήξη της σύμβασής μου πλησιάζει, σκέφτομαι να απευθυνθώ στους 32 «τολμήστε» διανοούμενους. Αυτοί δεν έλεγαν «…δεν έχουμε δικαίωμα να υποθηκεύσουμε το μέλλον και τα όνειρα των νέων και των επερχόμενων γενεών»;
Φαντάζομαι πως ως πνευματικοί άνθρωποι θα βρεθούν δίπλα σε όσους δοκιμάζονται και κυρίως στους γονείς. Φαντάζομαι πως θα βρεθούν δίπλα στους μαθητές που δεν έχουν δασκάλους και βιβλία, δίπλα στους εργαζομένους πολιτιστικών φορέων που στήριξαν πλουσιοπάροχα και το δικό τους έργο και τώρα θα βρεθούν στο δρόμο…
…και ύστερα, ξύπνησα!

*Η μόνη αλλαγή είναι η προσάρμογή στις μέρες...
**Αυτό γράφτηκε πριν συλληφθούν οι ληστές της τράπεζας στο Ελ. Βενιζέλος. Το ξανασκέφτομαι τώρα!!!

ΥΓ. Ακολουθεί ένα κείμενο που υπογράψαμε όλοι οι συνάδελφοι, που ελέω Διαμαντοπούλου και παρά το γεγονός ότι θα χαθούν εκατομμύρια ευρωπαϊκών κονδυλίων, θα σταματήσουμε να εργαζόμαστε και το πρόγραμμα Οδυσσέας στο οποίο εκπαιδεύτηκαν δωρεάν 17.400 μετανάστες, σταματά!
Προφανώς για να πέσει με άλλο όνομα, ως "ώριμο φρούτο" στα χέρια ιδιωτών. Ποιός θα σταματήσει τηνολέθρια πολιτική αυτής της αδίστακτης υπουργού της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ και της Τρόικας;


Η αντίστροφη μέτρηση 2
(Από το Δρόμο του Σαββάτου*)
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Προς τους συναδέρφους και συμπορευτές

Η αγάπη μας για αυτό που κάνουμε, το «μικρόβιο» που κολλήσαμε ασχολούμενοι με την εκπαίδευση ενηλίκων, οι μοναδικές μας εμπειρίες στο πρόγραμμα ΟΔΥΣΣΕΑΣ, αλλά και οι ανησυχίες μας για το προς διαμόρφωση μέλλον της Δια Βίου Μάθησης, μας κάνουν να ζητούμε μια απάντηση και ΚΥΡΙΩΣ να ακουστεί η φωνή μας.
Δεν έχουμε ακουστεί ποτέ, δεν έχουμε καλεστεί σε κανένα διάλογο, δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα κάθε αλλαγή χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε, χωρίς να μπορούμε να διεκδικήσουμε βασικά εργασιακά δικαιώματα.
Ζούμε τον πόνο και την προσπάθεια εκατοντάδων αλλοδαπών που συμμετέχουν στο πρόγραμμά μας, προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα με ελλιπέστατα παρεχόμενα εφόδια από το πρόγραμμα, δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας, βάζουμε από την τσέπη μας ενίοτε χρήματα για φωτοτυπίες ή συμπληρωματικό υλικό και για όλα αυτά αυτό δεν έχουμε εισπράξει ένα Ευχαριστώ. Αντιθέτως είμαστε ΑΟΡΑΤΟΙ.


ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

1.Συνάντηση με την Υπουργό Παιδείας
2.Παράταση του προγράμματος «Οδυσσέας» και ανανέωση όλων των συμβάσεων μέχρι την ανάληψη από τους Δήμους της εκπαίδευσης των Μεταναστών
3.Συμμετοχή στο διάλογο για τη διαμόρφωση και το σχεδιασμό της ΔΒΜ ειδικά σε ότι αφορά στην εκπαίδευση μεταναστών
4. Δημιουργία ΕΝΙΑΙΟΥ ΜΗΤΡΩΟΥ Εκπαιδευτών για τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας, της ιστορίας και του πολιτισμού σε αλλοδαπούς με ενισχυμένη μοριοδότηση της σχετικής διδακτικής εμπειρίας.
5. Από τη στιγμή που θα αναλάβουν οι δήμοι την εκπαίδευση ενηλίκων, να δοθούν ξεκάθαρες απαντήσεις σχετικά με τις προσλήψεις εκπαιδευτικών σε αυτούς. Άντληση από ενιαίο μητρώο και μόνο.
6.Αξιοποίηση των περιφερειακών στελεχών (υπεύθυνοι εκπαίδευσης) και των μελών της ομάδας έργου από τους Δήμους για την οργάνωση της εκπαίδευσης των μεταναστών
7.Άμεση πραγματοποίηση των εξετάσεων πιστοποίησης ελληνομάθειας από τους εκπαιδευτές, τους υπευθύνους και τα στελέχη του προγράμματος «Οδυσσέας»
8.Μοριοδότηση της προϋπηρεσίας εκπαιδευτών, υπευθύνων και μελών της ομάδας έργου και από άλλους φορείς του Υπουργείου.
9.Να μοριοδοτηθεί η επιμόρφωση και η συμμετοχή σε συνέδρια, σεμινάρια κλπ, σχετικά με την εκπαίδευση ενηλίκων. Να μοριοδοτηθεί το σχετικό συγγραφικό έργο. Να μοριοδοτηεί η γνώση και περισσότερων της μιας γλωσσών. Να μειωθεί η μοριοδότηση του ECDL.
10. Σε περίπτωση λύσης της συνεργασίας, να δίνεται η δυνατότητα επιδόματος ανεργίας.

Σε δύσκολους καιρούς η συνεργασία θα μας βοηθήσει να διεκδικήσουμε όσα μας αξίζουν. Είναι κρίμα τόση εμπειρία να μη μπορούμε να τη μοιραστούμε. Ζητάμε συνέχιση της επικοινωνίας ακόμα και για τη δημιουργία ενός συλλογικού νέου φορέα, ιδιωτικού, αλλά αυτή τη φορά ΔΙΚΟΥ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΟΥ ΣΟΥ, ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ.