Επιτέλους! Καθώς είμαι σε μια περίεργη κατάσταση μετά την απόφαση να δημοσιεύσω τα γράμματα του θείου μου -ενός νεκρού στρατιώτη του Εμφυλίου πολέμου- και αναλογίζομαι διάφορα για τις μυλόπετρες της Ιστορίας που αλέθουν νέους ανθρώπους - και όχι μόνο, το κείμενο του Ρούντι Ρινάλντι, πρωτοσέλιδο στο χθεσινό Δρόμο, παρά το ζοφερό του θέμα, μου έδειξε πως υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται και αναζητούν άλλους δρόμους. Έξω από τη ζούγκλα της μικροπολιτικής.
Η έκκληση γίνεται προς την Αριστερά. Πιστεύω πως πρέπει να γίνει προς όλους. Ειδικά όσους αβασάνιστα αποδέχονται αυτό που πλασάρεται ως "πραγματικότητα".
Ναι. Πρέπει να μιλήσουμε. Και κυρίως να ακούσουμε...
Πολλοί έχουν έτοιμες απαντήσεις, αλλά λίγοι θέτουν τα κρίσιμα ερωτήματα.
Ας το σκεφτούμε, διαβάζοντας τις γραμμές που ακολουθούν:
Μια πρόταση προς όλες τις αριστερές οργανώσεις και τις συλλογικότητες αγωνιζόμενων ανθρώπων.
Του Ρούντι Ρινάλντι (Από το Δρόμο)
Τούτη τη βδομάδα αφιερώστε λίγο χρόνο να
συζητήσετε για τις αυτοκτονίες που πληθαίνουν. Με αφορμή, μάλιστα, την
αυτοκτονία του αριστερού φαντάρου Κίμωνα Καρολίδη, θεωρήστε ότι το
πρόβλημα υπάρχει για όλους μας και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε,
ανθρώπινα, ιδεολογικά και πολιτικά.
Πρώτο, οι 3.000-4.000 χιλιάδες αυτοκτονίες στη χώρα μας επί Mνημονίου είναι βαρύ τίμημα που πληρώνει ο λαός στην απελπισία του, απέναντι στην επιβαλλόμενη πολιτική. Πολλά θύματα. Όπως παλιά είχαν βάλει σαν σύνθημα να μην πεθάνει κανείς από την πείνα, έτσι τώρα πρέπει να τεθεί το σύνθημα «να μη φύγει κανένας μονάχος του, να σταματήσουμε τις αυτοκτονίες».
Δεύτερο, μέσα στην Aριστερά και τις αριστερές οργανώσεις υπάρχουν πάντα τα προβλήματα της κοινωνίας. Υπάρχει «διαπερατότητα» μεγάλη. Υπάρχουν μάλιστα και πιο ευαίσθητοι χώροι στις οργανώσεις: οι άνεργοι άνθρωποι, οι στρατευμένοι, όσοι έχουν ψυχολογικά προβλήματα, όσοι γνωρίζουν έντονα προβλήματα στο περιβάλλον τους.
Τρίτο, οι άνθρωποι και μέσα στις οργανώσεις μπορεί να νιώθουν εξαιρετικά μόνοι. Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτό. Το «προσωπικό» αντιμετωπίζεται με έναν ορισμένο τρόπο, δεν γνωρίζει κανένας ή ελάχιστοι την πραγματική κατάσταση κάθε ανθρώπου και οι διαδικασίες συμμετοχής αφορούν μόνο «σοβαρά» θέματα: Τι παρέμβαση θα κάνουμε, τι πρωτοβουλία θα πάρουμε, τι έγινε στον τάδε χώρο, τι έγραψε ο τάδε ιστότοπος κ.λπ. Τι κάνει η μια ομάδα, τι της απαντά η άλλη και άλλα πιο «σοβαρά». Η αντιμετώπιση των αυτοκτονιών δεν μοιάζει πολιτικό ζήτημα, ενώ η έκτασή του βοά για το αντίθετο.
Τέταρτο, κάθε συλλογικότητα μπορεί να πάρει στοιχειώδη μέτρα για να μειώσει και να μηδενίσει το φαινόμενο των αυτοκτονιών. Ξεκινώντας από την ουσιαστική συζήτηση και την καλλιέργεια διαφορετικού κλίματος. Γνωρίζοντας τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου της και αντιμετωπίζοντάς τα σαν κοινά, λογικά και σε προτεραιότητα.
Σκεφτείτε μονάχα την εικόνα αυτή: Την βδομάδα που έρχεται όλες οι συνεδριάσεις, σε όλους τους χώρους της Αριστεράς να ξεκινήσουν με το θέμα των αυτοκτονιών. Αφήστε για 2 ώρες τα τρέχοντα καθήκοντα. Αυτό θα κάνει καλό στην Αριστερά και ίσως στην κοινωνία. Η σιωπή δεν βοηθά κανέναν και αφήνει μόνους ακόμα και αυτούς που -υποτίθεται- βρίσκονται σε συντροφική σχέση με άλλους, ενώ ξέρουμε ότι δεν είναι έτσι.
Πρώτο, οι 3.000-4.000 χιλιάδες αυτοκτονίες στη χώρα μας επί Mνημονίου είναι βαρύ τίμημα που πληρώνει ο λαός στην απελπισία του, απέναντι στην επιβαλλόμενη πολιτική. Πολλά θύματα. Όπως παλιά είχαν βάλει σαν σύνθημα να μην πεθάνει κανείς από την πείνα, έτσι τώρα πρέπει να τεθεί το σύνθημα «να μη φύγει κανένας μονάχος του, να σταματήσουμε τις αυτοκτονίες».
Δεύτερο, μέσα στην Aριστερά και τις αριστερές οργανώσεις υπάρχουν πάντα τα προβλήματα της κοινωνίας. Υπάρχει «διαπερατότητα» μεγάλη. Υπάρχουν μάλιστα και πιο ευαίσθητοι χώροι στις οργανώσεις: οι άνεργοι άνθρωποι, οι στρατευμένοι, όσοι έχουν ψυχολογικά προβλήματα, όσοι γνωρίζουν έντονα προβλήματα στο περιβάλλον τους.
Τρίτο, οι άνθρωποι και μέσα στις οργανώσεις μπορεί να νιώθουν εξαιρετικά μόνοι. Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτό. Το «προσωπικό» αντιμετωπίζεται με έναν ορισμένο τρόπο, δεν γνωρίζει κανένας ή ελάχιστοι την πραγματική κατάσταση κάθε ανθρώπου και οι διαδικασίες συμμετοχής αφορούν μόνο «σοβαρά» θέματα: Τι παρέμβαση θα κάνουμε, τι πρωτοβουλία θα πάρουμε, τι έγινε στον τάδε χώρο, τι έγραψε ο τάδε ιστότοπος κ.λπ. Τι κάνει η μια ομάδα, τι της απαντά η άλλη και άλλα πιο «σοβαρά». Η αντιμετώπιση των αυτοκτονιών δεν μοιάζει πολιτικό ζήτημα, ενώ η έκτασή του βοά για το αντίθετο.
Τέταρτο, κάθε συλλογικότητα μπορεί να πάρει στοιχειώδη μέτρα για να μειώσει και να μηδενίσει το φαινόμενο των αυτοκτονιών. Ξεκινώντας από την ουσιαστική συζήτηση και την καλλιέργεια διαφορετικού κλίματος. Γνωρίζοντας τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου της και αντιμετωπίζοντάς τα σαν κοινά, λογικά και σε προτεραιότητα.
Σκεφτείτε μονάχα την εικόνα αυτή: Την βδομάδα που έρχεται όλες οι συνεδριάσεις, σε όλους τους χώρους της Αριστεράς να ξεκινήσουν με το θέμα των αυτοκτονιών. Αφήστε για 2 ώρες τα τρέχοντα καθήκοντα. Αυτό θα κάνει καλό στην Αριστερά και ίσως στην κοινωνία. Η σιωπή δεν βοηθά κανέναν και αφήνει μόνους ακόμα και αυτούς που -υποτίθεται- βρίσκονται σε συντροφική σχέση με άλλους, ενώ ξέρουμε ότι δεν είναι έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου