Διακοπές!

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο!

Το Σάββατο στις 12 στο Θησείο (Τέχνης Βήματα -Ηρακλειδών 54), θα μαγειρέψουμε, θα παίξουμε θέατρο και θα φτιάξουμε παραμύθια με την Παραμυθοκουζίνα.

Την Κυριακή θα πρέπει να γίνω σαν εκείνο τον ήρωα ταινίας που είχε πολλαπλασιαστεί για να προλαβαίνει, αφού δυο πολύ ενδιαφέροντα πράγματα θα συμβούν την ίδια ώρα σε Χαλάνδρι και Αγία Παρασκευή.



Στο Χαλάνδρι θα γίνει η τρίτη διανομή του "Μαζί να τα Φάμε" (Μεσολογγίου & Επιδαύρου -κοντά στη Ριζάρειο). Έχω ήδη παραγγείλει εδώ και θα πάω να παραλάβω τα τρόφιμα. 
Όμως δεν θα συμβεί μόνο αυτό. Στο χώρο θα βρεθούν εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής (ΒΙΟΜΕ) προκειμένου να ενημερώσουν για την πρωτοποριακή -για τα ελληνικά δεδομένα- δράση τους, αφού οι ίδιοι οι εργάτες του εργοστασίου αναλαμβάνουν τη διαχείριση και λειτουργία του!


(Περισσότερα στην ιστοσελίδα του Σωματείου Εργατοϋπαλλήλων στη Βιομηχανική Μεταλλευτική)



Παράλληλα, στις 11 το πρωί, στην Αγία Παρασκευή, το Δίκτυο Ανταλλαγής και Αλληλεγγύης Κοντοπεύκου οργανώνει συζήτηση στην Κεντρική Βιβλιοθήκη (Αλέκου Κοντόπουλου 13 -κάθετος στην Αγίου Ιωάννου) για την αναταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών.



Λέω να ξεκινήσω από Χαλάνδρι και ..βλέπουμε!

Η φαντασία στην εξουσία!



Βλέποντας αυτή τη φωτογραφία, θυμήθηκα το παλιό σύνθημα από εκείνο το μακρινό Μάη του '68: "Η φαντασία στην εξουσία". Και μαζί το άλλο, που είναι το αγαπημένο μου μότο, η κινητήρια δύναμη για να υπάρχω: "Ας γίνουμε ρεαλιστές, ζητώντας το αδύνατο"...

Θα μου πείτε τώρα τι λέω και τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον μπάτμαν, τον σπάιντερμαν και τους άλλους υπερήρωες...

Η φωτογραφία που βλέπετε είναι από το Νοσοκομείο Παίδων του Πίτσμπουργκ και οι άνθρωποι με τις στολές είναι καθαριστές τζαμιών!
Τώρα σκεφτείτε τη χώρα μας και πως είναι τα νοσοκομεία Παίδων, όπου γιατροί και νοσοκόμες δίνουν κάθε μέρα τη δική τους μάχη, μέσα σε συνθήκες άθλιες. Με ελλείψεις πορσωπικού και υλικών...

...και τα παιδιά; Κανείς μάλλον δεν τα σκέφτεται στην Ελλάδα του 2013, όπου όλα αυτά μοιάζουν πολυτέλεια. Εδώ θα μου πείτε υπάρχουν σχολεία χωρίς θέρμανση, σπίτια όπου λείπει ακόμη και το φαγητό. Εσύ ψάχνεις σούπερ ήρωες; Και οι εργαζόμενοι τι είναι, καραγκιόζηδες να τους ντύσεις με τέτοια ρούχα; Τους ρώτησες αν έχουν όρεξη;

Και σκέφτομαι πως τόσα και τόσα πράγματα που καταπίνουμε καθημερινά είναι πολύ χειρότερα. Και  όλους αυτούς τους σοβαροφανείς ανίκανους που κυβερνούν χρόνια και χρόνια, με έλλειψη οποιασδήποτε φαντασίας (όπως και το κοινό που τους χειροκροτά) και που οδήγησαν τη χώρα. Χωρίς γέλιο, χωρίς χαμόγελο, με πρόσωπα σκυθρωπά. Με τη δύναμη της τυφλής βίας και της προπαγάνδας... Αλλά και αυτοί που υποτίθεται ότι θέλουν να τους ανατρέψουν δυστυχώς με την ίδια γλώσσα μιλάνε. Κι ας είναι πιο φιλική στο χρήστη...

Λέω λοιπόν πως η μόνη λύση είναι η φαντασία στην εξουσία. Καινούργιοι δρόμοι. Καινούργιες πολιτικές. Στο επίκεντρο ο άνθρωπος. Και η χαρά του...

Πετάω στα σύννεφα;

Μήπως όμως ήρθε πραγματικά η ώρα να γίνουμε ρεαλιστές ζητώντας το αδύνατο;

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Διαγωνισμός φωτογραφίας για μαθητές: Φωτογραφίζω το δικό μου χρόνο




Φωτογραφίζω το δικό μου χρόνο
Νέα έρευνα του Χρήστου Κάτσικα σε 514 καθηγητές λυκείων από την Καλλιθέα και τη Νέα Σμύρνη, μέχρι την Κέρκυρα και τη Δράμα, παρουσιάζει ανάγλυφα το σκοτεινό πρόσωπο που παίρνει η Παιδεία του Μνημονίου: 87% των μαθητών δεν καταβάλλουν καμία προσπάθεια. Το 76% έχει χαμηλότερες βαθμολογικές επιδόσεις. Το 95% έχει μειωμένες εκπαιδευτικές και επαγγελματικές προσδοκίες…
Άμεση η ανάγκη για δράση… Μέσα σε αυτό το τοπίο πρωτοβουλίες όπως αυτή του Δήμου Ελληνικού –Αργυρούπολης, που κινητοποιούν τους μαθητές, πιστεύω πως βρίσκονται στο σωστό δρόμο: Πολιτισμός εναντίον της βαρβαρότητας!  

Διαβάζω, λοιπόν:   

«Το Τμήμα Παιδείας του Δήμου Ελληνικού-Αργυρούπολης, η Πολιτιστική Επιτροπή και το Φωτογραφικό Εργαστήρι του Δήμου, διοργανώνουν Έκθεση Φωτογραφίας , καλώντας τους μαθητές των Λυκείων και των Γυμνασίων της πόλης, να καταθέσουν την έμπνευση και να ξεδιπλώσουν τη φαντασία τους στο φωτογραφικό φακό, με θέμα «Φωτογραφίζω το δικό μου Χρόνο».
Φωτογραφίζουμε χωρίς το στημένο και την γκριμάτσα. Φωτογραφίζουμε αληθινές στιγμές που βιώνουμε καθημερινά, μέσα και έξω απ’ το σπίτι (όχι στο σχολείο), μόνοι ή με τις παρέες.
Το Φωτογραφικό εργαστήρι μέσα στο πλαίσιο των δράσεών του προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει όλο και περισσότερους στην καλλιτεχνική δημιουργία μέσω της φωτογραφικής τέχνης.
Ο κάθε μαθητής που επιθυμεί να λάβει μέρος, θα πρέπει να υποβάλλει τη συμμετοχή του, αποκλειστικά σε ψηφιακή μορφή από 7 Ιανουαρίου έως 28 Φεβρουαρίου 2013.
Μπορεί να υποβάλλει μέχρι πέντε (5) φωτογραφίες, είτε ασπρόμαυρες είτε έγχρωμες. Από το σύνολο των φωτογραφιών θα επιλεγούν οι καλύτερες για την έκθεση που θα γίνει στο Πολιτιστικό Κέντρο Ελληνικού (Μητροπολιτικό-Κοινωνικό Ιατρείο – Πρώην Αμερικάνικη Βάση) 25-26-27-28 Απριλίου 2013
Δεκτές θα γίνουν ψηφιακές και αναλογικές φωτογραφίες οι οποίες θα μας αποσταλούν σε ψηφιακή μορφή. Οι φωτογραφίες πρέπει να είναι σε ψηφιακό αρχείο jpeg, 300dpi, χωρίς υδατογράφημα. Το μέγεθος αρχείου θα πρέπει να είναι 1Mb κατ’ελάχιστον και 10Mb το μέγιστο, ώστε να μπορεί να αποσταλεί μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Μορφή περιγραφής αρχείου:
(όνομα)_(επίθετο)_01(αύξων αριθμός
 antonis_papadopoulos_01
Πειραματικές φωτογραφίες οι οποίες αλλοιώθηκαν με λογισμικά προγράμματα σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές δε θα γίνονται αποδεκτές.


ΥΠΟΒΟΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ
Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή μόνο ηλεκτρονικά με e-mail: photoergastiriEA@gmail.com και την ένδειξη «ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ» αποστέλλοντας μαζί με τις φωτογραφίες το ονοματεπώνυμο τους, ένα τηλέφωνο επικοινωνίας, επίσης να αναφέρεται, το σχολείο, την τάξη και το τμήμα του μαθητή.
Για περισσότερες πληροφορίες οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθύνονται στο τηλέφωνο του τμήματος πολιτισμού τηλ 210 9959440 και στην κα Βασιλική Χόντου υπεύθυνη καθηγήτρια του τμήματος Φωτογραφίας του Δήμου τηλ 6979577664 e-mail Khontou@Yahoo.com  και στην ιστοσελίδα του Δήμου Ελληνικού-Αργυρούπολης.

OΡΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

1. Κάθε υποψηφιότητα (φωτογραφία) αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του δημιουργού της και εκείνος που φωτογραφίζει πρέπει να είναι ο πνευματικός δημιουργός του έργου που θα υποβάλλει.
2. Σε περίπτωση που φωτογραφίες απεικονίζουν πρόσωπα εν αγνοία τους ή χωρίς την έγκρισή τους, την ευθύνη φέρει αποκλειστικά ο φωτογράφος.
3. Με τη συμμετοχή τους, οι συμμετέχοντες δηλώνουν ότι συμφωνούν, χωρίς καμία αξίωση αμοιβής, πως κατά τη διάρκεια της έκθεσης ο διοργανωτής αποκτά το δικαίωμα να προβάλει τα έργα τους online ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο στο ευρύ κοινό.
4. Οι συμμετέχοντες παρέχουν στους διοργανωτές το δικαίωμα δημοσίευσης, χωρίς καμία αξίωση αμοιβής, χωρίς καμία αξίωση αμοιβής και με τη συμμετοχή τους στην έκθεση αποδέχονται ρητά τον όρο αυτό και παραχωρούν το σχετικό δικαίωμα χρήσεως των επιλεχθέντων έργων τους με την αποστολή τους ηλεκτρονικά. Ο Δήμος υποχρεούται να αναφέρει πάντα το όνομα του δημιουργού.
5. Οι διοργανωτές διατηρούν το δικαίωμα τροποποίησης των όρων και των προθεσμιών κατάθεσης των έργων καθώς και του χρόνου διεξαγωγής της έκθεσης αν αυτό κριθεί αναγκαίο, ενώ για οποιαδήποτε τροποποίηση θα υπάρξει έγκαιρη ενημέρωση.
6. Οι διοργανωτές έχουν στόχο να βραβεύσουν τις καλύτερες φωτογραφίες
7. Η συμμετοχή στο διαγωνισμό προϋποθέτει και συνεπάγεται την ανεπιφύλακτη αποδοχή όλων των όρων της παρούσας προκήρυξης.
Είμαστε στη διάθεσή σας για κάθε συμπληρωματική πληροφορία."

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Το σχολείο την περίοδο της κρίσης



 " Το σχολείο την περίοδο της κρίσης"
Η οικονομική κρίση ως επιβαρυντικός παράγοντας στη χρονίζουσα παθογένεια της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης


Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013, ώρα 19:00
Πολύκεντρο Δήμου Ηρακλείου Αττικής
Νεότητας 18α & Κουντουριώτου

Το 1ο Γυμνάσιο Ηρακλείου Αττικής διοργανώνει Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013 εκδήλωση - συζήτηση με θέμα:
                        «Το σχολείο την περίοδο της κρίσης»
Σκοπός της ημερίδας είναι να αναδείξει τα προβλήματα της δημόσιας υποχρεωτικής εκπαίδευσης, να ανιχνεύσει τα συμπτώματα της κρίσης στο σχολικό περιβάλλον και την εκπαιδευτική διαδικασία, να συμβάλει στη συντονισμένη δράση όλων των φορέων της  εκπαίδευσης με κοινό στόχο την υπεράσπιση και την αναβάθμιση του θεσμού του δημόσιου σχολείου.

Ομιλητές:

Σταύρος Σταυρίδης
Επίκουρος καθηγητής Ε.Μ.Π.

Παύλος Χαραμής
Εκπαιδευτικός  /  Ερευνητής, Μέλος του Δ.Σ. του ΚΕΜΕΤΕ της ΟΛΜΕ

Αλίκη Γρηγοριάδου
Παιδοψυχίατρος - Ψυχοθεραπεύτρια

Συντονισμός:
Ανθή Χαρώνη
Δρ. Φυσικής - 1ο  Γυμνάσιο Ηρακλείου Αττικής

Επικοινωνία:
1ο Γυμνάσιο Ηρακλείου Αττικής
Τηλ:. 210 2819132
email: mail@1gym-n-irakl.att.sch.gr

Χαρώνη Ανθή
Κινητό: 6947930449

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Αν αυτοί έρθουν την αυγή...

Μετά την κατάληψη του αμαξοστάσιου του Μετρό στις 4 το πρωί από τα ΜΑΤ, στο μυαλό μου στριφογυρνά η φράση "Αν αυτοί έρθουν την αυγή..." Αν και έχω κάποιες ενστάσεις για τον τρόπο που κινητοποιήθηκαν οι εργαζόμενοι στο Μετρό, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται η πολιτική της Κυβέρνησης, που αφού κακοποίησε την αλήθεια με τον άθλιο προπαγανδιστικό της μηχανισμό, συνεχίζοντας τη διολίσθηση της στον ακροδεξιό αυταρχισμό προχώρησε σε παράνομη επιστράτευση των απεργών...
Αυτή η νυχτερινή επιχείρηση προκαλεί απέχθεια -ελπίζω- σε κάθε στοιχειωδώς δημοκρατικό πολίτη. Όσοι χειροκροτούν θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουν πως αύριο θα έρθει η σειρά τους...


"Αν αυτοί έρθουν την αυγή για σένα, το σούρουπο θα έρθουν για μας", έγραφε ο συγγραφέας Τζέιμς Μπόλντουιν, στην Άντζελα Ντέιβις όταν ήταν έγκλειστη στις φυλακές. Το "Αν αυτοί έρθουν την αυγή" έγινε και ο τίτλος της αυτοβιογραφίας της...

 Όπως γράφει η Εποχή
 "...Το όνομα Άντζελα Ντέιβις έγινε γνωστό σε όλον τον κόσμο το 1970. Τότε έπαιρνε ενεργό μέρος στους Μαύρους Πάνθηρες, ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Αμερικής από το 1968. Η Άντζελα βρέθηκε στη λίστα των δέκα πιο καταζητούμενων προσώπων, του FBI. Το «έγκλημά» της ήταν ότι συμμετείχε μαχητικά στον αγώνα για την κατάργηση των ρατσιστικών διακρίσεων. Συνελήφθη τον Αύγουστο του 1970, διέτρεχε τον κίνδυνο να καταδικαστεί στην ποινή του θανάτου. Τότε πραγματοποιήθηκαν σχεδόν σε όλον τον κόσμο διαδηλώσεις απαιτώντας την απελευθέρωσή της. Έτσι έγινε το σύμβολο του αγώνα των μαύρων και των γυναικών.
Η Άντζελα Ντέιβις δικάστηκε τον Ιούνιο του 1972 από δικαστήριο που στη σύνθεσή του ήταν όλοι λευκοί..."

Η ίδια παραμένει πάντοτε ενεργή και δήλωσε για τους αγώνες των Ελλήνων (την εποχή των πλατειών):


"Έχοντας συμμετάσχει στους αγώνες για την κοινωνική δικαιοσύνη για πολλά χρόνια και με ένα παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης στο πλευρό μου όταν υπήρξε ανάγκη, με πολλούς ανθρώπους στην Ελλάδα να έχουν εμπλακεί στην καμπάνια για την απελευθέρωσή μου πολλές δεκαετίες πριν, τώρα όταν βλέπω το ελληνικό κίνημα να παλεύει με τέτοιο πάθος ενάντια στα μέτρα λιτότητας που προσπαθούν να του επιβάλλουν, θεωρώ ότι βρίσκεται στην πρωτοπορία της παγκόσμιας αλλαγής. Σε όλο τον κόσμο, από την Αίγυπτο μέχρι το Ουισκόνσιν κι άπ’ τη νότια Αμερική μέχρι την Ελλαδα και τη Νέα Υόρκη οι λαοί ξεσηκώνονται και παλεύουν. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα στιγμή και θα ήθελα να σας μεταφέρω εξ ονόματος όλων όσων παλεύουν εδώ στις ΗΠΑ τη βαθύτατη αλληλεγγύη μας στο λαό της Ελλάδας."


Δυστυχώς δεν βρήκα το γράμμα στα ελληνικά κι έτσι το δημοσιεύω στα αγγλικά. Νομίζω αξίζει να το διαβάσετε... 


An Open Letter to My Sister,
Angela Y. Davis
by James Baldwin


Dear Sister:

One might have hoped that, by this hour, the very sight of chains on Black flesh, or the very sight of chains, would be so intolerable a sight for the American people, and so unbearable a memory, that they would themselves spontaneously rise up and strike off the manacles. But, no, they appear to glory in their chains; now, more than ever, they appear to measure their safety in chains and corpses. And so, Newsweek, civilized defender of the indefensible, attempts to drown you in a sea of crocodile tears ("it remained to be seen what sort of personal liberation she had achieved") and puts you on its cover, chained.
       You look exceedingly alone—as alone, say, as the Jewish housewife in the boxcar headed for Dachau, or as any one of our ancestors, chained together in the name of Jesus, headed for a Christian land.
       Well. Since we live in an age which silence is not only criminal but suicidal, I have been making as much noise as I can, here in Europe, on radio and television—in fact, have just returned from a land, Germany, which was made notorious by a silent majority not so very long ago. I was asked to speak on the case of Miss Angela Davis, and did so. Very probably an exerciser in futility, but one must let no opportunity slide.
       I am something like twenty years older than you, of that generation, therefore, of which George Jackson ventures that "there are no healthy brothers—none at all." I am in no way equipped to dispute this speculation (not, anyway, without descending into what, at the moment, would be irrelevant subtleties) for I know too well what he means. My own state of health is certainly precarious enough. In considering you, and Huey, and George and (especially) Jonathan Jackson, I began to apprehend what you may have had in mind when you spoke of the uses to which we could put the experience of the slave. What has happened, it seems to me, and to put it far too simply, is that a whole new generation of people have assessed and absorbed their history, and, in that tremendous action, have freed themselves of it and will never be victims again. This may seem an odd, indefensibly pertinent and insensitive thing to say to a sister in prison, battling for her life—for all our lives. Yet, I dare to say it, for I think you will perhaps not misunderstand me, and I do not say it, after all, from the position of spectator.
       I am trying to suggest that you—for example—do not appear to be your father's daughter in the same way that I am my father's son. At bottom, my father's expectations and mine were the same, the expectations of his generation and mine were the same; and neither the immense difference in our ages nor the move from the South to the North could alter these expectations or make our lives more viable. For, in fact, to use the brutal parlance of that hour, the interior language of despair, he was just a n-----—a n----- laborer preacher, and so was I. I jumped the track but that's of no more importance here, in itself, than the fact that some poor Spaniards become rich bull fighters, or that some poor Black boys become rich—boxers, for example. That's rarely, if ever, afforded the people more than a great emotional catharsis, though I don't mean to be condescending about that, either. But when Cassius Clay became Muhammad Ali and refused to put on that uniform (and sacrificed all that money!) a very different impact was made on the people and a very different kind of instruction had begun.

       The American triumph—in which the American tragedy has always been implicit—was to make Black people despise themselves. When I was little I despised myself; I did not know any better. And this meant, albeit unconsciously, or against my will, or in great pain, that I also despised my father. And my mother. And my brothers. And my sisters. Black people were killing each other every Saturday night out on Lenox Avenue, when I was growing up; and no one explained to them, or to me, that it was intended that they should; that they were penned where they were, like animals, in order that they should consider themselves no better than animals. Everything supported this sense of reality, nothing denied it: and so one was ready, when it came time to go to work, to be treated as a slave. So one was ready, when human terrors came, to bow before a white God and beg Jesus for salvation—this same white God who was unable to raise a finger to do so little as to help you pay your rent, unable to be awakened in time to help you save your child!
       There is always, of course, more to any picture than can speedily be perceived and in all of this—groaning and moaning, watching, calculating, clowning, surviving, and outwitting, some tremendous strength was nevertheless being forged, which is part of our legacy today. But that particular aspect of our journey now begins to be behind us. The secret is out: we are men!
       But the blunt, open articulation of this secret has frightened the nation to death. i wish I could say, "to life," but that is much to demand of a disparate collection of displaced people still cowering in their wagon trains and singing "Onward Christian Soldiers." The nation, if America is a nation, is not in the least prepared for this day. It is a day which the Americans never expected to see, however piously they may declare their belief in progress and democracy. Those words, now, on American lips, have become a kind of universal obscenity: for this most unhappy people, strong believers in arithmetic, never expected to be confronted with the algebra of their history.
       One way of gauging a nation's health, or of discerning what it really considers to be its interests—or to what extent it can be considered as a nation as distinguished from a coalition of special interests—is to examine those people it elects to represent or protect it. One glance at the American leaders (or figureheads) conveys that America is on the edge of absolute chaos, and also suggests the future to which American interests, if not the bulk of the American people, appear willing to consign the Blacks. (Indeed, one look at our past conveys that.) It is clear that for the bulk of our (nominal) countrymen, we are all expendable. And Messrs. Nixon, Agnew, Mitchell, and Hoover, to say nothing, of course, of the Kings' Row basket case, the winning Ronnie Reagan, will not hesitate for an instant to carry out what they insist is the will of the people.

       But what, in America, is the will of the people? And who, for the above-named, are the people? The people, whoever they may be, know as much about the forces which have placed the above-named gentlemen in power as they do about the forces responsible for the slaughter in Vietnam. The will of the people, in America, has always been at the mercy of an ignorance not merely phenomenal, but sacred, and sacredly cultivated: the better to be used by a carnivorous economy which democratically slaughters and victimizes whites and Blacks alike. But most white Americans do not dare admit this (though they suspect it) and this fact contains mortal danger for the Blacks and tragedy for the nation.
      
Or, to put it another way, as long as white Americans take refuge in their whiteness—for so long as they are unable to walk out of this most monstrous of traps—they will allow millions of people to be slaughtered in their name, and will be manipulated into and surrender themselves to what they will think of—and justify—as a racial war. They will never, so long as their whiteness puts so sinister a distance between themselves and their own experience and the experience of others, feel themselves sufficiently human, sufficiently worthwhile, to become responsible for themselves, their leaders, their country, their children, or their fate. They will perish (as we once put it in our black church) in their sins —that is, in their delusions. And this is happening, needless to say, already, all around us.
       Only a handful of the millions of people in this vast place are aware that the fate intended for you, Sister Angela, and for George Jackson, and for the numberless prisoners in our concentration camps—for that is what they are—is a fate which is about to engulf them, too, White lives, for the forces which rule in this country, are no more sacred than Black ones, as many and many a student is discovering, as the white American corpses in Vietnam prove. If the American people are unable to contend with their elected leaders for the redemption of their own honor and the loves of their own children, we the Blacks, the most rejected of the Western children, can expect very little help at their hands; which, after all, is nothing new. What the Americans do not realize is that a war between brothers, in the same cities, on the same soil is not a racial war but a civil war. But the American delusion is not only that their brothers all are white but that the whites are all their brothers.
       So be it. We cannot awaken this sleeper, and God knows we have tried. We must do what we can do, and fortify and save each other—we are not drowning in an apathetic self-contempt, we do feel ourselves sufficiently worthwhile to contend even with the inexorable forces in order to change our fate and the fate of our children and the condition of the world! We know that a man is not a thing and is not to be placed at the mercy of things. We know that air and water belong to all mankind and not merely to industrialists. We know that a baby does not come into the world merely to be the instrument of someone else's profit. We know that a democracy does not mean the coercion of all into a deadly—and, finally, wicked— mediocrity but the liberty for all to aspire to the best that is in him, or that has ever been.
       We know that we, the Blacks, and not only we, the blacks, have been, and are, the victims of a system whose only fuel is greed, whose only god is profit. We know that the fruits of this system have been ignorance, despair, and death, and we know that the system is doomed because the world can no longer afford it—if, indeed, it ever could have. And we know that, for the perpetuation of this system, we have all been mercilessly brutalized, and have been told nothing but lies, lies about ourselves and our kinsmen and our past, and about love, life, and death, so that both soul and body have been bound in hell.
       The enormous revolution in black consciousness which has occurred in your generation, my dear sister, means the beginning or the end of America. Some of us, white and Black, know how great a price has already been paid to bring into existence a new consciousness, a new people, an unprecendented nation. If we know, and do nothing, we are worse than the murderers hired in our name.
       If we know, then we must fight for your life as though it were our own—which it is—and render impassable with our bodies the corridor to the gas chamber. For, if they take you in the morning, they will be coming for us that night.
       Therefore: peace.
Brother James
November 19, 1970

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Ο Ένγκελς για την ιστορία

“Η ιστορία πλάθει τον εαυτό της με τέτοιο τρόπο, ώστε το τελικό αποτέλεσμα ξεπηδάει
πάντα μέσα από συγκρούσεις πολλών ατομικών θελήσεων, που καθεμία τους πάλι έγινε ότι είναι χάρη σε πάμπολλες ειδικές συνθήκες ζωής. Έτσι, είναι αμέτρητες οι διασταυρούμενες ενέργειες και άπειρη η σειρά παραλληλόγραμμων δυνάμεων, μέσα από τις οποίες ξεπηδάει μια συνισταμένη – το ιστορικό γεγονός. Αλλά κι αυτό το ίδ
ιο μπορεί πάλι να θεωρηθεί προϊόν μιας δύναμης που, κοιταγμένη στο σύνολο της, εργάζεται ασύνειδα και δίχως βούληση. Γιατί εκείνο που θέλει το κάθε άτομο εμποδίζεται από καθένα απ’ όλα τα άλλα, και ότι προκύπτει είναι κάτι που δεν το θέλησε κανείς”

Φρίντριχ Ένγκελς (Γράμμα στον J.Bloch, 21 Σεπτ. 1890)- Μότο στη «Νυχτερίδα» -από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες του Στρατή Τσίρκα

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Μαγειρεύουμε με ... 20 σεφ στις Αχαρνές!


Ο... δολοφόνος γυρίζει ξανά και ξανά στον τόπο του εγκλήματος!
Αυτή την Κυριακή το απόγευμα ετοιμάζομαι να περάσω (πολύ) καλά αφού θα πάω στο Καλλιτεχνείο Αχαρνέων.
Εκεί που αφηγηθήκαμε και φτιάξαμε παραμύθια, εκεί που ετοιμάζουμε πολλές εκπλήξεις, εκεί που μαι ομάδα παιδιών με κέφι, ταλέντο και φαντασία έχει φτιάξει έναν από τους πιο φιλόξενους χώρους της Αθήνας.
Κάθε φορά που πηγαίνω εκεί νιώθω να γεμίζω θετική ενέργεια!


Τώρα λοιπόν θα παρουσιάσω το βιβλίο μου "20 σεφ, 11 μαμάδες κι εγώ" μαγειρεύοντας, κουβεντιάζοντας και -αν υπάρχει κέφι- φτιάχνοτνας και παραμύθια.
Όλα αυτά θα συμβούν στις 6 το απόγευμα (θα είμαστε από τις πέντε να πίνουμε καφεδάκι) 

Δείτε εδώ πως θα έρθετε



Φωτογραφία από ...μαγειρική παραμυθιών στο Καλλιτεχνείο, όπου φτιάξαμε μια σύγχρονη εκδοχή για τους Αχαρνής του Αριστοφάνη...

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Σεμινάρια δημιουργίας παραμυθιών



Την προηγούμενη εβδομάδα, χωρίς να το περιμένω, βρέθηκα να διδάσκω στο Σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής στο "Τέχνης Βήματα", αντικαθιστώντας εκτάκτως το δάσκαλο που είχε αρρωστήσει.
Ό,τι σεμινάρια κι αν έχω παρακολουθήσει για εκπαίδευση ενηλίκων, όσο κι αν έχω φτιάξει δεκάδες ιστορίες μαζί με τα παιδιά, είχα αγωνία για το τι θα γίνει.
Όταν ξεκινήσαμε κοίταξα το ρολόι: "Πόσο γρήγορα θα με βαρεθούν;" σκέφτηκα (από μέσα μου). "Πόσο γρήγορα θα αναρωτηθούν που είναι ο κανονικός τους δάσκαλος;"
Γρήγορα διαψεύστηκα. Οι άνθρωποι που βρίσκονταν εκεί, με πολλές δημιουργικές ανησυχίες, είχαν από μόνοι τους ενδιαφέρον. Ο καθένας με έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγιζε τη γραφή.
Σύντομα -όπως συμβαίνει και με τα παιδιά, μαθαίναμε διασκεδάζοντας και διασκεδάζαμε μαθαίνοντας. Ο χρόνος άρχισε να καλπάζει. Δεν πρόλαβα να κάνω ούτε τα μισά από όσα είχα σχεδιάσει!
Βγήκαν ακόμη και ωραίες ιστορίες...
Κι έτσι ...ξαφνικά αποφασίσαμε πωως θα είχε ενδιαφέρον ένα Σεμινάριο για μεγάλα ...παιδιά που θα μάθουν να φτιάχνουν παραμύθια.
Κι έτσι ετοιμαζόμαστε τώρα -αν υπάρχει και το ανάλογο ενδιαφέρον- να ξεκινήσουμε.
Λεπτομέρειες θα βρείτε στην Παραμυθοκουζίνα και αιτήσεις συμμετοχής στην ιστοσελίδα του Τέχνης Βήματα

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Μαζί να τα φάμε: Ώρα για παραγγελίες!

3η Διανομή Τροφίμων - Κυριακή 3 Φλεβάρη, στο Συνοικισμό Χαλανδρίου, Επιδαύρου & Μεσολογγίου (Ριζάρειος)

Όσπρια, ζυμαρικά, αλεύρι διαφόρων ειδών, κρασί, πορτοκάλια, πατάτες, μέλι και πολλά ακόμη ποιοτικά και φθηνά προϊόντα κατευθείαν από τους παραγωγούς
Αναλυτικά εδώ 
     
      ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ - ΤΗΛ: 210.6847654, KIN. 6944.528992  
      ΠΡΩΙ (10πμ -1 μμ)  ΑΠΟΓΕΥΜΑ (5-9 μ.μ.) 
    e-mail : mazinatafame@yahoo.gr

ΤΟΠΟΣ ΠΑΡΑΛΑΒΗΣ :

ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ & ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ (ΡΙΖΑΡΕΙΟΣ)
(ΟΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ Η  ΛΑΙΚΗ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ)

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΑ ΔΡΑΣΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΟΥΜΕ :

ΦΑΡΜΑΚΑ (όχι ληγμένα) – ΤΡΟΦΙΜΑ, ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ, ΠΑΙΔΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ & ΡΟΥΧΑ ΚΑΘΑΡΑ για να τα μοιράσουμε σε όσους τα έχουν ανάγκη
 

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Οι απαγορεύσεις και ο Στέλιος Ξεφλούδας




«…ζούμε με απαγορεύσεις, διαταγές, εντολές, κανόνες, νόμους και προφήτες κάτου απ’ το άγρυπνο βλέμμα κάθε εξουσίας που ενεργεί και αποφασίζει «υπεράνω πάσης υποψίας».
Ας μη φανεί λοιπόν παράξενο, ότι, από τότε που ο Θεός είπε στα πλάσματά του «ου κλέψεις, ου φονεύσεις, ου μοιχεύσεις», ακολούθησαν πλήθος απαγορεύσεις που συνεχώς πληθαίνουν: Απαγορεύεται η είσοδος, η έξοδος, «το πτύειν», «το καπνίζειν», η διέλευση και στάθμευση τροχοφόρων, η ισότητα, η κοινωνική δικαιοσύνη, η ελευθερία, η ειρήνη, η ευτυχία, απαγορεύεται να είσαι άνθρωπος…»
Στέλιος Ξεφλούδας, Ο άνθρωπος και ο πόλεμος χωρίς μύθο, 1977

Εμείς ενάντια σε κάθε είδους απαγορεύσεις οργανώνουμε τον Γ Διαγωνισμό Διηγήματος με θέμα Καπνός...

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Η ποίηση συμβαίνει καθημερινά


 Η ποίηση συμβαίνει καθημερινά

Η ποίηση είναι κάτι απλό
ένα απ' αυτά τα πράγματα
που συμβαίνουν καθημερινά:

μια νοικοκυρά που ακουμπάει το χέρι της
στο καυτό μάτι, ένα μικρό παιδί
που βάζει το δάχτυλό του στην πρίζα,
ένας έφηβος που είναι έφηβος.

Με τη διαφορά ότι ο ποιητής
τα κάνει όλα αυτά επίτηδες

(Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, Γράμματα σ' έναν πολύ νέο ποιητή, εκδόσεις Πόλις)

Για μια δύσκολη μέρα, λίγοι όμορφοι στίχοι λειτουργούν... θεραπευτικά!

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

Ροζ Λεμονάδα: Όμορφες μέρες και νύχτες στο Καλλιτεχνείο Αχαρνέων


Αυτή την εβδομάδα κατασκευές, γεύσεις και μυρωδιές από τα λεμόνια της λεμονιάς της αυλής μας, με τραγούδια από κασέτες, επανέναρξη μαθημάτων ζωγραφικής για μικρά παιδιά και Λογοτεχνικό Καφενείο για παιδιά:

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013:
Μετά τις 19.00 η πρώτη μέρα της "Ροζ Λεμονάδας"
Γλυκά, χυμοί, ποτά, γεύσεις και μυρωδιές από φρέσκα λεμόνια, ενεργό κουτί με τις e-δέες, ενημέρωση για το Διαγωνισμό "ΜΩΒ" και μουσική από κασέτες...!!!

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013:
Μετά τις 19.00 η δεύτερη μέρα της "Ροζ Λεμονάδας"
Συνεχίζοντας την προηγούμενη μέρα και κόβοντας μετά τις 21.30 τη Λεμονοβασιλόπιτα του Καλλιτεχνείου με πολλά βιβλία για τους τυχερούς του φλουριού μας!!!
*Επανέναρξη Ελεύθερων μαθημάτων ζωγραφικής για παιδιά 6-12 ετών

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013:
Στις 17.00 Λογοτεχνικό Καφενείο για παιδιά!!!
Ανταλλάσσουμε βιβλία και γράφουμε παραμύθια για το Διαγωνισμό παραμυθιού (http://stoforos.blogspot.gr/2013/01/blog-post_4.html?spref=fb) με αφορμή του έτους Καβάφη (6-12 ετών)
Προσέλευση από τις 17.00
Έναρξη στις 18.00

Αυτοδιαχειριζόμενος Παιδικός Σταθμός στο Χαλάνδρι


Αναδημοσιεύω από την Εφημερίδα των Συντακτών :

"Πριν από τρία χρόνια το Χαλάνδρι, ένας δήμος με περισσότερους από 70.000 κατοίκους, είχε 9 δημοτικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς. Σήμερα έχουν μείνει μόλις τέσσερις. «Οι κλειστοί σταθμοί νίκησαν τους ανοιχτούς με σκορ 5-4.

Σκόραραν και οι τρεις κυβερνήσεις των μνημονίων και οι δύο διοικήσεις των δήμων, κλείνοντας αναλογικά από ένα σταθμό η κάθε μία», μας λέει με μαύρο χιούμορ ο Κώστας Γερολυμάτος, ένας από τους συνιδρυτές του Κοινωνικού Συνεταιρισμού Γονέων Χαλανδρίου, γονέας δύο παιδιών ο ίδιος, που «ευτυχώς τώρα πάνε στο νηπιαγωγείο».

Ευτυχώς γι” αυτόν, καθώς πλέον δεν υπάρχει ούτε ένας βρεφικός δημοτικός σταθμός για παιδιά μικρότερα των 2,5 ετών. «Αν το παιδί δεν έχει βγάλει την πάνα, η μόνη επιλογή για έναν γονέα που μένει στο Χαλάνδρι είναι οι σταθμοί της αγοράς, των οποίων οι τιμές κυμαίνονται από 4.500 μέχρι 5.500 ευρώ τον χρόνο, σύμφωνα με την τελευταία έρευνα του Παρατηρητήριου Διδάκτρων», συνεχίζει ο Κώστας.

«Περνώντας μήνες κινητοποιήσεων μέσα στο 2011 ενάντια στο κλείσιμο των παιδικών σταθμών, οι γονείς που συμμετείχαμε στην επιτροπή αγώνα συνειδητοποιήσαμε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι οι ίδιοι, γιατί άκρη δεν βγάλαμε. Ωρίμασε έτσι η σκέψη να ξεκινήσουμε ένα δικό μας, αυτοδιαχειριζόμενο παιδικό σταθμό».

Η αφορμή δόθηκε τον Νοέμβριο του 2011, όταν ψηφίστηκε ο νόμος για την Κοινωνική Οικονομία. Ιδρύθηκε ο Συνεταιρισμός Γονέων Χαλανδρίου, μια κοινωνική συνεταιριστική επιχείρηση, και καταγράφηκε στο Μητρώο Κοινωνικής Οικονομίας τον Μάρτιο του 2012, με αριθμό 16. Μέσα στους επόμενους δέκα μήνες, οι συνεταιρισμοί έφτασαν τους 84. Σήμερα ο συνεταιρισμός έχει 12 μέλη και λειτουργεί με επιτυχία την πρώτη συνεταιριστική δομή φύλαξης βρεφών.

Η προσωπική δουλειά και η εφευρετικότητα ήταν αναγκαίες, για να μεταμορφωθεί ένας αχρησιμοποίητος χώρος ιδιόκτητου σπιτιού σε ένα χαρούμενο βρεφικό δωμάτιο, 60 τετραγωνικών μέτρων, ικανό να φιλοξενήσει ώς και 12 παιδιά. Επτά οικογένειες φιλοξενούν 8 βρέφη, ώς 2,5 ετών, υπό την καθοδήγηση εκπαιδευτικού – βρεφονηπιαγωγού, ενώ το κόστος κυμαίνεται από 120 ώς 130 ευρώ.

Στόχος του συνεταιρισμού είναι να ιδρύσουν τον πρώτο συνεταιριστικό αυτοδιαχειριζόμενο παιδικό σταθμό και το πρώτο συνεταιριστικό φροντιστήριο. Οι κοινωνικοί συνεταιρισμοί δεν έχουν σκοπό το κέρδος, καθώς υποχρεωτικά επί του συνόλου των κερδών το 35% μοιράζεται στους εργαζόμενους και το υπόλοιπο επανεπενδύεται σε νέες η παρόμοιες δράσεις, ενώ 5% μένει στο αποθεματικό του συνεταιρισμού.

Η μονάδα διοικείται από κοινού απ” όλους τους γονείς, όσο για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «αυτό είναι στην απόλυτη επίβλεψη της παιδαγωγού, η οποία πληρώνεται πολύ καλύτερα από τους όρους του Μνημονίου». Ποιο είναι το μεγαλύτερό τους πρόβλημα; «Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, που πρακτικά αυξάνει τη φορολογία για τους συνεταιρισμούς στο 400%.

Ουσιαστικά μας αντιμετωπίζει ως κερδοσκοπική επιχείρηση. Εχουμε ήδη στείλει υπόμνημα στο υπουργείο Εργασίας, να πάρει θέση και να εμποδίσει την υλοποίηση αυτού του προγράμματος», καταλήγει ο Κώστας, επιβεβαιώνοντας το αυτονόητο: Σε έναν κόσμο που η λογική του κέρδους εξακολουθεί να είναι η κυρίαρχη, ο δρόμος για το συνεταιρίζεσθαι δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα"

Για περισσότερα:
backup_of_synetairismos
Συνεταιρισμός Γονέων Χαλανδρίου
Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση παροχής Φροντίδας
Περικλέους 72  152 32 Χαλάνδρι
2106855572 -6945778112
synetairoigoneis@yahoo.gr

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Οι γονείς του 21ου αιώνα και η ...καραμπίνα της μαμάς!



Από τα εκπαιδευτήρια Δούκα, μου ζήτησαν ένα κείμενο για να περιληφθεί στον συλλογικό τόμο με θέμα "Γονέας του 21ου αιώνα -Διλήμματα και προοπτικές". Έγραψα αυτό που ακολουθεί: 

Πως θα ζήσουν τα παιδιά μας μια καλή ζωή;

Πρωί. Στο ασανσέρ. Πηγαίνοντας για το σχολείο.
«Μαμά, πήρες τη καραμπίνα σου;»
Γυρίζω και κοιτάζω μητέρα και κόρη.
«Τι συμβαίνει;» αναρωτιέμαι. «Μήπως στήσαμε καμιά τρομοκρατική οργάνωση στο σπίτι; Ποια θα είναι τα θύματα; Δεν θα έπρεπε να το συζητήσουμε πρώτα; Έχω κάτι καλές ιδέες» 
Νιώθω σαν ήρωας κόμικς. Οι ιδέες μου σηκώνονται σαν συννεφάκια πάνω από το κεφάλι μου και χτυπάνε στο ταβάνι του ασανσέρ. Ενώ έχουν γεμίσει το χώρο ασφυκτικά, ξαφνικά μια μικρή καρφίτσα τις κάνει να ξεφουσκώσουν:

«Εννοείς καμπαρντίνα», λέει η μαμά. Γελάνε κι οι δυο.

Δεν είμαστε η οικογένεια Λούκυ Λουκ ή Ζορό. Δεν θα τα βάλουμε με τους παρανόμους. Είναι μια απλή κανονική, μέρα. Σε μια χώρα που βυθίζεται στην κρίση και όπου αντί να ενισχύεται η οικογένεια, αντί να στηρίζονται όσοι αποφασίζουν να γεννήσουν και να μεγαλώσουν παιδιά σε αυτή τη σκοτεινή εποχή, «τιμωρούνται»! Βλέπετε τα παιδιά θεωρούνται … «τεκμήριο». Και όλοι αυτοί που μας κυβερνούν, θεωρούν ότι –προφανώς- μπορούν να μεγαλώνουν με καθαρό αέρα!

Από τότε που κυκλοφόρησε το πρώτο «Ημερολόγιο ενός πατέρα» (Γονείς για πρώτη φορά –εκδόσεις Κριτική) μου φαίνεται πως έχουν περάσει… αιώνες. Κοιτάζω ξανά και ξανά την ημερομηνία: 2008. Νομίζω πως κάπου υπάρχει λάθος. Είναι μόλις τέσσερα χρόνια. Κι από τότε τίποτε δεν είναι πια το ίδιο…

Το θέμα είναι τώρα τι λες

Έλεγα -τότε- για εμάς τους μπαμπάδες, που συχνά απορροφημένοι από τη δουλειά χάναμε πολύτιμες στιγμές με το παιδί. Έλεγα πως δεν με πείθει αυτός ο περίφημος «ποιοτικός» χρόνος, όπου υποτίθεται πώς ναι μεν περνάμε λίγες ώρες με το παιδί , αλλά είναι δημιουργικές, πλούσιες σε επικοινωνία και αισθήματα. Πώς όμως να στριμώξεις όλα αυτά τα πράγματα, μέσα σε ένα μισάωρο κάθε μέρα, σε κάποιο Σάββατο απόγευμα ή μια Κυριακή πρωί;

Τότε ακόμη δεν είχε σκεπάσει τη χώρα μας αυτό το φάντασμα, αυτή η σκιά, αυτή η σκοτεινή δίνη της ανεργίας. Οι πρώην πολυάσχολοι μπαμπάδες, σε πολλές περιπτώσεις, έχουν βρεθεί στο σπίτι, με ατέλειωτο «ελεύθερο» χρόνο. Ένα χρόνο που δεν τον ζήτησαν και δεν τον θέλησαν. Μπαμπάδες που δεν ξέρουν τι να απαντήσουν όταν τα παιδιά τους ρωτάνε γιατί δεν πάνε στη δουλειά…
Ακόμη κι όταν τα πράγματα δεν είναι έτσι, η οικονομική στενότητα έχει γίνει κανόνας για τις περισσότερες οικογένειες. Πολλοί γονείς προσπαθούν να κρατήσουν τα παιδιά –όσο μπορούν- μακριά από αυτό το καταθλιπτικό κλίμα.
Τα παιδιά όμως καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε. Ψάχνοντας στοιχεία για ένα άρθρο που αφορούσε στον τρόπο που βιώνουν τα παιδιά την οικονομική κρίση, είχα βρει τις εκθέσεις μαθητών από την Ελευσίνα. Αντιγράφω:

  «Σοβαρό πρόβλημα είναι ότι η μητέρα μου δεν έχει σταθερή απασχόληση. Αισθάνομαι πολύ λυπημένος γιατί η μητέρα μου χάνει την αυτοπεποίθησή της και με κάνει να νιώθω το ίδιο.»
 «…η φτώχεια κάνει τη ζωή μας πιο δύσκολη και οι γονείς μας δεν έχουν λεφτά να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Αισθάνομαι δυστυχισμένη και απαισιόδοξη, γιατί νομίζω ότι δεν υπάρχει λύση σ’ αυτά τα προβλήματα»
Σίγουρα δεν θέλουμε να μεταφέρουμε στα παιδιά το δικό μας άγχος και την αβεβαιότητα για το μέλλον και προσπαθούμε να αφήσουμε όσες συνέπειες της κρίσης  μπορούμε έξω από το σπίτι και από τη σχέση μας μαζί τους.
Αυτό δεν σημαίνει πως θα κάνουμε σα να μη συμβαίνει τίποτα: Θα πρέπει να τους εξηγήσουμε –με απλό τρόπο- τόσο τι συμβαίνει γενικότερα, όσο και  σε ό,τι αφορά στη δική μας οικονομική κατάσταση και τις δυνατότητες  μας. Έτσι κι αλλιώς τα παιδιά είναι ευαίσθητοι δέκτες των όσων συμβαίνουν γύρω τους. Είναι προτιμότερο να μάθουν από εμάς την αλήθεια. Αν σωπαίνουμε και αποφεύγουμε να συζητήσουμε μπροστά τους για τέτοια θέματα, υπάρχει η πιθανότητα να τους δημιουργηθεί μεγαλύτερος φόβος και ανασφάλεια. από αυτά που θα συζητήσουν με τους φίλους τους ή –ακόμη χειρότερα- από αυτά που θα δουν και θα ακούσουν από τις ειδήσεις, που εισβάλλουν καθημερινά στα σπίτια μας…

Η τηλεόραση

Αφού ο λόγος ήρθε στα Μέσα Ενημέρωσης και στον τρόμο που μπαίνει στα σπίτια μας με τα δελτία ειδήσεων, θα πρέπει να πω ότι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η τηλεόρασή μας «αναπαύεται» στην αποθήκη, στο υπόγειο!
Αν σας φαίνεται ακραίο θα προσθέσω πως σχεδόν είκοσι χρόνια εργαζόμουν στην τηλεόραση. Δεν θεωρώ από μόνο του το μέσο ούτε κακό, ούτε διαβολικό. Όμως σήμερα η χρήση που του γίνεται είναι επιεικώς απαράδεκτη. Άθλια προγράμματα και πρότυπα διαδέχονται το ένα το άλλο: Παιδικά προγράμματα που θα έκαναν κάθε παιδαγωγό να ανατριχιάσει, εκπομπές που προβάλλουν κάθε λάθος πρότυπο που μπορεί να φανταστεί κανείς, διαφημίσεις που καλλιεργούν τον εθισμό σε κάθε είδους καταναλωτικά αγαθά που βλάπτουν την υγεία του παιδιού. Δεν είναι τυχαίο που όλες οι έρευνες συνδέουν την τηλεόραση με την παχυσαρκία.
Πώς μπορούν οι γονείς να αντιμετωπίσουν αυτό τον κυκεώνα; Κλείνοντας την τηλεόραση!
Το σπίτι χωρίς τον ανοιχτό τηλεοπτικό δέκτη, αποκτά μια περίεργη γαλήνη που σε καλεί να ζήσεις πιο δημιουργικά. Ακόμη κι ο δικός σας χρόνος μοιάζει να διαστέλλεται. Σας δίνει την ευκαιρία να μιλήσετε, να κάνετε κάτι όλοι μαζί ή κι ο καθένας χωριστά, συνυπάρχοντας στο χώρο. Να διαβάσετε ή να ακούσετε μουσική. Να παίξετε. Να ανακαλύψετε. Και να κλείσετε την πόρτα στα κάθε είδους πρότυπα που θεοποιούν την πονηριά, την απάτη, το χρήμα.

Ηθική;

Στον αντίποδα, εμείς, σε πείσμα των καιρών, σε πείσμα όσων θέλουν να μετατρέψουν την κοινωνία μας σε ζούγκλα, αν θέλουμε τα παιδιά μας να ζήσουν κάποτε σε ένα  καλύτερο κόσμο, θα πρέπει να αντιπαραβάλουμε τα δικά μας πρότυπα. Την ηθική και όχι την ηθικολογία. Την αλληλεγγύη και όχι την ελεημοσύνη. Να μάθουμε στα παιδιά μας να δρουν ομαδικά και συνεργατικά. Και όχι να πατάνε επί πτωμάτων.
Να ζουν μια καλή ζωή, έτσι όπως την περιγράφει ο Φερνάντο Σαβατέρ:
 
«…Αν μπορούσες να έχεις πάρα πολλά χρήματα, ένα σπίτι πλουσιότερο κι από παλάτι στις χίλιες και μία νύχτες, τα καλύτερα ρούχα, τα πιο εκλεκτά τρόφιμα - πάμπολλες φακές!-, τα πιο εξεζητημένα αντικείμενα κτλ., αλλά όλα αυτά με κόστος να μην ξαναδείς και να μη σε ξαναδεί ποτέ κανένας άνθρωπος, θα ήσουν ευχαριστημένος; Πόσον καιρό θα μπορούσες να ζήσεις έτσι χωρίς να τρελαθείς; …Με το χρήμα ελπίζει κανείς να μπορέσει να θαμπώσει ή να εξαγοράσει τους άλλους˙ τα ρούχα είναι για να αρέσουμε ή για να μας ζηλεύουν το ίδιο και το ωραίο σπίτι, τα καλύτερα κρασιά και τα λοιπά. Και να μην πούμε για τα αντικείμενα. Το βίντεο και η τηλεόραση είναι για να μας βλέπουν καλύτερα, το κόμπακτ ντισκ για να μας ακούνε καλύτερα και ούτω καθεξής. Πολύ λίγα πράγματα διατηρούν τη χάρη τους στη μοναξιά· και αν η μοναξιά είναι πλήρης και οριστική, όλα τα πράγματα πικρίζουν αθεράπευτα, Η καλή ανθρώπινη ζωή είναι καλή ζωή μεταξύ ανθρώπων και το αντίθετο μπορεί να είναι ζωή, αλλά δε θα είναι ούτε καλή ούτε ανθρώπινη….» (Μιλώντας στο γιο μου για ηθική και ελευθερία, εκδόσεις Πατάκης)

Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω αυτό τον καλύτερο κόσμο που ονειρευόμαστε για τα παιδιά μας. Ας προσθέσουμε κι εμείς το μικρό μας πετραδάκι… 

(Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε σε ηλεκτρονική μορφή και να το διαβάσετε εδώ)


Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Λίγος καπνός ακόμη: Χαμένη στον καπνό ενός τσιγάρου


Από την υποδοχή στο μπλογκ "Χαμένη στον καπνό ενός τσιγάρου".

"Ο κόσμος είναι μικρός..
Ή εγώ και τα όνειρά μου πολύ μεγάλα...
Εδώ όμως αφήνομαι. Ξεσπάω και ονειρεύομαι ελεύθερα.
Κάντε το ίδιο...
Μπορεί να συμβεί κάτι μικρό. Κάτι τρελό. Κάτι ανούσιο. Κάτι δίχως νόημα. Κάτι φανταστικό. Κάτι μεγάλο. Κάτι χωρίς σημασία. Κάτι ιδιόμορφο. Κάτι συνηθισμένο. Κάτι ασυνήθιστο. Κάτι γλυκό. Κάτι γλυκόπικρο. Κάτι πικρό. Κάτι καλό. Κάτι κακό. Κάτι όμορφο. Κάτι άσχημο... Αυτές είναι οι επιρροές μου όμως! Είμαι η Rockmantic και σας καλωσορίζω στο blog μου...

ΥΓ.: Εδώ τίποτα δεν στέκει. Τίποτα δεν βγάζει νόημα. Μην φοβηθείς να απελευθερωθείς. Είμαι φίλη σου".

Φωτογραφίες, κείμενα, κομμάτια κι αποσπάσματα, ένα παζλ για όσους θέλουν να στείλουν τις ιστορίες τους στον Γ Διαγωνισμό Διηγήματος "Στέλιος Ξεφλούδας", με θέμα "Καπνός" 

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Πέντε χρονών!


Σήμερα το "Ημερολόγιο ενός πατέρα" έκλεισε τα πέντε του χρόνια!

315.685 επισκέψεις έχει δεχτεί μέχρι τώρα.

Να και τι διάβασαν οι περισσότεροι:

18 Δεκ 2009, 6 σχόλια                                       3638
                                                                             
3434








8 Απρ 2010, 13 σχόλια
3181








1620








17 Αυγ 2010, 4 σχόλια
1282








1253








992








858








788








746








Εντυπωσιακά τα αποτελέσματα ανά χώρα (φαίνεται πως οι Γερμανοί είναι ...φίλοι μου!!!)

 


Προβολές σελίδας

Ελλάδα

 240.361
Γερμανία
   24.941
Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής
   24.724
Κύπρος
    6.136
Γαλλία
    2.230
Ηνωμένο Βασίλειο
    2.110
Ρωσία
    1.979
Ισπανία
    1.337
Ολλανδία
    1.062
Φινλανδία
      857

 

Αντιμετωπίζοντας το φασισμό και το ρατσισμό στα σχολεία


Μια σημαντική εκδήλωση που θα πρέπει να παρακολουθήσουν εκπαιδευτικοί, γονείς αλλά και παιδιά...
Παρασκευή 11/1, στις 6μμ στην ΑΣΟΕΕ (Αίθουσα Αντωνιάδη)

Αντιμετωπίζοντας το φασισμό και το ρατσισμό στα σχολεία.
Ομιλητές: Γιώργος Τσιάκαλος (πανεπιστημιακός), Δημήτρης Κουσουρής (ιστορικός)
Διοργάνωση: Αντιφασιστικό Μέτωπο Παιδείας


Ο φασισμός μας κυκλώνει απειλητικά από παντού, δεν έχουμε πια το δικαίωμα να συναινούμε με τη σιωπή μας!

Μας πιέζει ολοένα και πιο ασφυκτικά η υποχρέωση να απαντήσουμε ηχηρά στο φασιστικό παραλήρημα.

Αισθανόμαστε επιτακτική την ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τη βία στα σχολεία, να αντιταχθούμε στον εκφασισμό της κοινωνίας,

Είναι η ώρα να ενώσουμε τις δυνάμεις μας εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές !

Να ορθώσουμε ένα ισχυρό μέτωπο ενάντια στο φασισμό μέσα απ' το σχολείο!

Να διεκδικήσουμε δυναμικά μια παιδεία δημοκρατική, αντιαυταρχική, με σεβασμό στον πολιτισμό και στην αξία της ανθρώπινης ζωής!